Jusqu'à la n-ième génération.
1 . Juliana Louise Emme Wilhelmina van Oranje Nassau, Koningin der Nederlanden , Prinses van Lippe Biesterfeld , Hertoging van Mecklenburg , Prinses van Oranje Nassau , né le 30 avril 1909, s'Gravenhage, baptisé le 5 juin 1909, s'Gravenhage, décédé le 20 mars 2004, Soestdijk, inhumé le 30 mars 2004, Delf (à l'âge de 94 ans).
2 . HendrikVladimir Albrecht Ernst von Mecklenburg Schwerin, Hertog van Mecklenburg , né en 1876, décédé en 1934 (à l'âge de 58 ans).
... marié avec ...
3 . Wilhemina Helena Paulina Maria van Oranje Nassau, Koningin der Nederlanden , Prinses van Oranje Nassau , née en 1880, décédée en 1962 (à l'âge de 82 ans).
... dont :
4 . Frederik Frans II van Mecklenburg Schwerin.
... marié avec ...
5 . Maria van Schwarzburg Rudolstadt.
... dont :
6 . Willem III Alexander Paul Frederik Lodewijk van Oranje Nassau, Koning er Nederlanden (1849-1890), Prins van Oranje Nassau , Grootherto van Luxemburg , Hertog van Limburg (1849-1866), né le 19 février 1817, Brussel, décédé le 23 novembre 1890, Apeldoorn (à l'âge de 73 ans). [Note 6]
... -(X1) :
marié avec ...
...
Sophie van Wüthemberg, Koningin der Nederlanden
(1849-1877), née le 17 juin 1818, Stuttgart, décédée le 3 juin 1877, s'Gravenhage, Huis ten Bosch (à l'âge de 58 ans)
... séparés.
... , séparés, dont :
... marié avec ...
7 . Adelheid Emma Wilhelmina Theresia (Koningin-Regentes Emma) van Waldeck Pyrmont, Koningin Regentes der Nederlanden (1890-1898), née le 2 août 1858, Arolsen, décédée le 20 mars 1934, s'Gravenhage (à l'âge de 75 ans).
... dont :
12 . Willem II Frederik Georg Lodewijk (Guillot) van Oranje Nassau, Koning der Nederlanden (28 novembre 1840 - 17 mars 1849), Prins van Oranje Nassau , Groothertog van Luxemburg , né le 6 décembre 1792, Den Haag, décédé le 17 mars 1849, Tilburg (à l'âge de 56 ans). [Note 12]
... marié en février 1816 avec ...
13 . Anna Paulowna van Rusland, née en 1795, décédée en 1865 (à l'âge de 70 ans).
... dont :
24 . Willem I Frederik van Oranje Nassau, Koning Willem I, Soeverien vorst van het Vorstendom der VErenigde Nederlanden (16 mars 1815 - 7 octobre 1840), Prins van Oranje Nassau , Groothertog van Luxemburg , Vorst van Oranje Nassau , Vorst van Fulda , Gaarf van Corvey, Wingarten en Dortmund , Hertog van Limburg , né le 24 août 1772, Den Haag, décédé le 12 décembre 1843, Berlijn (à l'âge de 71 ans). [Note 24]
... -(X2) :
marié en février 1841, Berlijn, avec ...
...
Henrëtte 'd Oultremont de Wégemont
...
... marié avec ...
25 . Frederika Louisa Wilhelmina (Wilhelmina) van Pruisen Hohenzollern, Prinses , née le 18 novembre 1774, Potsdam, décédée le 9 juillet 1820, Het Loo, inhumée le 26 octobre 1837, Delft (à l'âge de 45 ans).
... dont :
48 . Willem V Batavus van Oranje Nassau, Prins van Oranje , Vorst van Nassau Dietz , Erfstadhouder der Republike der vereningde Nederlanden (1751-1795), né le 8 mars 1748, Den Haag, décédé le 9 avril 1806, Brunswijk (à l'âge de 58 ans). [Note 48]
... marié avec ...
49 . Wilhelmina van Pruisen, née en 1751, décédée en 1820 (à l'âge de 69 ans).
... dont :
96 . Willem IV Karel Hendrik Friso van Oranje Nassau, Prins van Oranje , Graaf van Nassau Dietz , Erfstadhouder van de Republiek der Verenigde Provinciën , né le 1er septembre 1711, Leeuwarden, décédé le 22 octobre 1751, Den Haag, paleis huis ten Bosch (à l'âge de 40 ans). [Note 96]
... marié avec ...
97 . Anna van Groot Brittanie, Princes van Engeland , née en 1709, décédée en 1759 (à l'âge de 50 ans).
... dont :
192 . Johan Willem Friso van Oranje Nassau, Vorst van Nassau Diez , Prins van Oranje (1702-1711), Stadhouder van Friesland (1707-1711), Stadhouder van Groningen (1708-1711), né le 4 août 1687, Dessau,, décédé le 14 juillet 1711, Strijsenas (à l'âge de 23 ans). [Note 192]
... marié le 26 avril 1709, Kassel, avec ...
193 . Maria Louise (Marijke Meu) van Hessen Kassel, née le 7 février 1688, Kassel, décédée le 8 avril 1765, Leeuwarden (à l'âge de 77 ans). [Note 193]
... dont :
194 . George II Augustus van Groot Brittanie, King of England , né en 1683, décédé en 1760 (à l'âge de 77 ans).
... marié avec ...
195 . Wilhelmina Charlotte Caroline von Anspache Brandenburg, née en 1682, décédée en 1737 (à l'âge de 55 ans).
... dont :
384 . Hendrik Casimir II van Oranje Nassau Dietz, Prins van Oranje Nassau , Stadhouder van Friesland en Groningen (1664-1696), Landcommandeur van de DUitse orde , né le 18 janvier 1657, Den Haag, décédé le 25 mars 1696, Leeuwarden, inhumé, Leeuwarden, Grote Kerk (à l'âge de 39 ans). [Note 384]
... marié en 1683 avec ...
385 . Hendriette Amalia van Anhalt Dessau.
... dont :
388 . George I louis Hannover van Groot Brittanie, King of England , né en 1660, décédé en 1727 (à l'âge de 67 ans).
... marié avec ...
389 . Sophia Dorothea von Brunswick Celle, née en 1666, décédée en 1726 (à l'âge de 60 ans).
... dont :
768 . Willem Frederik van Oranje Nassau, Graaf van Nassau Dietz (1640-1654), Stadhouder van Friesland (1640-1664), Stadhouder van Groningen en Drenthe (1650-1664), né le 7 août 1613, Arnhem, décédé le 21 octobre 1664, Leeuwarden, inhumé, Leeuwarden, Grote Kerk (à l'âge de 51 ans). [Note 768]
... marié en 1652 avec ...
769 . Albertina Agnes van Oranje Nassau, née le 9 avril 1634, 's Gravenhage, décédée le 24 mai 1696, Oranjewoud, Friesland (à l'âge de 62 ans). [Note 769]
... dont :
1 536 . Ernst Casimir van Oranje Nassau, Graaf van Nassau Dietz (1606-1632), Stadhouder van Groningen en Drenthe (1625-1632), né le 22 décembre 1573, Dillenburg, tué le 2 juin 1632, Roermond, inhumé, Leeuwarden, Grote Kerk (à l'âge de 58 ans). [Note 1536]
... marié avec ...
1 537 . Sofie Hedwig van Braunsweig Wolfenbüttel, née le 13 juin 1592, Wolfenbütel, décédée le 13 janvier 1642, Arnhem (à l'âge de 49 ans).
... dont :
1 538 . Frederik Hendrik van Oranje Nassau, Prins van Oranje Nassau , Stadhouder van Holland, Zeeland, Utrecht, Gelre, Overijssel, Drenthe , Admiraal Genraal van de Replubliek der Zever Venrenigde Nederlanden , né le 29 janvier 1584, Delft, décédé le 14 mars 1647, 's Gravenhage, inhumé le 10 mai 1647, Delft, Nieuwe Kerk (à l'âge de 63 ans). [Note 1538]
... marié avec ...
1 539 . Amalia van Solms, née le 31 août 1602, Braunfels, décédée le 8 septembre 1675, 's Gravenhage (à l'âge de 73 ans). [Note 1539]
... dont :
3 072 . Johan VI van Dillenburg van Oranje Nassau, alias Jan van Nassau, Graaf van Nassau-Dillenburg , Graaf van Nassau-Katzenbogen , Graaf van Nassau-Dietz , Graaf van Nassau-Siegen , Graaf van Nassau-Hadamar , Graaf van Nassau-Beilstein , né le 22 novembre 1536, Dillenburg, décédé le 8 octobre 1606, Dillenburg (à l'âge de 69 ans). [Note 3072]
... -(X2) :
marié le 13 septembre 1580, Dillenburg, avec ...
...
Cunegonda Jacoba van de Palts, née en 1556, décédée en 1586 (à l'âge de 30 ans)
... dont :
... -(X3) :
marié le 14 juin 1586, Berlebuck, avec ...
...
Johannetta van Sayn Wittgenstein, née en 1561, décédée en 1622 (à l'âge de 61 ans)
... dont :
... marié avec ...
3 073 . Elisabeth von Leuchtenberg, née en 1537, décédée en 1579 (à l'âge de 42 ans).
... dont :
3 076 . Willem I (De Zwijger) van Oranje Nassau.
... -(X1) :
marié le 8 juillet 1551, Buren, avec ...
...
Anna van Buren (Tanneke) Egmond, Gravin van Buren, Lingen en Leerdam , Vrouwe van IJsselstein.Borsele, Grave, Cranenconck, Eindhoven, Jaarsveld, Kortgene, Sint-Maartensdijk en Odijk , née en mars 1533, Grave, décédée le 24 mars 1558, Breda (à l'âge de 25 ans)
... dont :
... -(X2) :
marié le 24 août 1561, Leipzig, avec ...
...
Anna van Saxen, née le 23 décembre 1544, Dresden, décédée le 18 décembre 1577, Dresden (à l'âge de 32 ans)
... divorcés le 14 décembre 1571.
... , divorcés, dont :
... -(X3) :
marié le 12 juin 1575, Den Briel, avec ...
...
Charlotte de Bourbon, née en 1546, décédée le 5 mai 1582, Antwerpen (à l'âge de 36 ans) [Note 3076x3]
...
fille de Lodewijk II van Bourbon Vendome et
Jacqueline de Longwy
... dont :
... marié avec ...
3 077 . Louise de Coligny, née le 23 septembre 1555, Châtillon-Sur-Loing Coligny, décédée le 13 novembre 1620, Fontainebleau (à l'âge de 65 ans). [Note 3077]
... dont :
... -(X1) :
mariée avec ...
...
Charles de Teligny, né en 1572, décédé [Note 3077x1]
...
3 078 . Jan Albert I van Solms Braunfels.
... marié avec ...
3 079 . Agnes van Sayn Wittgenstein.
... dont :
6 144 . Willem van (de Rijke) Nassau Dillenburg, Graaf van Nassau in Siegen , Graaf van Dillenburg, Hadamar en Herborn , Graaf van Katzenbogenm, Viandend en Dietz , né le 10 avril 1487, Dillenburg, décédé le 6 octobre 1559, Dillenburg (à l'âge de 72 ans).
... -(X1) :
marié avec ...
...
Walburga van Egmont, née le 19 octobre 1490, décédée en mars 1529 (à l'âge de 38 ans)
... dont :
... marié avec ...
6 145 . Juliana van Stolberg, née en 1506, décédée en 1580 (à l'âge de 74 ans).
... dont :
... -(X2) :
mariée avec ...
...
Fillips II van Hanau de Munzenberg
...
6 154 . Gaspard de Coligny, assassiné en 1572, Admiraal van het Franse leger. [Note 6154]
... marié avec ...
... dont :
6 156 . Conrad van Solms Braunfels.
... marié le 16 juin 1559 avec ...
6 157 . Elisabeth van Nassau Dillenburg, née le 25 septembre 1542, Dillenburg, décédée le 18 novembre 1603, Dillenburg (à l'âge de 61 ans).
... dont :
12 288 . Jan V van Nassau, Stadhouder van Gelre en Zutphen , Graaf van Nassau Dillenburg , Graaf van Vianden en Dietz , Heer van Breda , né en 1455, décédé en 1516 (à l'âge de 61 ans). [Note 12288]
... marié en 1515 avec ...
12 289 . Elizabeth van Hessen Marburg, née en 1466, décédée en 1523 (à l'âge de 57 ans).
... dont :
24 576 . Jan IV van Nassau Dillenburg, Graaf van Nassau Dillenburg , né en 1410, décédé en 1475 (à l'âge de 65 ans).
... marié avec ...
24 577 . Maria van Loon Heinsberg.
... dont :
49 152 . Engelbrecht I van Nassau, Graaf van Nassau Dillenburg , né en 1370, Dillenburg, décédé le 3 mai 1422, Breda (à l'âge de 52 ans). [Note 49152]
... marié avec ...
49 153 . Johanna van Polanen, Vrouwe van Heeswijk, Dinther .
... dont :
... -(X2) :
mariée après 1422 avec ...
...
Jan van Cuijck, Heer van Hoogstraten , né en 1360, décédé en 1442 (à l'âge de 82 ans)
...
fils
de Hendrik van Cuijck, Heer van Hoogstraten, Brechts en Zundert 1320-1371 et
Gertrudis van Couterel 1330-1418
...
98 304 . Johan I van Nassau, Graaf van Nassau Dillenburg , né en 1339, décédé en 1416 (à l'âge de 77 ans).
... marié avec ...
... dont :
196 608 . Otto II van Nassau Dillenburg, Graaf van Nassau Dillenburg , tué en 1351.
... marié avec ...
196 609 . Adelheid van Vianen.
... dont :
393 216 . Hendrik I van Nassau, né en 1270, décédé en 1343 (à l'âge de 73 ans).
... marié avec ...
393 217 . Adelheid van heinsberg Blankenberg.
... dont :
786 432 . Otto I van Nassau, Graaf van Nassau , décédé en 1290.
... marié avec ...
786 433 . Agnes van Leiningen.
... dont :
1 572 864 . Hendrik II (de Rijke) van Nassau, Graaf van Nassau , né le 1er février 1198, décédé avant 25 janvier 1251. [Note 1572864]
... marié avant 1221 avec ...
1 572 865 . Machteld van Gelre, née en 1221, décédée en 1247 (à l'âge de 26 ans).
... dont :
3 145 728 . Walram I van Nassau, Graaf van Laurenburg , 1st Graaf van Nassau , né en 1146, décédé le 1er février 1198 (à l'âge de 52 ans). [Note 3145728]
... marié avec ...
3 145 729 . Kunigunda van Spanheim, née, Spanheim.
... dont :
3 145 730 . Otto I van Zutphen van Gelre, Graaf van Gelre (1182-1207), Graaf van Zutphen (1190-1207), né en 1150, décédé le 22 octobre 1207, inhumé, Klooster van Kamp (à l'âge de 57 ans). [Note 3145730]
... marié en 1185 avec ...
3 145 731 . Richarda van Wittelsbach van Beieren, Prinses van Beieren , née en 1173, Keilheim, décédée le 21 septembre 1231, Roermond (à l'âge de 58 ans).
... dont :
6 291 456 . Ruprecht I van Laurenburg van Nassau, Graaf van Laurenburg , Graaf van Nassau (1123), décédé avant 1154. [Note 6291456]
... marié avec ...
6 291 457 . Beatrix van Lotharingen, décédée en 1159.
... dont :
6 291 460 . Hendrik I van Zutphen van (de Jonge) Gelre, Graaf van Gelre (1131-1182), né en 1117, décédé le 27 mai 1182, inhumé, Klooster van Kamp (à l'âge de 65 ans). [Note 6291460]
... marié en 1135 avec ...
6 291 461 . Agnes van Arnstein.
... dont :
6 291 462 . Otto van Wittelsbach van Beieren, Hertog van Beieren , né en 1120, décédé le 26 mars 1191, Wartenberg (à l'âge de 71 ans).
... marié en 1157 avec ...
6 291 463 . Agnes van Loon, décédée le 26 mars 1191, Wartenberg.
... dont :
12 582 920 . Gerard II (de lange) van Wassemberg van (Flaminius) Gelre, Graaf van Gelre (1129-1131), Graaf van Wassemberg , né en 1053, décédé le 24 octobre 1131 (à l'âge de 78 ans). [Note 12582920]
... -(X1) :
marié avec ...
...
Clementia van Gleiberg van Poitou, alias Poitou, Vrouwe van Gleiberg , Gravin van Wassenberg , née en 1055, décédée le 4 janvier 1142 (à l'âge de 87 ans)
...
fille de Piere van ('l Aigret) Poitou 1023-1058 et
Ermesinde van Longwy †1062
... dont :
... marié avec ...
12 582 921 . Armgarde van Zutphen, Heer van Zutphen .
... dont :
12 582 924 . Otto van Wittelsbach van Beieren, Paltsgraaf van Beieren , décédé le 4 août 1156.
... marié en 1116 avec ...
12 582 925 . Eilika von Lengenfeld und Pettendorf, née en 1102, décédée le 13 septembre 1170, Ensdorf (à l'âge de 68 ans).
... dont :
25 165 840 . Gerard I van Wassenberg van Gelre, LAndgraf , décédé en 1131. [Note 25165840]
... marié avec ...
25 165 841 . Hedwich Florijsdottir van (bastaarddochter) Holland.
... dont :
25 165 842 . Otto II (de Rijke) van Zutphen, Graaf van Zutphen , décédé en 1113.
... marié avec ...
25 165 843 . Juditch van Hrischer.
... dont :
25 165 850 . Frederik II (Graaf) von Lengenfeld, Graaf van Lenagenfeld , né en 1070, décédé en 1121 (à l'âge de 51 ans). [Source 25165850]
... marié en 1101 avec ...
25 165 851 . Eilika van Hohenstaufen, née en 1087, décédée après 1110, Ensdorf. [Source 25165851]
... dont :
50 331 680 . Otto van Nassau, décédé en 1107.
... marié avec ...
50 331 681 . Adelheid van Gelre, décédée en 1083.
... dont :
50 331 682 . Floris II (de Vette) van Holland, Graaf van Holland (1091-1122), décédé le 2 mars 1122. [Note 50331682]
... -(X2) :
marié en 1108 avec ...
...
Geertruida van Lotharingen
... dont :
... avec ...
50 331 683 . N N.
... dont :
50 331 684 . Gottschalk van Zutphen.
... marié avec ...
50 331 685 . Adelheid van Schwaben.
... dont :
50 331 702 . Frederik I von Hohenstaufen, Hertog van Schwaben , Hertog van Elzas , né en 1047, décédé en 1105 (à l'âge de 58 ans). [Source 50331702]
... marié en 1087 avec ...
50 331 703 . Agnes van Duitsland, Prinses van Duitsland , née en 1072, décédée en 1110, Ensdorf (à l'âge de 38 ans). [Source 50331703]
... dont :
100 663 360 . Walram VI van Nassau, décédé en 1068.
... marié avec ...
100 663 361 . ? ?.
... dont :
100 663 362 . Wieger III van Gelre, décédé en 1061.
... marié avec ...
100 663 363 . ? ?.
... dont :
100 663 364 . Dirk V van Holland, Graaf van Holland (1061-1071, 1076-1091), né en 1054, décédé le 17 juin 1091, inhumé, Egmond (à l'âge de 37 ans). [Note 100663364]
... marié avant 26 juin 1083 avec ...
100 663 365 . Othildis van Saxen, née en 1059, décédée en 1093, Egmond (à l'âge de 34 ans).
... dont :
100 663 370 . Mathilda van Zutphen.
... marié avec ...
100 663 371 . Ludolf van Baunweiler van Lotharingen.
... dont :
100 663 406 . Hendrik IV van Duitsland, Keizer van Duitsland , né le 11 novembre 1050, Goslar, décédé le 7 août 1106, Luik (à l'âge de 55 ans). [Note 100663406]
... marié en juillet 1066, Tribur, avec ...
100 663 407 . Bertha van Savoye, née le 21 août 1051, décédée le 27 décembre 1097, Mainz (à l'âge de 46 ans). [Source 100663407]
... dont :
201 326 720 . Walram V van Nassau, décédé en 1020.
... marié avec ...
201 326 721 . ? ?.
... dont :
201 326 724 . Wickinge van Gelre.
... marié avec ...
201 326 725 . vrouwe van Buren.
... dont :
201 326 728 . Floris I van Holland, Graaf van Holland (1049-1061), Graaf van West Friesland , né après 1019, assassiné le 28 juin 1061, Nederhemert, inhumé, Egmond . [Note 201326728]
... marié en 1050 avec ...
201 326 729 . Gertrudis van Saxen, née en 1033, décédée.
... dont :
... -(X2) :
mariée avec ...
...
Robrecht I van (de Fries) Vlaanderen, Graaf van Vlaanderen , né en 1035, décédé en 1093 (à l'âge de 58 ans)
...
fils
de Boudewijn V de Grote van Rijsel van Vlaanderen, Graaf van Vlaanderen 1013-1067 et
Adela van Frankrijk, Prinses van Frankrijk 1009-1079
... dont :
201 326 740 . ?? ??.
... marié avec ...
201 326 741 . Wieger II van Gelre, née en 973, décédée.
... dont :
201 326 812 . Hendrik III Keizer van Duitsland, Keizer , né le 28 octobre 1017, Goslar, décédé le 5 octobre 1056, Bodfeld (à l'âge de 38 ans).
... marié en novembre 1043, Ingelheim, avec ...
201 326 813 . Agnes van (Poitou) Aquitaine, Keizerin van Duitsland , née en 1025, décédée le 14 décembre 1077, Rome (à l'âge de 52 ans).
... dont :
402 653 448 . Gerberge van Lotharingen, né en 930, décédé en 995 (à l'âge de 65 ans).
... marié avec ...
402 653 449 . Maginoz van Zutphen van Gelre, décédée en 973.
... dont :
402 653 456 . Dirk III (Hierosolomyta) van Holland, Graaf van Holland , Graaf van Bourgondie , né en 981, Gent, décédé le 27 mai 1039, inhumé, Abdijkerk van Egmond (à l'âge de 58 ans). [Note 402653456]
... -(X1) :
marié avec ...
...
Othilda van Saxen
... dont :
... marié avant 1019 avec ...
402 653 457 . Othilde von de Nordmark, née en 933, décédée le 31 mars 1044, Quedlinburg (à l'âge de 111 ans). [Source 402653457]
... dont :
402 653 482 . Godfried van Gelre, décédé en 958.
... marié avec ...
402 653 483 . ? ?.
... dont :
402 653 624 . Koenraad II Keizer van Duitsland, né en 990, décédé le 4 juin 1039, Utrecht (à l'âge de 49 ans).
... marié en 1016 avec ...
402 653 625 . Gisela van Schwaben, Hertogin van Schwaben , née le 11 novembre 990, décédée le 15 février 1054, Goslar (à l'âge de 63 ans).
... dont :
805 306 898 : 326 740">{201 326 740}
805 306 899 : 326 741">{201 326 741}
805 306 912 . Arnulf I (van Gent) van Gandensis Holland, Graaf van Holland (vers 951-vers 988), Graaf van West Friesland , né en 951, Gent, tué le 18 septembre 993, a.d.mond van de Maas (à l'âge de 42 ans). [Note 805306912]
... marié en 980 avec ...
805 306 913 . Liutgards van Luxemburg, décédée après 13 mai 1005. [Note 805306913]
... dont :
805 306 964 . Gerlach van Gelre, décédé en 937.
... marié avec ...
805 306 965 . ? ?.
... dont :
805 307 250 . Herman II van Schwaben, Hertog van Schwaben , né en 965, décédé le 4 mai 1003 (à l'âge de 38 ans).
... marié avec ...
805 307 251 . Gerberga van, Prinses Bourgondie, née en 965, décédée le 7 juillet 1020 (à l'âge de 55 ans).
... dont :
1 610 613 824 . Dirk II van Holland, Graaf van Holland , Graaf van West Friesland , né en 932, décédé le 6 mai 988 (à l'âge de 56 ans). [Note 1610613824]
... marié avec ...
1 610 613 825 . Hildegard van Vlaanderen, Gravin van Vlaanderin , née vers 936, décédée entre 975 et 980, inhumée, Egmond onder één steen met graaf Dirk III .
... dont :
... -(X1) :
mariée avec ...
...
Raoul I van Cambrai
... dont :
1 610 613 826 . Siegrfried van Verdun, Graaf van Luxemburg.
... marié avec ...
1 610 613 827 . Hadewich van Lotharingen.
... dont :
1 610 613 928 . Wieger I van Gelre, décédé en 905. [Note 1610613928]
... marié avec ...
1 610 613 929 . Margaretha van Hamaland.
... dont :
1 610 614 502 . Koenraad (de vreedzame) van Bourgondie, né en 922, décédé le 19 octobre 993 (à l'âge de 71 ans). [Source 1610614502]
... marié avec ...
1 610 614 503 . Mathilda van Frankrijk, alias Mathilda van Bourgondie, Prinses van West Franrkiij , née en 943, décédée le 26 janvier 981, Vienne (à l'âge de 38 ans). [Source 1610614503]
... dont :
3 221 227 648 . Dirk I van Holland.
... marié avec ...
3 221 227 649 . Gerberga van Hamalant.
... dont :
3 221 227 650 . Arnulf I de Grote van Vlaanderen, Graaf van Vlaanderen , né en 885, décédé le 27 mars 965, inhumé, Gent (à l'âge de 80 ans). [Note 3221227650]
... marié avec ...
3 221 227 651 . Aleidia van Vermandois, née en 910, décédée le 10 octobre 958, Brugge, inhumée, Gent (à l'âge de 48 ans). [Note 3221227651]
... dont :
3 221 229 004 . Rudolph II van Bourgondie.
... marié avec ...
3 221 229 005 . Berha van Schwaben.
... dont :
3 221 229 006 . Louis IV (d'Outre Mer)Koning van Frankrijk, Koning van WestFrankrijk (19 juin 936), né en 920, décédé le 10 septembre 954, Reims (à l'âge de 34 ans).
... marié en 939 avec ...
3 221 229 007 . Gerberga van Saksen, née en 913, Nordhausen, décédée.
... dont :
6 442 455 300 . Boudewijn II (de Kale) van Vlaanderen, Graaf van Vlaanderen , Graaf van Boulogne , né en 863, décédé le 10 septembre 918 (à l'âge de 55 ans). [Note 6442455300]
... marié avec ...
6 442 455 301 . Aelfthryth van Wessex, Prinses van Wessex , Gravin van Vlaanderen , née en 872, décédée en 929 (à l'âge de 57 ans). [Source 6442455301]
... dont :
6 442 458 012 . Karel III Koning van (de Onnozele) Frankrijk, Koning van WestFrankrijk (28 janvier 893), Hertog van Lotharingen , né le 17 septembre 879, Péronne, décédé le 7 octobre 929, Peronne (à l'âge de 50 ans). [Source 6442458012]
... -(X1) :
marié en 907 avec ...
...
Frederune ? [Source 6442458012x1]
...
... marié le 10 février 917 avec ...
6 442 458 013 . Eadgyfu van Engeland, née en 896, décédée.
... dont :
12 884 910 600 . Boudewijn I met de IJzeren arm van Vlaanderen, Graaf met Vlaanderen , né en 837, décédé le 2 janvier 879, Arras (fr) (à l'âge de 42 ans). [Note 12884910600]
... marié le 13 décembre 862, Auxerre, avec ...
12 884 910 601 . Judith van West France Martel, Prinses van Francië , Queen of England , née en octobre 844, décédée après 870. [Note 12884910601]
... dont :
... -(X1) :
mariée, Verberie, avec ...
...
Aethelwulf 2nd King of England
...
... -(X2) :
mariée en 858 avec ...
...
Aethelbald Koning van Wessex
...
12 884 910 602 . Alfred I de Grote van Wessex, Koning van Engeland .
... marié avec ...
12 884 910 603 . Elswitha van Gainsborough.
... dont :
12 884 916 024 . Lodewijk II Koning van (de Stamelaar) Frankrijk, Koning van Frankrijk , Graaf van Meaux , né le 1er novembre 846, Compiègne, décédé entre le 10 avril 879 et 916, Compiegne, Missus Dominicus.
... -(X1) :
marié le 1er mars 862 avec ...
...
Armgardis van Bourgondië
...
... marié en 875 avec ...
12 884 916 025 . Adelheid van Parijs, née en 853, Laon, décédée.
... dont :
25 769 821 202 . Karel II (de Kale) Keizer en Koning van Karloman, Graaf van Maasgouw en Darnau , Koning van Westfrankrijk , Rooms Keizer (875), Koning van de Provence , Koning van Italie , né le 13 juin 823, Frankfurt am Main, décédé le 6 octobre 877, Avrieux (à l'âge de 54 ans). [Note 25769821202]
... -(X2) :
marié le 12 octobre 869, Aix la Chapelle, avec ...
...
Richildis van Metz
...
... marié le 13 décembre 842, Quierzy, avec ...
25 769 821 203 . Irmingard van Orleans, Koningin van West Francië , née le 27 septembre 830, Saint Denis, décédée le 6 octobre 869 (à l'âge de 39 ans). [Source 25769821203]
... dont :
25 769 832 048 : 769 821 202">{25 769 821 202}
25 769 832 049 : 769 821 203">{25 769 821 203}
51 539 642 404 . Lodewijk I de Vrome Keizer Karloman, Frankische Koning van Aquitaine , Romeins Keizer der Franken (814-834), Hertog van Beieren (814-829), né en août 778, Chasseneuil bij Poiters (fr), décédé le 20 juin 840, Ingelheim, Du deritsland, inhumé, Saint Arnould (à l'âge de 61 ans). [Note 51539642404]
... -(X1) :
marié en 794 avec ...
...
Irmingard van Haspengouw, née en 757, Thionville, décédée le 3 octobre 818 (à l'âge de 61 ans)
...
fille de Ingramvan Haspengouw et
? ?
... dont :
... marié en février 819, Aken, avec ...
51 539 642 405 . Judith Welf von Altdorf, Prinses van Beieren , née en 800, décédée le 19 avril 843, Tours, inhumée, Sient Martin Tours (à l'âge de 43 ans). [Source 51539642405]
... dont :
51 539 642 406 . Lotharius I keizer Karloman, Romeins Keizer (juin 817), Koning der Franken en Lombarden , né en 795, Auitanie, décédé le 29 septembre 855, Adij te Prüm, inhumé en 855, Prüm (à l'âge de 60 ans). [Note 51539642406]
... marié le 15 novembre 821, Diedenhofen, avec ...
51 539 642 407 . Irmingard van Elzas, décédée le 20 mars 851. [Note 51539642407]
... dont :
103 079 284 808 . Karel I de Charlemagne Grote, Keizer van Roomse Rijk (Westen) (25 décembre 800-814), Koning van Lombardije (768-814), Koning van Franken (768-814), né le 2 avril 742, Ingelheim, Duitsland, décédé le 28 janvier 841, Aken (GErmany), inhumé en 841, Aken, Cathedral (à l'âge de 98 ans). [Note 103079284808]
... -(X1) :
marié avec ...
...
Himiltrude ?
... dont :
... -(X2) :
marié avec ...
...
Desiderata van Lombardije, née en 755, Lombardije, décédée en 758 (à l'âge de 3 ans)
...
... -(X4) :
marié après 783 avec ...
...
Fastrade van Franconie, décédée en 794
... dont :
... -(X5) :
marié après 794 avec ...
...
Luitgarde van Alemanië, décédée,
inhumée en 800
...
... -(X6) :
relation avec ...
...
Sigrada ?
... dont :
... -(X7) :
relation avec ...
...
Reginopycrha ?, née en 770, décédée
... dont :
... -(X8) :
relation avec ...
...
Adelinde ?
... dont :
... -(X9) :
relation avec ...
...
Madelgardis ?
... dont :
... marié avec ...
103 079 284 809 . Hildegard van Vintzgouw, née en 758, décédée le 30 avril 783, inhumée en avril 183, Saint Arnould (à l'âge de 25 ans). [Source 103079284809]
... dont :
103 079 284 812 : 539 642 404">{51 539 642 404}
103 079 284 813 . Irmingard van Haspengouw, née en 757, Thionville, décédée le 3 octobre 818 (à l'âge de 61 ans).
... dont :
103 079 284 814 . Hugo van Tours, Graaf van de Elzas .
... marié avec ...
... dont :
206 158 569 616 . Pepijn III (de Korte) 8ste van Koning van Franken, Major Domus , Koning 8st van Franken , 1ste Koning van de Fransen (van het 2e ras) , né en 715, décédé en 768 (à l'âge de 53 ans).
... marié avec ...
206 158 569 617 . Bertha II van Laon, née en 720, décédée en 783 (à l'âge de 63 ans).
... dont :
206 158 569 618 . Gerold I van Vintzgouw, Graaf van Vintzgouw .
... marié avec ...
206 158 569 619 . Imma der Alemannen.
... dont :
206 158 569 626 . Ingramvan Haspengouw.
... marié avec ...
... dont :
412 317 139 232 . Karel (de hamer) Martel, Hertog van Franken , Major Domus , né en 688, décédé le 22 octobre 741, Quierzy (à l'âge de 53 ans). [Note 412317139232]
... marié avec ...
412 317 139 233 . Rotrude van Trier Alemania, née en 690, décédée en 724 (à l'âge de 34 ans).
... dont :
412 317 139 234 . Charibert Hardrad, né en 690, décédé en 747 (à l'âge de 57 ans).
... marié avec ...
412 317 139 235 . Bertrada van Laon, née en 695, décédée en 737 (à l'âge de 42 ans).
... dont :
824 634 278 464 . Pepijn II (de vette) van Herstal, Major Domus , Hertog van Neistria en Austrasia , né en 635, décédé en 714 (à l'âge de 79 ans).
... marié avec ...
824 634 278 465 . Plectrudis van Landen, née en 613, décédée en 694 (à l'âge de 81 ans).
... dont :
1 649 268 556 928 . Ansegisel d' Austrasie, Major Domus van Austrasie , HErtog van Angesia , né en 602, décédé en 662 (à l'âge de 60 ans).
... marié avec ...
1 649 268 556 929 . Sint Begga, née en 620, décédée le 27 décembre 693, Andeene (à l'âge de 73 ans).
... dont :
3 298 537 113 856 . Arnold des (Sanit Arnulf) Frans Ripuaires, alias Sint Arnold van Heristal, Bisschop van Metz , né en 582, décédé en 641 (à l'âge de 59 ans).
... marié avec ...
3 298 537 113 857 . Doda van Metz, née en 583, décédée en 612 (à l'âge de 29 ans).
... dont :
3 298 537 113 858 . Arnoldus van de Schelde, Bisschop van Metz , Margrave van Schelde , MArgraven de Moselle , décédé en 601.
... marié avec ...
3 298 537 113 859 . Doda van Savoy, née en 562, décédée en 611 (à l'âge de 49 ans).
... dont :
6 597 074 227 716 . Ansbertus Ferreolus van de Schelde.
... marié avec ...
6 597 074 227 717 . Dode des Francs Ripuaires.
... dont :
13 194 148 455 432 . Tonantius (Vis Clsisimus) Ferreolus, né en 462, décédé en 525 (à l'âge de 63 ans).
... marié avec ...
13 194 148 455 433 . ? Clodoreius.
... dont :
26 388 296 910 864 . Tonantius I Ferreolus.
... marié avec ...
26 388 296 910 865 . Papinilla van Rome, décédée en 463.
... dont :
52 776 593 821 730 . MArcus Maecilius (Eparchius) Aviatus, Keizer van Rome .
... marié avec ...
... dont :
105 553 187 643 460 . Julius Agricola, Prefect van Gallie .
... marié avec ...
105 553 187 643 461 . Magna Major Decima Rustique.
... dont :
211 106 375 286 922 . Constantius III Keizer van de West, Keizer van Romeins rijk .
... marié avec ...
211 106 375 286 923 . Ivoire verch Lancelot, née en 375, décédée.
... dont :
422 212 750 573 844 . Flavius Julies Constantius II Constantinus, Keizer van Romeins rijk , décédé en 361.
... marié avec ...
422 212 750 573 845 . ? Eusebia.
... dont :
844 425 501 147 688 . Constantijn I de Grote keizer van het Romeinse rijk van Rome, alias Flavius Valerius Aurelius Constantinus, Keizer van her Romeinse Rijk , né le 27 février 272, Naissus, décédé le 22 mai 337, Ancyrona (à l'âge de 65 ans). [Note 844425501147688]
... marié avec ...
844 425 501 147 689 . Flavia Maxima Fausta, née en 326, décédée.
... dont :
1 688 851 002 295 376 . Gaius Flavius Valerius (Chlorus) Constantinus, alias Gaius Flavius Valerius Constantius, Keizer van het Romeinse Rijk , né le 31 mars 242, Dardania (Servie), décédé le 25 juillet 306, Eboracum, Brittania (York) (à l'âge de 64 ans).
... marié avec ...
1 688 851 002 295 377 . Flavia Julia Helena van Constantinopel, née en 248, décédée en 329 (à l'âge de 81 ans). [Note 1688851002295377]
... dont :
3 377 702 004 590 752 . Eutropius van Dardania, né en 220, décédé.
... marié avec ...
3 377 702 004 590 753 . Clasudia ?.
... dont :
6 755 404 009 181 504 . Titus Flavius.
... marié avec ...
... dont :
13 510 808 018 363 008 . Publius Flavius Sabinus.
... marié avec ...
... dont :
27 021 616 036 726 016 . Titus Flavius Sabinus.
... marié avec ...
... dont :
Koning Willem III is overleden op 23 november 1890. Hij had een bewogen leven achter de rug en dat begon al met de verhouding ten opzichte van zijn vader, die hem zo veel mogelijk buiten staatszaken hield als gevolg waarvan zij dus op voet van oorlog leefden. Toen de grondwetswijziging van Thorbecke in 1848 werd doorgevoerd, weigerde hij nog langer koning te worden. Maar dat gebeurde in 1849 toch, nadat zijn vader op mysterieuze wijze in het Loo te Apeldoorn of Tilburg was overleden. Zijn politieke duurde voort en zijn hogere roeping bestond er in het kabinet zoveel mogelijk te dwarsbomen, zo sterk, dat geruchten over een ophanden zijnde staatsgreep niet van de lucht waren. Maar spoedig keerde het tij vanwege zijn buitensporige levensstijl, met zeker 30 bastaardkinderen en syfilis als gevolg.
Vrij zeker is, dat vermeende erfgenamen des konings, de Pruisische familie Wied aspiraties op de Nederlandse troon hadden en hem via een prostituee aan zijn geslachtsziekte hebben geholpen. In adellijk Nederland was dat verhaal breed bekend geworden en was bovendien een vrij gebruikelijke methode om op slinkse manier tegenstanders uit de weg te ruimen, omdat er nog geen geneesmiddel tegen deze ziekte voorhanden was. Het huis Wied was nauw verwant aan het Nederlandse koningshuis. Na de dood van de zoons van koning Willem III maakten hun zoons (een kleine) kans op de Nederlandse troon, al stonden zij verder van de troon dan de nakomelingen van Willems zuster Sophie, die was gehuwd met groothertog Karel Alexander van Saksen-Weimar-Eisenach. Met de grondwetswijziging van 1922, die het recht op troonopvolging beperkte tot de nakomelingen van Wilhelmina, vervloog deze kans. Deze grondwetswijziging houdt alleen stand als onweerlegbaar bewezen kan worden dat Wilhelmina rechtmatig de troon heeft kunnen bestijgen, dus in rechte lijn dient af te stammen van koning Willem I.
In 1879 trouwde Willem III met de latere Koningin-Regentes Emma van Waldeck-Pyrmont. Op 31 augustus 1880 werd Wilhelmina geboren. Kroonprins Alexander was toen nog rechtmatig troonpretendent, maar heeft vast laten leggen dat Wilhelmina in geen geval een dochter van zijn vader kon zijn. Hij heeft haar nooit bezocht en zal haar derhalve nimmer in zijn testament hebben opgenomen. We zullen hier later op terug komen. In 1884 werd dus Wilhelmina vermoedelijke troonopvolger van koning Willem III.
Prins Willem en zijn vader koning Willem III waren ernstig gebrouilleerd, hetgeen uiteindelijk eindigde in een zelfgekozen ballingschap nadat de koning en de koningin de huwelijksplannen van prins Willem met gravin Mathilde van Limburg Stirum hadden afgekeurd. De 33-jarige Willem wilde toch trouwen, desnoods zonder toestemming van zijn ouders. Mathilda, die nog geen twintig was, kreeg ook geen toestemming van haar ouders. Deze geschiedenis staat niet op zichzelf.
In een eerdere periode had hij een verhouding met Helena Francisca Jacoba Johanna Rietbergen, geb. Leiden 3-1-1841, die dienstbode was. Uit die verhouding is op 20 oktober 1864 Johannes Fransiscus Jansen geboren, Helena trouwde later met een mijnheer Jansen, met wie ze een dochter kreeg.
In 1870 is Willem in het geheim in Parijs getrouwd met Agatha Barones van Lynden, telg van een oud adellijk geslacht, waar we veel namen van terug vinden in bestuur en politiek. Omdat Willem ook voor dit huwelijk geen toestemming had gekregen, had hij een verzoek tot troonsafstand gedaan en te kennen gegeven met een jaargeld van 30.000,- gulden terug te trekken uit Nederland. Zijn vader en moeder wezen dit verzoek echter hoogst ontstemd af. Uit dit huwelijk is een kind geboren, welke na de gedwongen scheiding bij pleegouders in Amsterdam is onder gebracht. Hierop komen we later terug.
Gedurende de periode van de Pruisisch-Franse oorlog (1870-1871) was hij opperbevelhebber van het Nederlandse leger. Nederland was niet direct bij de oorlog betrokken maar mobiliseerde wel het leger, net als België, en zette de Nieuwe Hollandse Waterlinie gedeeltelijk onder water. Dat ging zo moeizaam en verliep zo chaotisch dat de Minister van Oorlog, Generaal van Mulken, moest aftreden.
Nadat zijn vrouw en dochter bij hem weg waren gehaald, raakt Wiwill volledig van het pad en heeft zijn frustraties weggefeest en – gedronken. Le Prince de Citron zou regelmatig de boulevardpers halen.
Op 11 juni 1879 stierf prins Willem, 38 jaar oud, naar verluid aan een combinatie van tyfus, een leveraandoening en uitputting, hetgeen verdacht veel leek op de aandoeningen waaraan vele Oranjes en vermeende Oranjes zijn bezweken: syfilis.
Zijn jongere broer Alexander volgde hem op als Prins van Oranje.
In de lente van 1850 kreeg Willem Frederik Maurits Alexander Hendrik Karel een hersenvliesontsteking. De hofarts Everhard verloor het vertrouwen van Koningin Sophia (1818-1877) na enkele diagnoses die volgens haar onjuist waren. Op 4 juni stierf de jonge Prins op paleis Noordeinde. De jonge Prins werd op 10 juni bijgezet in het familiegraf in de Nieuwe Kerk te Delft. De dood van de prins leidt tot een geweldige huwelijks crisis. Sophia vlucht naar Wurtemberg en eist een scheiding, dit wordt door vader niet geaccepteerd, volgens de overleveringen zou ze nog een zoon krijgen die de dynastie voort zou zetten. Haar oudste zoon Willem (Wiwill) wordt door zijn vader opgevoed = verpest. Om dit kind te kunnen krijgen keert ze terug naar Nederland. Prins Alexander wordt na een allerlaatste gemeenschap geboren in 1851. Sophia en Willem III scheidden van tafel en bed, waarbij zij de zorg krijgt over Alexander.
Alexander was de derde zoon uit het huwelijk van koning Willem III en Sophie van Württemberg. Vanaf het overlijden van zijn broer Willem op 11 juni 1879 tot aan zijn dood was Alexander de kroonprins.
Prins Alexander was van jongs af aan nerveus en ziekelijk. Alexander was gedisciplineerd, intellectueel en las veel. In de periode 1871-1874 studeerde hij aan de Rijksuniversiteit Leiden, zonder ergens in af te studeren. In 1876 installeerde zijn oudoom prins Frederik hem als lid van de Orde van Vrijmetselaren onder het Grootoosten der Nederlanden. Hij volgde prins Frederik na diens dood op als Grootmeester.
Alexander bezocht zijn broer in Parijs wanneer hij op doorreis was naar Algiers. Hij deed van zich spreken door twee opmerkelijke brochures: “Nadere toelichting van mijnen brief van den 17en September 1879″ en “Een vermoedelijk slotwoord door Alexander, Prins der Nederlanden”.
Prins Alexander stierf ongehuwd en kinderloos op 32-jarige leeftijd op 21 juni 1884 aan tyfus. Hij werd een maand later, op 17 juli 1884 begraven, omdat de koning op vakantie was die hij niet van plan was voor zoiets onbenulligs als een begrafenis van zijn laatste zoon te onderbreken. De koning was vooral populair bij het “oranje grauw”, zoals dat toen heette.
Prinses Wilhelmina, die in 1880 was geboren, was nu “wettig” troonopvolgster geworden.
Willem (roepnaam "Guillot") werd geboren in Den Haag als zoon van de latere koning Willem I en van Wilhelmina van Pruisen. Hij kreeg een jongere broer: Frederik (1797-1881), en twee jongere zusjes: Paulina (1800-1806) en Marianne (1810-1883). Na de vlucht in 1795 van zijn grootvader stadhouder Willem V en de uitroeping van de Bataafse Republiek trokken zijn ouders met hun driejarige zoon eerst naar Engeland en daarna naar Duitsland.
Zijn jeugd bracht Willem door aan het hof van de koning van Pruisen waar hij een militaire opleiding kreeg en diende in het Pruisische leger. In Spanje diende hij onder Wellington in het Engelse leger. In 1813 keerde hij met zijn vader terug naar Nederland. In 1815 werd hij troonopvolger. Hij nam als Engels generaal deel aan de Slag bij Waterloo, waaruit hij gewond aan zijn schouder, en in de ogen van sommigen zelfs als de "held van Quatre-Bras en Waterloo", terugkwam.
Koning Willem III is overleden op 23 november 1890. Hij had een bewogen leven achter de rug en dat begon al met de verhouding ten opzichte van zijn vader, die hem zo veel mogelijk buiten staatszaken hield als gevolg waarvan zij dus op voet van oorlog leefden. Toen de grondwetswijziging van Thorbecke in 1848 werd doorgevoerd, weigerde hij nog langer koning te worden. Maar dat gebeurde in 1849 toch, nadat zijn vader op mysterieuze wijze in het Loo te Apeldoorn of Tilburg was overleden. Zijn politieke duurde voort en zijn hogere roeping bestond er in het kabinet zoveel mogelijk te dwarsbomen, zo sterk, dat geruchten over een ophanden zijnde staatsgreep niet van de lucht waren. Maar spoedig keerde het tij vanwege zijn buitensporige levensstijl, met zeker 30 bastaardkinderen en syfilis als gevolg.
Vrij zeker is, dat vermeende erfgenamen des konings, de Pruisische familie Wied aspiraties op de Nederlandse troon hadden en hem via een prostituee aan zijn geslachtsziekte hebben geholpen. In adellijk Nederland was dat verhaal breed bekend geworden en was bovendien een vrij gebruikelijke methode om op slinkse manier tegenstanders uit de weg te ruimen, omdat er nog geen geneesmiddel tegen deze ziekte voorhanden was. Het huis Wied was nauw verwant aan het Nederlandse koningshuis. Na de dood van de zoons van koning Willem III maakten hun zoons (een kleine) kans op de Nederlandse troon, al stonden zij verder van de troon dan de nakomelingen van Willems zuster Sophie, die was gehuwd met groothertog Karel Alexander van Saksen-Weimar-Eisenach. Met de grondwetswijziging van 1922, die het recht op troonopvolging beperkte tot de nakomelingen van Wilhelmina, vervloog deze kans. Deze grondwetswijziging houdt alleen stand als onweerlegbaar bewezen kan worden dat Wilhelmina rechtmatig de troon heeft kunnen bestijgen, dus in rechte lijn dient af te stammen van koning Willem I.
In 1879 trouwde Willem III met de latere Koningin-Regentes Emma van Waldeck-Pyrmont. Op 31 augustus 1880 werd Wilhelmina geboren. Kroonprins Alexander was toen nog rechtmatig troonpretendent, maar heeft vast laten leggen dat Wilhelmina in geen geval een dochter van zijn vader kon zijn. Hij heeft haar nooit bezocht en zal haar derhalve nimmer in zijn testament hebben opgenomen. We zullen hier later op terug komen. In 1884 werd dus Wilhelmina vermoedelijke troonopvolger van koning Willem III.
Willem I Frederik, geboren als Willem Frederik Prins van Oranje-Nassau (Den Haag, 24 augustus 1772 – Berlijn, 12 december 1843) was de eerste koning van Nederland uit het huis Oranje-Nassau.
Op 30 november 1813 zette Willem na achttien jaar weer voet op Nederlandse bodem. In Londen was hij per brief uitgenodigd als "soeverein vorst" de regering op zich te nemen. De brief was afkomstig van het Driemanschap van 1813, de Haagse notabelen Gijsbert Karel van Hogendorp, Frans Adam van der Duyn van Maasdam en Leopold van Limburg Stirum. Willem aanvaardde hun uitnodiging en het Engelse fregat The Warrior bracht hem naar de kust van Scheveningen. Met een boerenwagen werd hij vervolgens naar het strand gereden. Een van de eerste dingen die hij in Nederland deed, was een proclamatie uitvaardigen, waarin hij aankondigde: "Ons gemeene Vaderland is gered: De oude tyden zullen weldra herleeven." Van Hogendorp werd eerst samen met Van der Duyn tot graaf verheven, maar overigens na verloop van tijd door de koning ontslagen wegens zijn voortdurende kritiek op de gang van zaken. Op 1 december werd Willem tot soeverein vorst uitgeroepen, wat op 2 december door hem werd aanvaard
Na de nederlaag van Napoleon in de Slag bij Leipzig in 1813 werd hij ingehuldigd als 'Soeverein Vorst' der Verenigde Nederlanden. Op 16 maart 1815 riep hij zichzelf uit tot koning der Verenigde Nederlanden en Hertog van Luxemburg. In hetzelfde jaar werd op het Congres van Wenen door de Europese mogenheden besloten om het hertogdom Luxemburg te promoveren tot groothertogdom, Willem I te erkennen als eerste Groothertog en werd de koningstitel en de titel van Hertog van Limburg bevestigd. Hiermee was de kersverse Nederlandse monarchie binnen Europa formeel erkend en fungeerde als buffer voor zowel Frankrijk als Engeland. Na de troonsafstand in 1840 noemde Willem I zichzelf koning Willem Frederik, graaf van Nassau.
In Duitsland was Willem I van 1803 tot 1806 "Fürst" (vorst) van het Vorstendom Nassau-Oranje-Fulda. In 1806 en in de periode 1813-1815 was hij tevens vorst van het Vorstendom Nassau-Oranje.
Willem (roepnaam "Guillot") werd geboren in Den Haag als zoon van de latere koning Willem I en van Wilhelmina van Pruisen. Hij kreeg een jongere broer: Frederik (1797-1881), en twee jongere zusjes: Paulina (1800-1806) en Marianne (1810-1883). Na de vlucht in 1795 van zijn grootvader stadhouder Willem V en de uitroeping van de Bataafse Republiek trokken zijn ouders met hun driejarige zoon eerst naar Engeland en daarna naar Duitsland.
Zijn jeugd bracht Willem door aan het hof van de koning van Pruisen waar hij een militaire opleiding kreeg en diende in het Pruisische leger. In Spanje diende hij onder Wellington in het Engelse leger. In 1813 keerde hij met zijn vader terug naar Nederland. In 1815 werd hij troonopvolger. Hij nam als Engels generaal deel aan de Slag bij Waterloo, waaruit hij gewond aan zijn schouder, en in de ogen van sommigen zelfs als de "held van Quatre-Bras en Waterloo", terugkwam.
Van Willem V wordt gezegd dat hij een goed geheugen had, filosofisch en goed van aard was, echter ook besluiteloos, legalistisch en detaillistisch. Hij was een stevige drinker, liep mank en miste waarschijnlijk twee voortanden, nadat hij in zijn jeugd van zijn paard was gevallen. Hij raakte diep in de problemen door zijn halsstarrigheid tijdens de patriottentijd. In februari 1793 verklaarde de revolutionaire regering in Parijs hem de oorlog. In januari 1795 ging hij in ballingschap. Hij beval de koloniale bestuurders zich over te geven aan de Britten, waarna militaire bezetting volgde. In 1801 deed hij afstand van al zijn rechten als erfstadhouder.
Willem I Frederik, geboren als Willem Frederik Prins van Oranje-Nassau (Den Haag, 24 augustus 1772 – Berlijn, 12 december 1843) was de eerste koning van Nederland uit het huis Oranje-Nassau.
Op 30 november 1813 zette Willem na achttien jaar weer voet op Nederlandse bodem. In Londen was hij per brief uitgenodigd als "soeverein vorst" de regering op zich te nemen. De brief was afkomstig van het Driemanschap van 1813, de Haagse notabelen Gijsbert Karel van Hogendorp, Frans Adam van der Duyn van Maasdam en Leopold van Limburg Stirum. Willem aanvaardde hun uitnodiging en het Engelse fregat The Warrior bracht hem naar de kust van Scheveningen. Met een boerenwagen werd hij vervolgens naar het strand gereden. Een van de eerste dingen die hij in Nederland deed, was een proclamatie uitvaardigen, waarin hij aankondigde: "Ons gemeene Vaderland is gered: De oude tyden zullen weldra herleeven." Van Hogendorp werd eerst samen met Van der Duyn tot graaf verheven, maar overigens na verloop van tijd door de koning ontslagen wegens zijn voortdurende kritiek op de gang van zaken. Op 1 december werd Willem tot soeverein vorst uitgeroepen, wat op 2 december door hem werd aanvaard
Na de nederlaag van Napoleon in de Slag bij Leipzig in 1813 werd hij ingehuldigd als 'Soeverein Vorst' der Verenigde Nederlanden. Op 16 maart 1815 riep hij zichzelf uit tot koning der Verenigde Nederlanden en Hertog van Luxemburg. In hetzelfde jaar werd op het Congres van Wenen door de Europese mogenheden besloten om het hertogdom Luxemburg te promoveren tot groothertogdom, Willem I te erkennen als eerste Groothertog en werd de koningstitel en de titel van Hertog van Limburg bevestigd. Hiermee was de kersverse Nederlandse monarchie binnen Europa formeel erkend en fungeerde als buffer voor zowel Frankrijk als Engeland. Na de troonsafstand in 1840 noemde Willem I zichzelf koning Willem Frederik, graaf van Nassau.
In Duitsland was Willem I van 1803 tot 1806 "Fürst" (vorst) van het Vorstendom Nassau-Oranje-Fulda. In 1806 en in de periode 1813-1815 was hij tevens vorst van het Vorstendom Nassau-Oranje.
Willem Karel Hendrik Friso werd geboren in Leeuwarden als zoon van Johan Willem Friso van Nassau-Dietz en Maria Louise van Hessen-Kassel. De val van een paard, in 1717 in de tuin van Paleis Soestdijk, de zomerresidentie, deed even voor zijn leven vrezen. Willem IV kreeg meer dan de gebruikelijke opvoeding van adellijke kinderen. De prins studeerde aan de Universiteit van Franeker en aan de Universiteit Utrecht. Willem IV sprak diverse talen (waaronder Fries) en was geïnteresseerd in geschiedenis; ook in de fouten van zijn voorgeslacht, zoals hij zijn hoogleraar meldde.
Zijn benoeming had veel voeten in de aarde: er waren kapers op de kust, en daarbij zijn de bronnen niet eensluidend; iedere auteur beweert wat anders.[2][3][4] Aangenomen kan worden dat hij in november 1722 in Gelderland werd benoemd, maar voorlopig had hij daar alleen de titel en de toelage.[5] In 1726 werd hem een plaats in de Raad van State geweigerd door de niet-stadhouderlijke provincies. De ontvangst van de prins drie jaar later in Den Haag was uitgesproken koel. Drenthe en Groningen zouden hem daarentegen in 1729 en Friesland in 1731 tot stadhouder benoemd hebben.[6] Vanaf die tijd was hij in feite de hoogste ambtenaar van deze gewesten.
Van Willem V wordt gezegd dat hij een goed geheugen had, filosofisch en goed van aard was, echter ook besluiteloos, legalistisch en detaillistisch. Hij was een stevige drinker, liep mank en miste waarschijnlijk twee voortanden, nadat hij in zijn jeugd van zijn paard was gevallen. Hij raakte diep in de problemen door zijn halsstarrigheid tijdens de patriottentijd. In februari 1793 verklaarde de revolutionaire regering in Parijs hem de oorlog. In januari 1795 ging hij in ballingschap. Hij beval de koloniale bestuurders zich over te geven aan de Britten, waarna militaire bezetting volgde. In 1801 deed hij afstand van al zijn rechten als erfstadhouder.
Bij het overlijden van zijn vader in 1696 werd hij vorst van Nassau-Dietz en tot stadhouder benoemd van de gewesten Friesland en Groningen. Zijn moeder trad op als regentes tot 1707. Toen nam Johan Willem Friso de functie van stadhouder van Friesland daadwerkelijk op zich, en in 1708, toen hij meerderjarig werd tevens het stadhouderschap van Groningen.
Als enige erfgenaam van zijn achterneef stadhouder Willem III, die in 1702 overleed, erfde hij de titel Prins van Oranje. Echter, direct na het openvallen van het testament, maakten ook de Fransman Frans Lodewijk van Conti en Willems neef Frederik I van Pruisen aanspraak op de titel Prins van Oranje. In 1711 werd besloten de erfeniskwestie in Den Haag te bespreken.
Johan Willem Friso nam als generaal deel aan de Spaanse Successieoorlog. Bij de slag bij Malplaquet op 11 september 1709, ontstond een misverstand tussen hem en de Britse commandant, Marlborough. Hierdoor verloren vele duizenden Nederlanders het leven in deze bloedige veldslag. De slag werd toch beslist in het voordeel van de geallieerden. Op weg naar Den Haag i.v.m. een bespreking met zijn rivaal voor de titel, Frederik van Pruisen, over de erfenis verdronk de 23-jarige Johan Willem Friso op 14 juli 1711 bij de oversteek van Moerdijk naar Strijensas over het Hollandsch Diep. Kort daarna, op 1 september 1711, werd zijn zoon Willem IV van Oranje-Nassau geboren. Op 25 februari 1712, ruim 7 maanden na zijn dood, werd Johan Willem Friso begraven in de Grote of Jacobijnerkerk te Leeuwarden.
Omdat zij in Friesland heel populair was, werd zij muoi (het friese woord voor tante) genoemd.
Na het vroegtijdig overlijden van haar echtgenoot Johan Willem Friso, in 1711, nam zij tijdens de minderjarigheid van zijn postuum geboren zoon, Willem IV, het stadhouderschap van Friesland, Groningen en Drenthe waar (tot 1731). In 1730 liet zij voor zich zelf het buitenverblijf Marienburg bouwen. Zij bewoonde het Princessehof, een stadspaleis in 1731 aangekocht. Maria Louise had een belangrijke porseleincollectie. Tegenwoordig is in het Princessehof het nationaal keramiekmuseum gevestigd.
In 1734 trouwde haar zoon met Anna van Hannover, met wie zij niet goed overweg kon. In 1747 werd Willem IV van Oranje-Nassau ook stadhouder van de andere gewesten van de Republiek. Toen hij in 1751 overleed, was zijn zoon Willem V nog maar drie jaar oud. Marijke Meu nam het regentschap over van haar schoondochter, Anna van Hannover, die in 1759 overleed.
Willem Karel Hendrik Friso werd geboren in Leeuwarden als zoon van Johan Willem Friso van Nassau-Dietz en Maria Louise van Hessen-Kassel. De val van een paard, in 1717 in de tuin van Paleis Soestdijk, de zomerresidentie, deed even voor zijn leven vrezen. Willem IV kreeg meer dan de gebruikelijke opvoeding van adellijke kinderen. De prins studeerde aan de Universiteit van Franeker en aan de Universiteit Utrecht. Willem IV sprak diverse talen (waaronder Fries) en was geïnteresseerd in geschiedenis; ook in de fouten van zijn voorgeslacht, zoals hij zijn hoogleraar meldde.
Zijn benoeming had veel voeten in de aarde: er waren kapers op de kust, en daarbij zijn de bronnen niet eensluidend; iedere auteur beweert wat anders.[2][3][4] Aangenomen kan worden dat hij in november 1722 in Gelderland werd benoemd, maar voorlopig had hij daar alleen de titel en de toelage.[5] In 1726 werd hem een plaats in de Raad van State geweigerd door de niet-stadhouderlijke provincies. De ontvangst van de prins drie jaar later in Den Haag was uitgesproken koel. Drenthe en Groningen zouden hem daarentegen in 1729 en Friesland in 1731 tot stadhouder benoemd hebben.[6] Vanaf die tijd was hij in feite de hoogste ambtenaar van deze gewesten.
Willem Karel Hendrik Friso werd geboren in Leeuwarden als zoon van Johan Willem Friso van Nassau-Dietz en Maria Louise van Hessen-Kassel. De val van een paard, in 1717 in de tuin van Paleis Soestdijk, de zomerresidentie, deed even voor zijn leven vrezen. Willem IV kreeg meer dan de gebruikelijke opvoeding van adellijke kinderen. De prins studeerde aan de Universiteit van Franeker en aan de Universiteit Utrecht. Willem IV sprak diverse talen (waaronder Fries) en was geïnteresseerd in geschiedenis; ook in de fouten van zijn voorgeslacht, zoals hij zijn hoogleraar meldde.
Zijn benoeming had veel voeten in de aarde: er waren kapers op de kust, en daarbij zijn de bronnen niet eensluidend; iedere auteur beweert wat anders.[2][3][4] Aangenomen kan worden dat hij in november 1722 in Gelderland werd benoemd, maar voorlopig had hij daar alleen de titel en de toelage.[5] In 1726 werd hem een plaats in de Raad van State geweigerd door de niet-stadhouderlijke provincies. De ontvangst van de prins drie jaar later in Den Haag was uitgesproken koel. Drenthe en Groningen zouden hem daarentegen in 1729 en Friesland in 1731 tot stadhouder benoemd hebben.[6] Vanaf die tijd was hij in feite de hoogste ambtenaar van deze gewesten.
Hendrik Casimir volgde, aanvankelijk onder voogdijschap van zijn moeder, zijn vader na diens overlijden in 1664 op als stadhouder van Friesland en Groningen. In 1675 verklaarden de Staten van Friesland het stadhouderschap erfelijk voor het huis Nassau-Dietz. Hendrik Casimir II werd daardoor de eerste Friese erfstadhouder. Zoals zijn voorgangers werd hij officier in het leger van de Republiek, maar met zijn neef en opperbevelhebber Willem III van Oranje kon hij slecht overweg. In 1674 liep hij zelfs over naar de Fransen. Hij keerde terug in 1688 tijdens de Negenjarige Oorlog, en in 1689 werd hij tot derde veldmaarschalk in het Staatse leger benoemd. Toen hij na de dood van Waldeck, de eerste veldmaarschalk, in 1692 niet diens positie kreeg toebedeeld, voelde hij zich gepasseerd en nam in 1693 opnieuw ontslag.
Hij werd als stadhouder opgevolgd door zijn zoon Johan Willem Friso.
Bij het overlijden van zijn vader in 1696 werd hij vorst van Nassau-Dietz en tot stadhouder benoemd van de gewesten Friesland en Groningen. Zijn moeder trad op als regentes tot 1707. Toen nam Johan Willem Friso de functie van stadhouder van Friesland daadwerkelijk op zich, en in 1708, toen hij meerderjarig werd tevens het stadhouderschap van Groningen.
Als enige erfgenaam van zijn achterneef stadhouder Willem III, die in 1702 overleed, erfde hij de titel Prins van Oranje. Echter, direct na het openvallen van het testament, maakten ook de Fransman Frans Lodewijk van Conti en Willems neef Frederik I van Pruisen aanspraak op de titel Prins van Oranje. In 1711 werd besloten de erfeniskwestie in Den Haag te bespreken.
Johan Willem Friso nam als generaal deel aan de Spaanse Successieoorlog. Bij de slag bij Malplaquet op 11 september 1709, ontstond een misverstand tussen hem en de Britse commandant, Marlborough. Hierdoor verloren vele duizenden Nederlanders het leven in deze bloedige veldslag. De slag werd toch beslist in het voordeel van de geallieerden. Op weg naar Den Haag i.v.m. een bespreking met zijn rivaal voor de titel, Frederik van Pruisen, over de erfenis verdronk de 23-jarige Johan Willem Friso op 14 juli 1711 bij de oversteek van Moerdijk naar Strijensas over het Hollandsch Diep. Kort daarna, op 1 september 1711, werd zijn zoon Willem IV van Oranje-Nassau geboren. Op 25 februari 1712, ruim 7 maanden na zijn dood, werd Johan Willem Friso begraven in de Grote of Jacobijnerkerk te Leeuwarden.
Omdat zij in Friesland heel populair was, werd zij muoi (het friese woord voor tante) genoemd.
Na het vroegtijdig overlijden van haar echtgenoot Johan Willem Friso, in 1711, nam zij tijdens de minderjarigheid van zijn postuum geboren zoon, Willem IV, het stadhouderschap van Friesland, Groningen en Drenthe waar (tot 1731). In 1730 liet zij voor zich zelf het buitenverblijf Marienburg bouwen. Zij bewoonde het Princessehof, een stadspaleis in 1731 aangekocht. Maria Louise had een belangrijke porseleincollectie. Tegenwoordig is in het Princessehof het nationaal keramiekmuseum gevestigd.
In 1734 trouwde haar zoon met Anna van Hannover, met wie zij niet goed overweg kon. In 1747 werd Willem IV van Oranje-Nassau ook stadhouder van de andere gewesten van de Republiek. Toen hij in 1751 overleed, was zijn zoon Willem V nog maar drie jaar oud. Marijke Meu nam het regentschap over van haar schoondochter, Anna van Hannover, die in 1759 overleed.
Willem Frederik studeerde in Leiden en Groningen en nam daarna dienst in het leger van Frederik Hendrik van Oranje. In 1640 nam hij deel aan de strijd om Hulst, waarbij zijn oudere broer Hendrik Casimir sneuvelde. Vervolgens ontstond een conflict met Frederik Hendrik van Oranje wie Hendrik Casimir zou opvolgen als stadhouder van Friesland, Groningen en Drenthe. Als opperbevelhebber van het leger weigert Frederik Hendrik dan ook om Willem Frederik tot veldmaarschalk te benoemen. Willem Frederik doet er alles aan om Frederik Hendriks vertrouwen te winnen. Uiteindelijk werd Willem Frederik stadhouder van Friesland en Frederik Hendrik van Groningen en Drenthe. Tegen die tijd was de Tachtigjarige Oorlog bijna ten einde. In 1650, na het overlijden van Frederik Hendrik en van zijn zoon en opvolger Willem II, werd hij alsnog stadhouder van Groningen en Drenthe. Zijn benoeming tot veldmaarschalk van de Republiek wordt enkele malen door de republikanse regentenpartij onder Johan de Witt en Cornelis de Graeff tegengehouden. In 1662 werd hij door de Staten van Friesland aan het hoofd van een klein expeditieleger gesteld dat de orde in de stad Groningen, waar problemen waren ontstaan rond Johan Schulenborgh, herstellen.
Tijdens een jachtpartij wilde Willem Frederik een schot lossen met zijn zadelpistool, dat weigerde af te gaan. Bij het schoonmaken van het pistool kreeg hij een schot door zijn kin en kaak (24 oktober). Al zijn tanden zaten los en hij kon niet meer slikken. Een week later stierf hij.[1] Zijn stoffelijk overschot werd bijgezet in de Grafkelder van de Friesche Nassau's in Leeuwarden.
Hij werd na zijn dood in 1664 opgevolgd door zijn zoon Hendrik Casimir II; de weduwe Albertine Agnes werd "regentes" voor haar zoon.
Na de dood van haar man Willem Frederik in 1664 werd ze in Friesland regentes voor haar zoon Hendrik Casimir II. Tijdens het regentschap moest Albertine Agnes in 1672 het hoofd bieden aan de aanvallen van Bernhard von Galen, de bisschop van Münster.
In 1676 kocht Albertine Agnes een bestaand landgoed in het huidige Oranjewoud genaamd Oranjewoud. Ze liet hier lange lanen, singels en tuinen in barokstijl aanleggen. Dit ontwikkelde zich tot Paleis Oranjewoud. Op dit buiten stierf Albertine Agnes. Haar stoffelijk overschot werd bijgezet in de Grafkelder van de Friesche Nassau's in Leeuwarden.
Hendrik Casimir volgde, aanvankelijk onder voogdijschap van zijn moeder, zijn vader na diens overlijden in 1664 op als stadhouder van Friesland en Groningen. In 1675 verklaarden de Staten van Friesland het stadhouderschap erfelijk voor het huis Nassau-Dietz. Hendrik Casimir II werd daardoor de eerste Friese erfstadhouder. Zoals zijn voorgangers werd hij officier in het leger van de Republiek, maar met zijn neef en opperbevelhebber Willem III van Oranje kon hij slecht overweg. In 1674 liep hij zelfs over naar de Fransen. Hij keerde terug in 1688 tijdens de Negenjarige Oorlog, en in 1689 werd hij tot derde veldmaarschalk in het Staatse leger benoemd. Toen hij na de dood van Waldeck, de eerste veldmaarschalk, in 1692 niet diens positie kreeg toebedeeld, voelde hij zich gepasseerd en nam in 1693 opnieuw ontslag.
Hij werd als stadhouder opgevolgd door zijn zoon Johan Willem Friso.
Ernst Casimir (Dillenburg, 22 december 1573 – Roermond, 2 juni 1632), graaf van Nassau-Dietz (1606 - 1632), stadhouder van Friesland (1620 - 1632), stadhouder van Groningen en Drenthe (1625 - 1632), was een zoon van Jan VI van Nassau-Dillenburg en Elisabeth van Leuchtenberg. Toen na het overlijden van zijn vader diens graafschap Nassau werd verdeeld onder zijn vijf in leven zijnde zoons, volgde Ernst Casimir hem op als graaf van Nassau-Dietz.
Ernst Casimir was vooral bekend als een uitstekend militair leider tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Zo diende hij onder Maurits bij het beleg van onder andere de steden Lochem, Steenwijk en Oldenzaal, en onder Frederik Hendrik tijdens het Beleg van Grol en het Beleg van 's-Hertogenbosch. Als stadhouder in Groningen stichtte hij in 1628 de vesting Nieuweschans. Door de bevolking van Friesland werd hij hoog gewaardeerd, hoewel hij weinig in Friesland aanwezig was. Als dank voor zijn militaire successen kreeg hij van de bevolking van Friesland de toezegging dat zijn zoon hem bij zijn dood kon opvolgen.
Ernst Casimir overleed in juni 1632, 58 jaar oud, toen hij bij de inspectie van de loopgraven bij het Beleg van Roermond door een kogel werd getroffen. Hij werd als graaf van Nassau-Dietz opgevolgd door zijn zoon Hendrik Casimir I, die door de Staten van Friesland, Groningen en Drenthe ook tot stadhouder werd benoemd.
Tijdens het bewind van Hendrik Casimir ging het Friesland economisch gezien voor de wind. Op politiek gebied had Hendrik Casimir echter weinig in te brengen: hij kreeg een beperkt aantal instructies en was meer een bestuurlijk ambtenaar. Het wantrouwen tegen de stadhouder en de lokale machthebbers groeide naar aanleiding van de verdeling van de oorlogslasten.
In 1635 hadden negen Friese steden de door de stadhouder benoemde vroedschapsleden naar huis gestuurd. Zij wensten, evenals Franeker en Leeuwarden, een vrije raadsbestelling. De broer van de 17e-eeuwse historicus Lieuwe van Aitzema speelde een belangrijke rol als burgemeester van Dokkum. Op 5 november 1637 werden de zaken teruggedraaid, nadat de stadhouder had gedreigd Harlingen te bezetten. Enkel door militair ingrijpen en een interventie van de Raad van State in 1637 lukte het om in Friesland de gemoederen te bedaren. Vervolgens zijn voor iedere stad regeringsreglementen opgesteld, die in werking bleven tot 1748.
Hendrik Casimir was een kundig militair, maar trad nooit op de voorgrond. De stadhouder mocht van de Friese Staten niet op eigen gezag troepen verplaatsen. Hendrik Casimir was betrokken bij het Beleg van Breda, samen met stadhouder Frederik Hendrik. Op 4 juli 1640[1] raakte hij gewond in Sint Jansteen bij de Slag bij Hulst, een verwonding waaraan hij enkele dagen later overleed. Hendrik Casimir ligt begraven in Leeuwarden in de Grafkelder van de Friesche Nassau's.
Hendrik Casimir was ongehuwd en had geen kinderen. Hij werd in Friesland opgevolgd door zijn broer Willem Frederik.
Willem Frederik studeerde in Leiden en Groningen en nam daarna dienst in het leger van Frederik Hendrik van Oranje. In 1640 nam hij deel aan de strijd om Hulst, waarbij zijn oudere broer Hendrik Casimir sneuvelde. Vervolgens ontstond een conflict met Frederik Hendrik van Oranje wie Hendrik Casimir zou opvolgen als stadhouder van Friesland, Groningen en Drenthe. Als opperbevelhebber van het leger weigert Frederik Hendrik dan ook om Willem Frederik tot veldmaarschalk te benoemen. Willem Frederik doet er alles aan om Frederik Hendriks vertrouwen te winnen. Uiteindelijk werd Willem Frederik stadhouder van Friesland en Frederik Hendrik van Groningen en Drenthe. Tegen die tijd was de Tachtigjarige Oorlog bijna ten einde. In 1650, na het overlijden van Frederik Hendrik en van zijn zoon en opvolger Willem II, werd hij alsnog stadhouder van Groningen en Drenthe. Zijn benoeming tot veldmaarschalk van de Republiek wordt enkele malen door de republikanse regentenpartij onder Johan de Witt en Cornelis de Graeff tegengehouden. In 1662 werd hij door de Staten van Friesland aan het hoofd van een klein expeditieleger gesteld dat de orde in de stad Groningen, waar problemen waren ontstaan rond Johan Schulenborgh, herstellen.
Tijdens een jachtpartij wilde Willem Frederik een schot lossen met zijn zadelpistool, dat weigerde af te gaan. Bij het schoonmaken van het pistool kreeg hij een schot door zijn kin en kaak (24 oktober). Al zijn tanden zaten los en hij kon niet meer slikken. Een week later stierf hij.[1] Zijn stoffelijk overschot werd bijgezet in de Grafkelder van de Friesche Nassau's in Leeuwarden.
Hij werd na zijn dood in 1664 opgevolgd door zijn zoon Hendrik Casimir II; de weduwe Albertine Agnes werd "regentes" voor haar zoon.
Na de dood van haar man Willem Frederik in 1664 werd ze in Friesland regentes voor haar zoon Hendrik Casimir II. Tijdens het regentschap moest Albertine Agnes in 1672 het hoofd bieden aan de aanvallen van Bernhard von Galen, de bisschop van Münster.
In 1676 kocht Albertine Agnes een bestaand landgoed in het huidige Oranjewoud genaamd Oranjewoud. Ze liet hier lange lanen, singels en tuinen in barokstijl aanleggen. Dit ontwikkelde zich tot Paleis Oranjewoud. Op dit buiten stierf Albertine Agnes. Haar stoffelijk overschot werd bijgezet in de Grafkelder van de Friesche Nassau's in Leeuwarden.
Frederik Hendrik (Delft, 29 januari 1584 – Den Haag, 14 maart 1647), Prins van Oranje en graaf van Nassau, was stadhouder, kapitein-generaal en admiraal-generaal van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Vanwege zijn succesvolle belegeringen kreeg hij de bijnaam 'stedendwinger'.
In 1625 volgde hij zijn overleden halfbroer Maurits van Oranje op als stadhouder van de soevereine provincies Holland, Zeeland, Utrecht, Gelderland en Overijssel en als opperbevelhebber van het Staatse leger. Het stadhouderschap over Landschap Drenthe en Stad en Lande verwierf hij in 1640. De Republiek was tijdens zijn gehele leven verwikkeld in de Tachtigjarige Oorlog met Spanje.
Als legeraanvoerder gaf hij, evenals Maurits, de voorkeur aan het belegeren van steden en het mijden van veldslagen. De geduchte veldheer veroverde op die manier onder andere Groenlo, Maastricht, Schenkenschans, Breda en Hulst. Zijn grootste overwinning was die van 's-Hertogenbosch in 1629.
Als staatsman had hij te maken met het in de tijd van Maurits ontstane binnenlands conflict tussen de remonstranten en de contraremonstranten, dat protestanten in het hele land verdeelde. Behendig bleef hij een positie in het midden innemen om beide partijen afhankelijk van hem te houden en verschilde hierin met zijn voorganger. Na het beleg van Breda in 1637 kregen de remonstranten de overhand in Holland en door de op handen zijnde vrede werd het voor de stadhouder moeilijker de oorlog gefinancierd te krijgen. Een jaar na zijn dood kwam met de Vrede van Münster een eind aan de oorlog met Spanje.
Op persoonlijk vlak vond hij het belangrijk zijn prestige en vorstelijke allure in Europa te verhogen. Hij liet grootse paleizen bouwen, had een uitgebreide kunstverzameling en hield uitbundige feesten.
Amalia van Solms is gravin van Braunfels en de kleindochter van de zus van Willem van Oranje. Als vrouw van stadhouder Frederik Hendrik heeft zij veel macht op het beleid in de Republiek. Deze macht gebruikt ze om de positie van de Oranjes te versterken. Amalia van Solms werd geboren op 31 augustus 1602 te Braunfels.
Amalia van Solms is de dochter van Johan Albrecht I van Solms-Braunfels en Agnes van Sayn-Wittgenstein. Haar jeugd bracht ze door op het Slot van Braunfels aan de rivier de Lahn. Toen ze achttien jaar oud was kwam ze als hofdame van Elizabeth Stuart en Frederik V van de Palts (kleinzoon van Willem van Oranje) naar Den Haag. Daar leerde zij Frederik Hendrik, haar achterneef, kennen.
Onder druk van de stervende broer van Frederik, stadhouder Maurits, trouwde Amalia met Frederik. Ondanks de dwang pasten zij goed bij elkaar. Samen kregen ze negen kinderen, zeven dochters en twee zonen, waarvan er vier op zeer jonge leeftijd overleden. Na de dood van Maurits werd Frederik stadhouder. Hij wist zijn invloed op het beleid in de Republiek sterk te vergroten, waarmee ook de invloed van Amalia groeide.
Amalia zorgde er voor dat het ceremonieel in het Haagse hofleven tot bloei kwam. Ze wilde het aanzien van de Oranjes binnen Europa vergroten en ze deed dit ook door huwelijken van haar kinderen te arrangeren. Ze was betrokken bij het huwelijk van haar oudste zoon Willem II met Maria I Stuart van Engeland en bij het huwelijk van haar dochter Albertine Agnes met de Friese stadhouder Willem Frederik. Hierdoor werden de Duits-Friese en de Nederlandse Nassaus verbonden.
Amalia bemoeide zich ook met de buitenlandse politiek. Tijdens onderhandelingen met Spanje wist ze vroegere bezittingen van Willem van Oranje, zoals Turnhout, in handen te krijgen. Na het overlijden van Frederik in 1647 en Willem II in 1650 nam de invloed van Amalia sterk af. Tot haar dood op 8 september 1675 stortte ze zich vooral op het bouwen en verbouwen van paleizen, zoals Huis ten Bosch.
Hij is de oudste zoon van Frederik-Hendrik ‘de stedendwinger’ en wil net als zijn vader uitgroeien tot een groot generaal. Maar nog voordat zijn militaire loopbaan echt van de grond kan komen sluit de Republiek in 1648 een vredesverdrag met Spanje. Uit onvrede over de gevolgen hiervan pleegt hij in 1650 een staatsgreep. Stadhouder Willem II van Oranje werd geboren op 27 mei 1626.
Willem II van Oranje werd geboren op 27 mei 1626 te Den Haag. Hij was de oudste zoon van stadhouder Frederik-Hendrik, die vanwege zijn vele geslaagde belegeringen tijdens de Tachtigjarige Oorlog de bijnaam ‘de stedendwinger’ kreeg. In 1641 trad de 14-jarige Willem in het huwelijk met Maria Henriëtte Stuart, de oudste dochter van de Engelse koning Karel I.
Evenals zijn succesvolle vader koesterde Willem ook militaire ambities. Zo voerde hij op 17-jarige leeftijd zijn eerste leger aan tijdens de Hinderlaag bij Bergen op Zoom in 1643. De jonge prins slaagde erin de Spanjaarden in de val te lokken en de slag te winnen, een daad die hem uiterst populair maakte onder het volk. In de periode hierna verzette Willem zich dan ook fel tegen een mogelijke vrede met Spanje, aangezien dit het einde van zijn militaire successen zou kunnen betekenen. Zijn protesten bleken echter tevergeefs, en in 1648 sloot de Republiek de Vrede van Na de beëindiging van de Tachtigjarige Oorlog pleitte onder andere het gewest Holland voor het terugbrengen van het aantal soldaten in het leger van de Republiek. Willem weigerde dit echter te accepteren, omdat hij dit zag als een inbreuk op zijn machtsbasis. In juli 1650 pleegde de stadhouder daarom een staatsgreep en liet hij zijn politieke tegenstanders, ‘de Loevensteinse factie’, gevangen zetten.
Lang kon hij echter niet genieten van zijn nieuwe macht, want in oktober van datzelfde jaar raakte hij geїnfecteerd met de pokken. Willem II overleed een maand later, 6 november 1650, op 24-jarige leeftijd. Zijn enige zoon, de latere stadhouder Willem III, werd een week na zijn dood geboren.
Ze was de Princess Royal van Engeland en werd prinses van Oranje-Nassau door haar huwelijk met Willem II van Oranje. Na de dood van haar man in 1650 verbleef ze samen met haar gevluchte broers Karel en Jacobus II van Engeland in Nederland ten tijde van de Engelse burgeroorlog. Maria Henriëtte Stuart werd geboren op 4 november 1631.
Maria werd geboren als oudste dochter van koning Karel I van Engeland en zijn vrouw Henriëtta Maria in Londen. In navolging van de Franse etiquette in die tijd gaf de koning haar de titel Princess Royal, die vanaf toen aan de oudste dochter van de Britse vorst werd toegekend. Ondanks pogingen van haar moeder om haar Rooms-Katholiek op te voeden, werd ze naar de wens van haar vader protestants opgevoed.
Koning Karel I probeerde zonder succes Maria uit te huwelijken aan een zoon van Filips IV van Spanje. Toen deze poging evenals een huwelijk met haar neef Karel Lodewijk van de Palts mislukte, verloofde ze zich met Willem, zoon van Frederik Hendrik, Prins van Oranje-Nassau en stadhouder van de Verenigde Provincies. Op 2 mei 1641 trouwde zij in Londen. Door haar jonge leeftijd voegde ze zich echter pas in 1642 bij haar man in Holland.
In maart 1647 volgde haar man Willem II zijn vader op als stadhouder. Drie jaar later stierf Willem aan de pokken, slechts enkele dagen voordat zijn zoon geboren werd. Samen met de grootmoeder van haar overleden man, Amalia van Solms, deelde ze de voogdijschap over haar zoon. Tegen het eind van de Engelse Burgeroorlog (1642-1651) werd haar vader Karel I in 1649 onthoofd, en kwam Engeland onder het bestuur van Oliver Cromwell.
Omdat Maria weigerde om Nederlands te leren en omdat ze nauwe banden met de verbannen Engelse edelen aanhield, was ze weinig populair onder het Nederlandse volk. Nadat haar broer Karel II in 1658 de troon besteeg in Engeland werd haar positie en die van haar zoon in Holland versterkt. In september 1660 begaf Maria zich naar Engeland om twee maanden later op 29-jarige leeftijd te overlijden aan de pokken. Haar zoon Willem III van Oranje zou in de Glorious Revolution (1688) zijn oom koning Jacobus II van de troon stoten ten gunste van zichzelf.
Na de dood van haar man Willem Frederik in 1664 werd ze in Friesland regentes voor haar zoon Hendrik Casimir II. Tijdens het regentschap moest Albertine Agnes in 1672 het hoofd bieden aan de aanvallen van Bernhard von Galen, de bisschop van Münster.
In 1676 kocht Albertine Agnes een bestaand landgoed in het huidige Oranjewoud genaamd Oranjewoud. Ze liet hier lange lanen, singels en tuinen in barokstijl aanleggen. Dit ontwikkelde zich tot Paleis Oranjewoud. Op dit buiten stierf Albertine Agnes. Haar stoffelijk overschot werd bijgezet in de Grafkelder van de Friesche Nassau's in Leeuwarden.
Willem Frederik studeerde in Leiden en Groningen en nam daarna dienst in het leger van Frederik Hendrik van Oranje. In 1640 nam hij deel aan de strijd om Hulst, waarbij zijn oudere broer Hendrik Casimir sneuvelde. Vervolgens ontstond een conflict met Frederik Hendrik van Oranje wie Hendrik Casimir zou opvolgen als stadhouder van Friesland, Groningen en Drenthe. Als opperbevelhebber van het leger weigert Frederik Hendrik dan ook om Willem Frederik tot veldmaarschalk te benoemen. Willem Frederik doet er alles aan om Frederik Hendriks vertrouwen te winnen. Uiteindelijk werd Willem Frederik stadhouder van Friesland en Frederik Hendrik van Groningen en Drenthe. Tegen die tijd was de Tachtigjarige Oorlog bijna ten einde. In 1650, na het overlijden van Frederik Hendrik en van zijn zoon en opvolger Willem II, werd hij alsnog stadhouder van Groningen en Drenthe. Zijn benoeming tot veldmaarschalk van de Republiek wordt enkele malen door de republikanse regentenpartij onder Johan de Witt en Cornelis de Graeff tegengehouden. In 1662 werd hij door de Staten van Friesland aan het hoofd van een klein expeditieleger gesteld dat de orde in de stad Groningen, waar problemen waren ontstaan rond Johan Schulenborgh, herstellen.
Tijdens een jachtpartij wilde Willem Frederik een schot lossen met zijn zadelpistool, dat weigerde af te gaan. Bij het schoonmaken van het pistool kreeg hij een schot door zijn kin en kaak (24 oktober). Al zijn tanden zaten los en hij kon niet meer slikken. Een week later stierf hij.[1] Zijn stoffelijk overschot werd bijgezet in de Grafkelder van de Friesche Nassau's in Leeuwarden.
Hij werd na zijn dood in 1664 opgevolgd door zijn zoon Hendrik Casimir II; de weduwe Albertine Agnes werd "regentes" voor haar zoon.
an (of Johan) VI de Oude (Dillenburg, 22 november 1536 - Slot Dillenburg, 8 oktober 1606) was de tweede zoon van Willem de Rijke en Juliana van Stolberg. Hij was een jongere broer van Willem van Oranje. In de geschiedschrijving wordt hij vaak kortweg Jan van Nassau genoemd.
Jan van Nassau erfde in 1559 als oudste broer na Willem van Oranje de Nassause goederen van het geslacht Nassau in Duitsland, omdat zijn broer Willem (van Oranje) de nalatenschap van zijn neef René van Chalon geërfd had, namelijk het prinsdom Orange in Frankrijk en de bezittingen in de Nederlanden. Jan was evenals zijn andere broers Luthers opgevoed, maar ging in 1572 uit overtuiging over tot het calvinisme. In 1577 was hij in de Nederlanden, en fungeerde hij korte tijd als stadhouder van Gelre. In 1579 vervulde hij een belangrijke rol bij de totstandkoming van de Unie van Utrecht. Een jaar later echter verliet hij de Nederlanden omdat hij zich niet kon vinden in de Fransgezinde politiek van zijn broer Willem. Hij keerde terug naar Slot Dillenburg.
Jan van Nassau kan worden gezien als de stamvader van het thans in Nederland regerende vorstenhuis. De afstamming verloopt via zijn zoon Ernst Casimir. Van de vijf zonen van Juliana van Stolberg en Willem de Rijke is hij de enige zoon die een natuurlijke dood is gestorven.
Jan was graaf van Nassau-Dillenburg en verkreeg in 1569 de titel van graaf van Siegen, Hadamar en Diez. In 1561 volgde de titel graaf van Beilstein. Hij heeft verschillende belangrijke functies vervuld. Hij miste echter wel de takt en de diplomatieke gaven van zijn broers Willem en Lodewijk.
Na zijn overlijden werd, krachtens zijn testament, Nassau verdeeld over zijn vijf dan nog levende zonen. Nassau viel uiteen in de graafschappen Nassau-Dillenburg (Willem Lodewijk), Nassau-Siegen (Jan), Nassau-Beilstein (George), Nassau-Dietz (Ernst-Casimir) en Nassau-Hadamar (Johan Lodewijk).
Hij was graaf van Nassau in Siegen en Freudenburg. Hij diende in het leger van de keurvorst van de Palts en ook in het Staatse leger waar hij aanwezig was bij de belegeringen van Steenwijk, Coevorden en Groenlo. In het Zweedse leger had Jan de rang van veldmaarschalk in de oorlog tegen Polen
Ernst Casimir (Dillenburg, 22 december 1573 – Roermond, 2 juni 1632), graaf van Nassau-Dietz (1606 - 1632), stadhouder van Friesland (1620 - 1632), stadhouder van Groningen en Drenthe (1625 - 1632), was een zoon van Jan VI van Nassau-Dillenburg en Elisabeth van Leuchtenberg. Toen na het overlijden van zijn vader diens graafschap Nassau werd verdeeld onder zijn vijf in leven zijnde zoons, volgde Ernst Casimir hem op als graaf van Nassau-Dietz.
Ernst Casimir was vooral bekend als een uitstekend militair leider tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Zo diende hij onder Maurits bij het beleg van onder andere de steden Lochem, Steenwijk en Oldenzaal, en onder Frederik Hendrik tijdens het Beleg van Grol en het Beleg van 's-Hertogenbosch. Als stadhouder in Groningen stichtte hij in 1628 de vesting Nieuweschans. Door de bevolking van Friesland werd hij hoog gewaardeerd, hoewel hij weinig in Friesland aanwezig was. Als dank voor zijn militaire successen kreeg hij van de bevolking van Friesland de toezegging dat zijn zoon hem bij zijn dood kon opvolgen.
Ernst Casimir overleed in juni 1632, 58 jaar oud, toen hij bij de inspectie van de loopgraven bij het Beleg van Roermond door een kogel werd getroffen. Hij werd als graaf van Nassau-Dietz opgevolgd door zijn zoon Hendrik Casimir I, die door de Staten van Friesland, Groningen en Drenthe ook tot stadhouder werd benoemd.
harlotte ging in 1559 onder druk van haar ouders in het klooster Abbaye Notre-Dame-de-Jouarre, onder de hoede van haar tante Louise, die daar abdis was. Volgens haar vader had dat het voordeel dat Charlotte dan niet kon delen in de erfenis, die hij bij zijn enige zoon François in betere handen vond. Haar tante stierf echter al spoedig na Charlottes intrede. Zij liet merken dat zij geen non wilde worden, en dus ook geen abdis, en ook dat zij niet van haar erfenis wilde afzien. Niettemin werd zij in 1565 geïnstalleerd als abdis. In tegenstelling tot haar vader, die tijdens de godsdienstoorlogen vanaf 1561 aan de zijde van de katholieken vocht, vatte Charlotte sympathie op voor de hugenoten.
In 1572 vluchtte Charlotte uit het klooster en zocht op advies van Johanna van Albret, koningin van Navarra, bescherming in Heidelberg bij de calvinistische Frederik III van de Palts (Louise Juliana, de oudste dochter van Charlotte, zou later trouwen met diens kleinzoon) en ging over tot het calvinisme. Daar ontmoette zij enkele weken later Willem van Oranje. Twee jaar later vroeg die haar via zijn vertrouweling Marnix van Sint-Aldegonde ten huwelijk.
Het huwelijk van Willem van Oranje met Charlotte de Bourbon op 12 juni 1575 stuitte bij velen om een aantal redenen op onbegrip. Niet alleen zat Willem diep in de schulden, maar ook was Charlotte als afvallige non onterfd door haar vader en kreeg zij natuurlijk geen bruidsschat mee. De familie van Anna van Saksen wees erop, dat er in 1571 weliswaar een scheiding van tafel en bed tot stand was gekomen, maar dat er van formele echtscheiding geen sprake was. Dit derde huwelijk van Willem was dan ook geen huwelijk uit berekening, zoals gewoonlijk in die dagen, maar uit wederzijdse liefde en genegenheid. Hun briefwisseling laat dit zien. Charlotte steunde Willem krachtig in zijn Nederlandse onafhankelijkheidsstrijd. Zij liet zich, als Willem op pad was, door brieven op de hoogte houden en fungeerde als verbindingspersoon tussen Willem en het leger. In de zeven jaren van hun huwelijk baarde zij hem niet minder dan zes kinderen, die allen volwassen geworden zijn.
Na de eerste mislukte aanslag op Willems leven op 18 maart 1582 verzorgde Charlotte haar man intensief, waardoor zij erg verzwakt raakte. Ze overleed op 5 mei van datzelfde jaar aan een longontsteking. Charlotte de Bourbon is begraven in de Grote of Onze-Lieve-Vrouwe Kathedraal in Antwerpen, in een graf dat tegenwoordig niet terug te vinden is.
Zij werd geboren als dochter van de vooraanstaande protestant Gaspard de Coligny en Charlotte de Laval. Zij overleed op 13 november 1620 en werd op 24 mei 1621 bijgezet in de grafkelder van Oranje-Nassau in de Nieuwe Kerk te Delft.
Op 26 mei 1572 was zij op 17-jarige leeftijd getrouwd met Charles de Téligny, een protestantse diplomaat. Nadat zowel Charles als haar vader tijdens de Bartholomeusnacht (24 augustus 1572) voor haar ogen was vermoord, vluchtte zij naar Zwitserland.
Op 12 april 1583 trouwde zij met prins Willem I in Antwerpen. Dit was het enige jaar sinds 1572 dat zij niet in rouwkleding was gekleed. Het huwelijk van Willem en Louise was politiek beladen, haar Franse afkomst maakte Louise niet erg populair in de Nederlanden. Hun zoon Frederik Hendrik werd geboren op 29 januari 1584. Op 10 juli van datzelfde jaar overleed Willem van Oranje als gevolg van de aanslag van Balthasar Gerards en was Louise voor de tweede maal weduwe geworden. Zij speelde als weduwe van Willem de Zwijger nog een zekere publieke rol; bij het beleg van Geertruidenberg (1593) ging zij, net als andere elegante dames, een kijkje nemen.
Nadat ze in 1619 tevergeefs bij haar stiefzoon prins Maurits had getracht de executie van Johan van Oldenbarnevelt te voorkomen, vertrok ze echter naar Frankrijk, waar ze tot haar dood in 1620 verbleef bij de Franse koningin-moeder Maria de' Medici.
Frederik Hendrik (Delft, 29 januari 1584 – Den Haag, 14 maart 1647), Prins van Oranje en graaf van Nassau, was stadhouder, kapitein-generaal en admiraal-generaal van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Vanwege zijn succesvolle belegeringen kreeg hij de bijnaam 'stedendwinger'.
In 1625 volgde hij zijn overleden halfbroer Maurits van Oranje op als stadhouder van de soevereine provincies Holland, Zeeland, Utrecht, Gelderland en Overijssel en als opperbevelhebber van het Staatse leger. Het stadhouderschap over Landschap Drenthe en Stad en Lande verwierf hij in 1640. De Republiek was tijdens zijn gehele leven verwikkeld in de Tachtigjarige Oorlog met Spanje.
Als legeraanvoerder gaf hij, evenals Maurits, de voorkeur aan het belegeren van steden en het mijden van veldslagen. De geduchte veldheer veroverde op die manier onder andere Groenlo, Maastricht, Schenkenschans, Breda en Hulst. Zijn grootste overwinning was die van 's-Hertogenbosch in 1629.
Als staatsman had hij te maken met het in de tijd van Maurits ontstane binnenlands conflict tussen de remonstranten en de contraremonstranten, dat protestanten in het hele land verdeelde. Behendig bleef hij een positie in het midden innemen om beide partijen afhankelijk van hem te houden en verschilde hierin met zijn voorganger. Na het beleg van Breda in 1637 kregen de remonstranten de overhand in Holland en door de op handen zijnde vrede werd het voor de stadhouder moeilijker de oorlog gefinancierd te krijgen. Een jaar na zijn dood kwam met de Vrede van Münster een eind aan de oorlog met Spanje.
Op persoonlijk vlak vond hij het belangrijk zijn prestige en vorstelijke allure in Europa te verhogen. Hij liet grootse paleizen bouwen, had een uitgebreide kunstverzameling en hield uitbundige feesten.
Amalia van Solms is gravin van Braunfels en de kleindochter van de zus van Willem van Oranje. Als vrouw van stadhouder Frederik Hendrik heeft zij veel macht op het beleid in de Republiek. Deze macht gebruikt ze om de positie van de Oranjes te versterken. Amalia van Solms werd geboren op 31 augustus 1602 te Braunfels.
Amalia van Solms is de dochter van Johan Albrecht I van Solms-Braunfels en Agnes van Sayn-Wittgenstein. Haar jeugd bracht ze door op het Slot van Braunfels aan de rivier de Lahn. Toen ze achttien jaar oud was kwam ze als hofdame van Elizabeth Stuart en Frederik V van de Palts (kleinzoon van Willem van Oranje) naar Den Haag. Daar leerde zij Frederik Hendrik, haar achterneef, kennen.
Onder druk van de stervende broer van Frederik, stadhouder Maurits, trouwde Amalia met Frederik. Ondanks de dwang pasten zij goed bij elkaar. Samen kregen ze negen kinderen, zeven dochters en twee zonen, waarvan er vier op zeer jonge leeftijd overleden. Na de dood van Maurits werd Frederik stadhouder. Hij wist zijn invloed op het beleid in de Republiek sterk te vergroten, waarmee ook de invloed van Amalia groeide.
Amalia zorgde er voor dat het ceremonieel in het Haagse hofleven tot bloei kwam. Ze wilde het aanzien van de Oranjes binnen Europa vergroten en ze deed dit ook door huwelijken van haar kinderen te arrangeren. Ze was betrokken bij het huwelijk van haar oudste zoon Willem II met Maria I Stuart van Engeland en bij het huwelijk van haar dochter Albertine Agnes met de Friese stadhouder Willem Frederik. Hierdoor werden de Duits-Friese en de Nederlandse Nassaus verbonden.
Amalia bemoeide zich ook met de buitenlandse politiek. Tijdens onderhandelingen met Spanje wist ze vroegere bezittingen van Willem van Oranje, zoals Turnhout, in handen te krijgen. Na het overlijden van Frederik in 1647 en Willem II in 1650 nam de invloed van Amalia sterk af. Tot haar dood op 8 september 1675 stortte ze zich vooral op het bouwen en verbouwen van paleizen, zoals Huis ten Bosch.
Werd als hugenoot samen et zijn schoonvader tijdens de BArtholomeusnacht vermoord
Amalia van Solms is gravin van Braunfels en de kleindochter van de zus van Willem van Oranje. Als vrouw van stadhouder Frederik Hendrik heeft zij veel macht op het beleid in de Republiek. Deze macht gebruikt ze om de positie van de Oranjes te versterken. Amalia van Solms werd geboren op 31 augustus 1602 te Braunfels.
Amalia van Solms is de dochter van Johan Albrecht I van Solms-Braunfels en Agnes van Sayn-Wittgenstein. Haar jeugd bracht ze door op het Slot van Braunfels aan de rivier de Lahn. Toen ze achttien jaar oud was kwam ze als hofdame van Elizabeth Stuart en Frederik V van de Palts (kleinzoon van Willem van Oranje) naar Den Haag. Daar leerde zij Frederik Hendrik, haar achterneef, kennen.
Onder druk van de stervende broer van Frederik, stadhouder Maurits, trouwde Amalia met Frederik. Ondanks de dwang pasten zij goed bij elkaar. Samen kregen ze negen kinderen, zeven dochters en twee zonen, waarvan er vier op zeer jonge leeftijd overleden. Na de dood van Maurits werd Frederik stadhouder. Hij wist zijn invloed op het beleid in de Republiek sterk te vergroten, waarmee ook de invloed van Amalia groeide.
Amalia zorgde er voor dat het ceremonieel in het Haagse hofleven tot bloei kwam. Ze wilde het aanzien van de Oranjes binnen Europa vergroten en ze deed dit ook door huwelijken van haar kinderen te arrangeren. Ze was betrokken bij het huwelijk van haar oudste zoon Willem II met Maria I Stuart van Engeland en bij het huwelijk van haar dochter Albertine Agnes met de Friese stadhouder Willem Frederik. Hierdoor werden de Duits-Friese en de Nederlandse Nassaus verbonden.
Amalia bemoeide zich ook met de buitenlandse politiek. Tijdens onderhandelingen met Spanje wist ze vroegere bezittingen van Willem van Oranje, zoals Turnhout, in handen te krijgen. Na het overlijden van Frederik in 1647 en Willem II in 1650 nam de invloed van Amalia sterk af. Tot haar dood op 8 september 1675 stortte ze zich vooral op het bouwen en verbouwen van paleizen, zoals Huis ten Bosch.
Frederik Hendrik (Delft, 29 januari 1584 – Den Haag, 14 maart 1647), Prins van Oranje en graaf van Nassau, was stadhouder, kapitein-generaal en admiraal-generaal van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Vanwege zijn succesvolle belegeringen kreeg hij de bijnaam 'stedendwinger'.
In 1625 volgde hij zijn overleden halfbroer Maurits van Oranje op als stadhouder van de soevereine provincies Holland, Zeeland, Utrecht, Gelderland en Overijssel en als opperbevelhebber van het Staatse leger. Het stadhouderschap over Landschap Drenthe en Stad en Lande verwierf hij in 1640. De Republiek was tijdens zijn gehele leven verwikkeld in de Tachtigjarige Oorlog met Spanje.
Als legeraanvoerder gaf hij, evenals Maurits, de voorkeur aan het belegeren van steden en het mijden van veldslagen. De geduchte veldheer veroverde op die manier onder andere Groenlo, Maastricht, Schenkenschans, Breda en Hulst. Zijn grootste overwinning was die van 's-Hertogenbosch in 1629.
Als staatsman had hij te maken met het in de tijd van Maurits ontstane binnenlands conflict tussen de remonstranten en de contraremonstranten, dat protestanten in het hele land verdeelde. Behendig bleef hij een positie in het midden innemen om beide partijen afhankelijk van hem te houden en verschilde hierin met zijn voorganger. Na het beleg van Breda in 1637 kregen de remonstranten de overhand in Holland en door de op handen zijnde vrede werd het voor de stadhouder moeilijker de oorlog gefinancierd te krijgen. Een jaar na zijn dood kwam met de Vrede van Münster een eind aan de oorlog met Spanje.
Op persoonlijk vlak vond hij het belangrijk zijn prestige en vorstelijke allure in Europa te verhogen. Hij liet grootse paleizen bouwen, had een uitgebreide kunstverzameling en hield uitbundige feesten.
harlotte ging in 1559 onder druk van haar ouders in het klooster Abbaye Notre-Dame-de-Jouarre, onder de hoede van haar tante Louise, die daar abdis was. Volgens haar vader had dat het voordeel dat Charlotte dan niet kon delen in de erfenis, die hij bij zijn enige zoon François in betere handen vond. Haar tante stierf echter al spoedig na Charlottes intrede. Zij liet merken dat zij geen non wilde worden, en dus ook geen abdis, en ook dat zij niet van haar erfenis wilde afzien. Niettemin werd zij in 1565 geïnstalleerd als abdis. In tegenstelling tot haar vader, die tijdens de godsdienstoorlogen vanaf 1561 aan de zijde van de katholieken vocht, vatte Charlotte sympathie op voor de hugenoten.
In 1572 vluchtte Charlotte uit het klooster en zocht op advies van Johanna van Albret, koningin van Navarra, bescherming in Heidelberg bij de calvinistische Frederik III van de Palts (Louise Juliana, de oudste dochter van Charlotte, zou later trouwen met diens kleinzoon) en ging over tot het calvinisme. Daar ontmoette zij enkele weken later Willem van Oranje. Twee jaar later vroeg die haar via zijn vertrouweling Marnix van Sint-Aldegonde ten huwelijk.
Het huwelijk van Willem van Oranje met Charlotte de Bourbon op 12 juni 1575 stuitte bij velen om een aantal redenen op onbegrip. Niet alleen zat Willem diep in de schulden, maar ook was Charlotte als afvallige non onterfd door haar vader en kreeg zij natuurlijk geen bruidsschat mee. De familie van Anna van Saksen wees erop, dat er in 1571 weliswaar een scheiding van tafel en bed tot stand was gekomen, maar dat er van formele echtscheiding geen sprake was. Dit derde huwelijk van Willem was dan ook geen huwelijk uit berekening, zoals gewoonlijk in die dagen, maar uit wederzijdse liefde en genegenheid. Hun briefwisseling laat dit zien. Charlotte steunde Willem krachtig in zijn Nederlandse onafhankelijkheidsstrijd. Zij liet zich, als Willem op pad was, door brieven op de hoogte houden en fungeerde als verbindingspersoon tussen Willem en het leger. In de zeven jaren van hun huwelijk baarde zij hem niet minder dan zes kinderen, die allen volwassen geworden zijn.
Na de eerste mislukte aanslag op Willems leven op 18 maart 1582 verzorgde Charlotte haar man intensief, waardoor zij erg verzwakt raakte. Ze overleed op 5 mei van datzelfde jaar aan een longontsteking. Charlotte de Bourbon is begraven in de Grote of Onze-Lieve-Vrouwe Kathedraal in Antwerpen, in een graf dat tegenwoordig niet terug te vinden is.
Zij werd geboren als dochter van de vooraanstaande protestant Gaspard de Coligny en Charlotte de Laval. Zij overleed op 13 november 1620 en werd op 24 mei 1621 bijgezet in de grafkelder van Oranje-Nassau in de Nieuwe Kerk te Delft.
Op 26 mei 1572 was zij op 17-jarige leeftijd getrouwd met Charles de Téligny, een protestantse diplomaat. Nadat zowel Charles als haar vader tijdens de Bartholomeusnacht (24 augustus 1572) voor haar ogen was vermoord, vluchtte zij naar Zwitserland.
Op 12 april 1583 trouwde zij met prins Willem I in Antwerpen. Dit was het enige jaar sinds 1572 dat zij niet in rouwkleding was gekleed. Het huwelijk van Willem en Louise was politiek beladen, haar Franse afkomst maakte Louise niet erg populair in de Nederlanden. Hun zoon Frederik Hendrik werd geboren op 29 januari 1584. Op 10 juli van datzelfde jaar overleed Willem van Oranje als gevolg van de aanslag van Balthasar Gerards en was Louise voor de tweede maal weduwe geworden. Zij speelde als weduwe van Willem de Zwijger nog een zekere publieke rol; bij het beleg van Geertruidenberg (1593) ging zij, net als andere elegante dames, een kijkje nemen.
Nadat ze in 1619 tevergeefs bij haar stiefzoon prins Maurits had getracht de executie van Johan van Oldenbarnevelt te voorkomen, vertrok ze echter naar Frankrijk, waar ze tot haar dood in 1620 verbleef bij de Franse koningin-moeder Maria de' Medici.
an (of Johan) VI de Oude (Dillenburg, 22 november 1536 - Slot Dillenburg, 8 oktober 1606) was de tweede zoon van Willem de Rijke en Juliana van Stolberg. Hij was een jongere broer van Willem van Oranje. In de geschiedschrijving wordt hij vaak kortweg Jan van Nassau genoemd.
Jan van Nassau erfde in 1559 als oudste broer na Willem van Oranje de Nassause goederen van het geslacht Nassau in Duitsland, omdat zijn broer Willem (van Oranje) de nalatenschap van zijn neef René van Chalon geërfd had, namelijk het prinsdom Orange in Frankrijk en de bezittingen in de Nederlanden. Jan was evenals zijn andere broers Luthers opgevoed, maar ging in 1572 uit overtuiging over tot het calvinisme. In 1577 was hij in de Nederlanden, en fungeerde hij korte tijd als stadhouder van Gelre. In 1579 vervulde hij een belangrijke rol bij de totstandkoming van de Unie van Utrecht. Een jaar later echter verliet hij de Nederlanden omdat hij zich niet kon vinden in de Fransgezinde politiek van zijn broer Willem. Hij keerde terug naar Slot Dillenburg.
Jan van Nassau kan worden gezien als de stamvader van het thans in Nederland regerende vorstenhuis. De afstamming verloopt via zijn zoon Ernst Casimir. Van de vijf zonen van Juliana van Stolberg en Willem de Rijke is hij de enige zoon die een natuurlijke dood is gestorven.
Jan was graaf van Nassau-Dillenburg en verkreeg in 1569 de titel van graaf van Siegen, Hadamar en Diez. In 1561 volgde de titel graaf van Beilstein. Hij heeft verschillende belangrijke functies vervuld. Hij miste echter wel de takt en de diplomatieke gaven van zijn broers Willem en Lodewijk.
Na zijn overlijden werd, krachtens zijn testament, Nassau verdeeld over zijn vijf dan nog levende zonen. Nassau viel uiteen in de graafschappen Nassau-Dillenburg (Willem Lodewijk), Nassau-Siegen (Jan), Nassau-Beilstein (George), Nassau-Dietz (Ernst-Casimir) en Nassau-Hadamar (Johan Lodewijk).
http://nl.wikipedia.org/wiki/Lodewijk_van_Nassau Lodewijk van Nassau was het zesde kind van Willem de Rijke en het vierde kind van zijn tweede vrouw, gravin Juliana van Stolberg. Lodewijk groeide op in Dillenburg en verbleef daarna veel in de aanwezigheid van zijn broer Willem, voor wie hij dienst deed als secretaris. Ook voerde hij de onderhandelingen in Dresden met keurvorst Maurits van Saksen over het huwelijk van Willem met diens dochter Anna van Saksen.
Aan de vooravond van de Tachtigjarige Oorlog was hij een van de leiders van het Eedverbond der Edelen en mede-opsteller van het Smeekschrift der Edelen dat het verbond aanbood aan landvoogdes Margaretha van Parma. Het smeekschrift om een minder streng regime in de Nederlanden te voeren vond geen gehoor, de Spaanse koning Filips II stuurde in reactie op de onlusten die tot de Beeldenstorm leidden troepen onder leiding van de hertog van Alva.
Lodewijk voerde de troepen van Willem van Oranje aan bij de Slag bij Heiligerlee, waarbij zijn broer Adolf sneuvelde. Hierna werd hij bij de Slag bij Jemmingen verslagen door de troepen van de hertog van Alva. Door naakt over de Eems te zwemmen wist hij ternauwernood het vege lijf te redden.
Vervolgens ging hij naar Frankrijk waar hij diplomatieke diensten verrichtte voor zijn broer Willem. In Frankrijk onderhield hij ook contacten met de hugenoten, met name met hun leider, Gaspard de Coligny. In 1569 leidde hij een contingent hugenootse troepen bij Montcontour. Maar de hugenoten werden verslagen en Lodewijk moest Frankrijk ontvluchten, waarna hij in de Nederlanden weer dienst nam als legeraanvoerder.
Toen de Watergeuzen op 1 april 1572 Den Briel hadden ingenomen, zag hij kans om op 23 en 24 mei bij verrassing de steden Valencijn en Bergen in het graafschap Henegouwen in te nemen (zie Bezetting van Bergen). Alva belegerde hierop Bergen en bij het uitblijven van versterkingen (zijn bondgenoot Gaspard de Coligny, die met een protestants leger vanuit Frankrijk de Spanjaarden zou aanvallen, werd in de Bartholomeusnacht vermoord) moest Lodewijk de stad opgeven. Samen met zijn broer Hendrik voerde hij vervolgens de legers aan bij de Slag op de Mookerheide, waar hij sneuvelde. Zijn stoffelijk overschot werd nooit teruggevonden.
Maria trouwde te Meurs op 11 november 1556 met graaf Willem IV van den Bergh (1537-1586). Nadat in 1574 het Kasteel van Leerdam compleet verwoest werd door de Spanjaarden bestuurde zij voor haar broer het graafschap Leerdam.
Graaf Willem pleegde verraad aan zijn zwager Willem van Oranje door over te lopen naar de Spanjaarden. Het verraad kwam aan het licht en Maria en haar echtgenoot werden op last van de Gelderse Staten op 5 november 1583[1] gevangenzet, maar door toedoen van Oranje kwamen ze weer snel vrij, wegens gebrek aan bewijs.
Na het overlijden van Willem IV werd Maria van Nassau gravin van den Bergh en de nieuwe vrouwe van Boxmeer.
Maria is begraven in de grafkelder van de kerk te 's-Heerenberg.
Hij studeerde te Wittenberg. Adolf streed in 1566 tegen de Turken die steeds verder opdrongen in Europa. In 1568, toen zijn broer Willem de Zwijger de wapens opnam tegen Filips II, streed hij aan zijn zijde in Brabant. Adolf trok vervolgens in de troepenmacht van zijn andere broer Lodewijk mee naar het noorden, waar hij sneuvelde bij Heiligerlee. De Spaanse troepen werden bij Heiligerlee aangevoerd door Arenberg. De Slag bij Heiligerlee werd weliswaar door de troepen van Willem van Oranje gewonnen, maar het effect van deze overwinning wist Alva teniet te doen door de onthoofding van Egmont en Horne in Brussel op 5 juni 1568.
Adolf stierf in de slag bij Heiligerlee, die door zijn broer Lodewijk werd gewonnen. Nadat de staatse troepen de Spanjaarden hadden ingesloten sloeg het paard van Adolf op hol. Hij kwam midden tussen de Spaanse troepen terecht en de graaf van Aremberg stortte zich persoonlijk op Adolf en doodde hem en twee ruiters die hem te hulp schoten. Kort daarna wordt de graaf van Aremberg zelf neergeschoten en sterft ook. Het is niet bekend of graaf Adolf teruggevonden is
Hendrik was het twaalfde en laatste kind van Willem de Rijke en gravin Juliana van Stolberg.
Hendrik studeerde vanaf zijn 14e jaar in Leuven onder toezicht van zijn oudste broer Willem. Na een studie in Straatsburg nam hij dienst in het leger van de Franse hugenoten onder leiding van Gaspard de Coligny, vader van Louise de Coligny, waarmee hij deelnam aan de Slag van Montcontour op 3 oktober 1569.
Al in 1572 nam Hendrik deel aan Willems tweede invasie in de Nederlanden. Omdat de invasie mislukte keerde hij terug naar Dillenburg om daar mee te werken aan de voorbereiding van een nieuwe veldtocht. In 1574 trok Hendrik samen met Franse en Duitse legers naar Leiden, waarbij zij gestopt werden door Spaanse troepen op de Mookerheide. Tijdens de Slag op de Mookerheide sneuvelde hij (samen met zijn broer Lodewijk) . Hun lichamen werden nooit teruggevonden.
Gottfried van Nassau, ook bekend als Gottfried von Nassau-Löhnberg, kreeg van zijn vader de lenen te Löhnberg en Camberg. Zijn tak stierf in 1636 uit met het overlijden van zijn kleinzoon Hans Wilhelm von Nassau
Was hugenoot en werd tijdens de Bartholomeusnacht vermoord tezamen met zijn schoonzoon Charles de Teligny, ook Hugenoot
Zij werd geboren als dochter van de vooraanstaande protestant Gaspard de Coligny en Charlotte de Laval. Zij overleed op 13 november 1620 en werd op 24 mei 1621 bijgezet in de grafkelder van Oranje-Nassau in de Nieuwe Kerk te Delft.
Op 26 mei 1572 was zij op 17-jarige leeftijd getrouwd met Charles de Téligny, een protestantse diplomaat. Nadat zowel Charles als haar vader tijdens de Bartholomeusnacht (24 augustus 1572) voor haar ogen was vermoord, vluchtte zij naar Zwitserland.
Op 12 april 1583 trouwde zij met prins Willem I in Antwerpen. Dit was het enige jaar sinds 1572 dat zij niet in rouwkleding was gekleed. Het huwelijk van Willem en Louise was politiek beladen, haar Franse afkomst maakte Louise niet erg populair in de Nederlanden. Hun zoon Frederik Hendrik werd geboren op 29 januari 1584. Op 10 juli van datzelfde jaar overleed Willem van Oranje als gevolg van de aanslag van Balthasar Gerards en was Louise voor de tweede maal weduwe geworden. Zij speelde als weduwe van Willem de Zwijger nog een zekere publieke rol; bij het beleg van Geertruidenberg (1593) ging zij, net als andere elegante dames, een kijkje nemen.
Nadat ze in 1619 tevergeefs bij haar stiefzoon prins Maurits had getracht de executie van Johan van Oldenbarnevelt te voorkomen, vertrok ze echter naar Frankrijk, waar ze tot haar dood in 1620 verbleef bij de Franse koningin-moeder Maria de' Medici.
Werd als hugenoot samen et zijn schoonvader tijdens de BArtholomeusnacht vermoord
Jan V was in 1504 en 1505 stadhouder van Gelre en Zutphen. In 1504 erfde hij Breda en Vianden van zijn broer Engelbrecht II van Nassau. Na zijn overlijden erfde zijn zoon Hendrik III van Nassau zijn Nederlandse bezittingen. De Duitse bezittingen gingen naar zijn zoon Willem de Rijke, de vader van Willem van Oranje.
Jan V was in 1504 en 1505 stadhouder van Gelre en Zutphen. In 1504 erfde hij Breda en Vianden van zijn broer Engelbrecht II van Nassau. Na zijn overlijden erfde zijn zoon Hendrik III van Nassau zijn Nederlandse bezittingen. De Duitse bezittingen gingen naar zijn zoon Willem de Rijke, de vader van Willem van Oranje.
Engelbrecht I van Nassau (Dillenburg, tussen 1370-1380 - Breda, 3 mei 1442) was de zoon van graaf Johan I van Nassau-Dillenburg en Margaretha, gravin van der Marck, dochter van graaf Adolf II van der Mark.
Hij was student in Keulen in 1389 en domproost te Münster tot 1399. Hij werd raadsheer van de hertog van Brabant, eerst voor Anton van Bourgondië en later ook voor zijn zoon Jan IV van Brabant. Engelbrecht speelde tevens een belangrijke rol bij het tot stand komen van het huwelijk tussen hertog Jan IV van Brabant en Jacoba van Beieren, dat uiteindelijk zou leiden tot wederopleving van de Hoekse en Kabeljauwse twisten. Na het overlijden van Jan IV trad hij rond 1430 in dienst van Filips de Goede.
Engelbrecht I van Nassau deed omdat zijn beide broers kinderloos waren afstand van de proosdij en trouwde op 1 augustus 1403 met Johanna van Polanen (1392 - 1445), vrouwe van Breda en de Lek, in Breda. Tot haar erfenis behoorden vele heerlijkheden en ridderhofsteden in Holland en Brabant, Henegouwen, Utrecht en Zeeland. Door dit huwelijk begon de opkomst van het Huis Nassau in de Nederlanden
Engelbrecht I van Nassau (Dillenburg, tussen 1370-1380 - Breda, 3 mei 1442) was de zoon van graaf Johan I van Nassau-Dillenburg en Margaretha, gravin van der Marck, dochter van graaf Adolf II van der Mark.
Hij was student in Keulen in 1389 en domproost te Münster tot 1399. Hij werd raadsheer van de hertog van Brabant, eerst voor Anton van Bourgondië en later ook voor zijn zoon Jan IV van Brabant. Engelbrecht speelde tevens een belangrijke rol bij het tot stand komen van het huwelijk tussen hertog Jan IV van Brabant en Jacoba van Beieren, dat uiteindelijk zou leiden tot wederopleving van de Hoekse en Kabeljauwse twisten. Na het overlijden van Jan IV trad hij rond 1430 in dienst van Filips de Goede.
Engelbrecht I van Nassau deed omdat zijn beide broers kinderloos waren afstand van de proosdij en trouwde op 1 augustus 1403 met Johanna van Polanen (1392 - 1445), vrouwe van Breda en de Lek, in Breda. Tot haar erfenis behoorden vele heerlijkheden en ridderhofsteden in Holland en Brabant, Henegouwen, Utrecht en Zeeland. Door dit huwelijk begon de opkomst van het Huis Nassau in de Nederlanden
Hendrik II van NASSAU, graaf van Nassau (1-2-1198); partijganger van verschillende vorsten, keizers en aartsbisschoppen ten einde het Nassaus belang te verdedigen; bouwde Sonnenberg bij Wiesbaden (1221) tegen aanvallen van de aartsbisschop van Mainz (maar moest later zijn macht erkennen) en verwierf de rijksvoogdij Wiesbaden en de Königssondergau als rijksleen; hield tussen 1212-1214 keizer Frederik en diens tegenstander aartbisschop Diether van Trier gevangen om zijn bezittingen te beschermen, later herhaaldelijk in het gevolg van keizer Frederik II en vergezelt hem op diens kruistocht (1228-1229); maarschalk en schenker van aartsbisschop Engelbert van Keulen om zich te beschermen tegen de aartsbisschoppen van Mainz en Trier, maar moet hem in 1224 de helft van het Nassause gebied Siegen in Hessen afstaan en bouwt de Dom Limburg uit; leert de Duitse Orde kennen in het heilige land en schenkt de orde het patronaatsrecht in zijn gebied te Herborn (1231), in hetzelfde jaar deelnemer aan de rijksdag van Worms en in 1232 aan die van Ravenna; bouwt vanaf ca. 1240 het kasteel Dillenburg en ondersteunt in 1247 graaf Willem II van Holland; werd hiervoor in al zijn lenen bevestigd en verwierf een muntrecht; in 1248 koos hij partij in interne Duitse adelijke familiekwesties, waardoor de Nassauers honderden jaren lang grote problemen hadden in de rest van Hessen (Nassau ligt in Hessen)., overl. vóór 25 jan. 1251, tr. vóór 1221. ///
Op 17-12-1255 (de "prima divisio") verdeelden twee van zijn zoons de vaderlijke bezittingen, waardoor de Ottoonse en Walramse linie in het huis van Nassau ontstonden; even terzijde: de bekendste zn. uit dit huwel. was Jan van Nassau, die met behulp van de graaf van Gelre, tot 40e bisschop van Utrecht werd benoemd (1267-1290), zonder bisschopswijding, daarom elect genoemd en waarsch. initiatiefnemer tot de bouw van de Dom van Utrecht; bronnen o.a. Thiele, Andreas "Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte", Band I, Teilband 2 Deutsche Kaiser-, Königs-, Herzogs- und Grafenhäuser II, R.G. Fischer Verlag 1994, Tafel 307.
Verbindt zich met hertog Jan I van Brabant (doch met voorbehoud tegenover Gelre, 31-10-1286) en strijdt als aanvoerder van een afdeling. waarin ook de bannereenheden van Arkel en Heusden waren opgenomen (conroot), in de slag bij Woeringen (5-6-1288) en waarsch. in de Guldensporenslag (Kortrijk, 1302); organisator van de de ontvoering van gaaf Floris V van Holland in opdracht Eduard I van Engeland; op het internet zijn veel lovende woorden over hem te vinden, die ik zal proberen samen te vatten: "Al snel verwierf hij grote faam vanwege zijn diplomatieke kwaliteiten; hij trad op als afgezant of als tussenpersoon van veel wereldlijke en kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders, zoal de hertog van Brabant, de Rooms-Koning, de aartsbisschop van Keulen en vooral de Engelse koning, bij wie hij voor een jaarsalaris als gezant in dienst was; vooral buitenlandse schrijvers zwaaien hem lof toe; een Franse schrijver noemt hem "een van de bekwaamste diplomaten van zijn tijd" en een Engelse historicus kenschetst hem als "zeer nauw betrokken bij de diplomatieke geschiedenis van de Lage Landen aan het einde van de 13e en het begin van de 14e eeuw"; na de slag van Woeringen jubelt de middeleeuwse schrijver Jan van Helu "Hier noem ic nu eenen van de besten, dat was van Kuc her Jan"; deze slag, die door Brabant werd gewonnen, wordt door een Duitse geschiedschrijver genoemd "eine historische Entscheidung im europäischen Nordwesten" en één van de mijlpalen op de weg naar een "rheinische" en een "niederländische Welt" genoemd; een belangrijke rol heeft Jan gespeeld in de gebeurtenissen die in 1296 geleid hebben tot de moord op graaf Floris V; om die reden is hij door latere Hollandse geschiedschrijvers erg verguisd; bij zijn tijdgenoten bleef hij echter in hoog aanzien staan; in 1290 sticht hij het St.-Catharinagasthuis in Grave, bestemd voor de verzorging van zieken en bejaarden; enkele jaren later schenkt hij, mede voor zijn eigen zieleheil, de opbrengst van de novale tienden voor de ene helft aan dit gasthuis en voor de andere helft aan de pastoors van Cuijk, Beugen, Boxmeer en Sambeek; rond 1300 wordt ter ere van de H. Agatha een kapel gebouwd in Kukebrakel (het latere Sint-Agatha) om bescherming af te smeken tegen natuurrampen; het is niet bekend of Jan van Kuijc hiertoe het initiatief heeft genomen, maar als heer van Cuijk moet hij in ieder geval zijn toestemming hiervoor hebben verleend; kort voor zijn dood schenkt hij de gemene gronden in het Land van Cuijk tegen een geringe vergoeding aan zijn onderdanen; zij mochten die gronden o.a. gebruiken om er hun vee te laten grazen (door deze regeling die tot omstreeks 1840 van kracht is geweest, werd voorkomen dat in deze regio grootgrondbezit ontstond); zie ook G.N. 1991, pag. 269, eindreeks 214.
n 1296 was Jan I betrokken bij het complot van edelen dat ten doel had om graaf Floris V van Holland naar Engeland te ontvoeren. Deze poging liep uit op moord.
Jan van Nassau, die met behulp van de graaf van Gelre, tot 40e bisschop van Utrecht werd benoemd (1267-1290), zonder bisschopswijding, daarom elect genoemd en waarsch. initiatiefnemer tot de bouw van de Dom van Utrecht; bronnen o.a. Thiele, Andreas "Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte", Band I, Teilband 2 Deutsche Kaiser-, Königs-, Herzogs- und Grafenhäuser II, R.G. Fischer Verlag 1994, Tafel 307.
nam deel aan de derde kruistocht onder keizer Frederik I "Barbarossa"
Hendrik II van NASSAU, graaf van Nassau (1-2-1198); partijganger van verschillende vorsten, keizers en aartsbisschoppen ten einde het Nassaus belang te verdedigen; bouwde Sonnenberg bij Wiesbaden (1221) tegen aanvallen van de aartsbisschop van Mainz (maar moest later zijn macht erkennen) en verwierf de rijksvoogdij Wiesbaden en de Königssondergau als rijksleen; hield tussen 1212-1214 keizer Frederik en diens tegenstander aartbisschop Diether van Trier gevangen om zijn bezittingen te beschermen, later herhaaldelijk in het gevolg van keizer Frederik II en vergezelt hem op diens kruistocht (1228-1229); maarschalk en schenker van aartsbisschop Engelbert van Keulen om zich te beschermen tegen de aartsbisschoppen van Mainz en Trier, maar moet hem in 1224 de helft van het Nassause gebied Siegen in Hessen afstaan en bouwt de Dom Limburg uit; leert de Duitse Orde kennen in het heilige land en schenkt de orde het patronaatsrecht in zijn gebied te Herborn (1231), in hetzelfde jaar deelnemer aan de rijksdag van Worms en in 1232 aan die van Ravenna; bouwt vanaf ca. 1240 het kasteel Dillenburg en ondersteunt in 1247 graaf Willem II van Holland; werd hiervoor in al zijn lenen bevestigd en verwierf een muntrecht; in 1248 koos hij partij in interne Duitse adelijke familiekwesties, waardoor de Nassauers honderden jaren lang grote problemen hadden in de rest van Hessen (Nassau ligt in Hessen)., overl. vóór 25 jan. 1251, tr. vóór 1221. ///
Op 17-12-1255 (de "prima divisio") verdeelden twee van zijn zoons de vaderlijke bezittingen, waardoor de Ottoonse en Walramse linie in het huis van Nassau ontstonden; even terzijde: de bekendste zn. uit dit huwel. was Jan van Nassau, die met behulp van de graaf van Gelre, tot 40e bisschop van Utrecht werd benoemd (1267-1290), zonder bisschopswijding, daarom elect genoemd en waarsch. initiatiefnemer tot de bouw van de Dom van Utrecht; bronnen o.a. Thiele, Andreas "Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte", Band I, Teilband 2 Deutsche Kaiser-, Königs-, Herzogs- und Grafenhäuser II, R.G. Fischer Verlag 1994, Tafel 307.
Toen de graaf van Steinfurt zijn deel van de Heerlijkheid Bredevoort verkocht aan Engelbert II van Berg (de bisschop van Münster) en de graaf van Lohn zijn deel overgaf aan graaf Otto begon de strijd om het gehele bezit van de heerlijkheid tussen Münster en Gelre. Die strijd duurde twee eeuwen. Omstreeks 1388 verleende Otto stadsrechten aan Bredevoort.
Hij was een zoon van graaf Otto I en wordt ook wel aangeduid als Gerard IV of Gerard V.
Gerard V had in eerste instantie zeer veel invloed aan het hof van keizer Frederik II, maar raakte later met hem in conflict, waarna de keizer Roermond in 1213 verwoestte. Met de bisschop Otto van Lippe van Utrecht had hij strijd over Salland, maar kort daarna steunde hij deze tegen Drenthe. Tijdens de Slag bij Ane in 1227 werd hij gevangengenomen, maar weer vrijgelaten. Hij gaf in 1227 de Veluwe landrecht.
Hendrik II van NASSAU, graaf van Nassau (1-2-1198); partijganger van verschillende vorsten, keizers en aartsbisschoppen ten einde het Nassaus belang te verdedigen; bouwde Sonnenberg bij Wiesbaden (1221) tegen aanvallen van de aartsbisschop van Mainz (maar moest later zijn macht erkennen) en verwierf de rijksvoogdij Wiesbaden en de Königssondergau als rijksleen; hield tussen 1212-1214 keizer Frederik en diens tegenstander aartbisschop Diether van Trier gevangen om zijn bezittingen te beschermen, later herhaaldelijk in het gevolg van keizer Frederik II en vergezelt hem op diens kruistocht (1228-1229); maarschalk en schenker van aartsbisschop Engelbert van Keulen om zich te beschermen tegen de aartsbisschoppen van Mainz en Trier, maar moet hem in 1224 de helft van het Nassause gebied Siegen in Hessen afstaan en bouwt de Dom Limburg uit; leert de Duitse Orde kennen in het heilige land en schenkt de orde het patronaatsrecht in zijn gebied te Herborn (1231), in hetzelfde jaar deelnemer aan de rijksdag van Worms en in 1232 aan die van Ravenna; bouwt vanaf ca. 1240 het kasteel Dillenburg en ondersteunt in 1247 graaf Willem II van Holland; werd hiervoor in al zijn lenen bevestigd en verwierf een muntrecht; in 1248 koos hij partij in interne Duitse adelijke familiekwesties, waardoor de Nassauers honderden jaren lang grote problemen hadden in de rest van Hessen (Nassau ligt in Hessen)., overl. vóór 25 jan. 1251, tr. vóór 1221. ///
Op 17-12-1255 (de "prima divisio") verdeelden twee van zijn zoons de vaderlijke bezittingen, waardoor de Ottoonse en Walramse linie in het huis van Nassau ontstonden; even terzijde: de bekendste zn. uit dit huwel. was Jan van Nassau, die met behulp van de graaf van Gelre, tot 40e bisschop van Utrecht werd benoemd (1267-1290), zonder bisschopswijding, daarom elect genoemd en waarsch. initiatiefnemer tot de bouw van de Dom van Utrecht; bronnen o.a. Thiele, Andreas "Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte", Band I, Teilband 2 Deutsche Kaiser-, Königs-, Herzogs- und Grafenhäuser II, R.G. Fischer Verlag 1994, Tafel 307.
Rupert was de oudste zoon van graaf Dudo van Laurenburg. Zijn moeder was een dochter van graaf Lodewijk II van Arnstein (Anastasia). Graaf Dudo richtte in 1080 Laurenburg op en daarna de fundamenten van de burcht Nassau in 1100. Samen met zijn broer Arnold I van Laurenburg regeerde Rupert vanaf 1120 in de burcht Nassau en noemde zich voortaan Graaf van Nassau. Deze titel werd vanaf 1159 na zijn dood door de Aartsbisschop van Trier erkend. In 1124 werd Rupert voogd van het Heerschap Weilburg, die hij van de Bisdom Worms in leen had gekregen. Idstein volgde in 1122 en samen met Weilburg behoorde dit tot leen van de Nassaus. Rupert kon door deze lenen het huis Nassau onafhankelijk maken of onafhankelijk laten blijven. Hij overleed vóór 13 mei 1154.
nam deel aan de derde kruistocht onder keizer Frederik I "Barbarossa"
In 1138 erfde Hendrik het graafschap Zutphen van zijn moeder.
Er werd een grote druk op Hendrik uitgeoefend vanuit het bisdom Utrecht. Ook onder druk van het graafschap Holland sloot hij een verdrag met de stad Utrecht. Hierdoor had hij weer problemen met de bisschop.
Toen de graaf van Steinfurt zijn deel van de Heerlijkheid Bredevoort verkocht aan Engelbert II van Berg (de bisschop van Münster) en de graaf van Lohn zijn deel overgaf aan graaf Otto begon de strijd om het gehele bezit van de heerlijkheid tussen Münster en Gelre. Die strijd duurde twee eeuwen. Omstreeks 1388 verleende Otto stadsrechten aan Bredevoort.
Toen de graaf van Steinfurt zijn deel van de Heerlijkheid Bredevoort verkocht aan Engelbert II van Berg (de bisschop van Münster) en de graaf van Lohn zijn deel overgaf aan graaf Otto begon de strijd om het gehele bezit van de heerlijkheid tussen Münster en Gelre. Die strijd duurde twee eeuwen. Omstreeks 1388 verleende Otto stadsrechten aan Bredevoort.
Toen zijn vader in 1129 overleed volgde hij die op als graaf van Gelre en graaf van Wassenberg. Hij trouwde met Ermgard van Zutphen, de erfdochter van het graafschap Zutphen wier bezittingen bestonden uit gebied ten oosten van de IJssel (Zutphen) en talrijke buitenposten in Friesland, Westfalen en het Rijnland. Gerard handhaafde deze erfenis tegen de bisschop van Münster en kreeg daarbij steun van de hertog van Neder-Lotharingen.
Boudewijn III (overleden 1120), was graaf van Henegouwen van 1098 tot aan zijn dood. Als zoon van Boudewijn II van Henegouwen en van Ida van Leuven, volgde hij in 1098 zijn vader op, aanvankelijk onder het regentschap van zijn moeder (tot ± 1103). Net als zijn vader poogde hij het graafschap Vlaanderen te heroveren. Daartoe trachtte hij o.m., zij het vergeefs, het conflict om Kamerijk tussen de Vlaamse graaf Robrecht II en de Duitse keizer Hendrik IV uit te buiten.
Hij trouwde rond 1107 met Yolanda van Gelre (overleden 1131), dochter van Gerard I van Gelre. Toen Boudewijn VII van Vlaanderen in 1119 kinderloos overleed, probeerde Boudewijn III andermaal zijn rechten op de Vlaamse troon te laten gelden, maar kon niet beletten dat deze toekwam aan Karel de Goede, een kleinzoon van Robrecht I. Bij zijn dood liet hij zijn weduwe met vier minderjarige kinderen achter. Zijn oudste zoon Boudewijn volgde hem op.
In 1138 erfde Hendrik het graafschap Zutphen van zijn moeder.
Er werd een grote druk op Hendrik uitgeoefend vanuit het bisdom Utrecht. Ook onder druk van het graafschap Holland sloot hij een verdrag met de stad Utrecht. Hierdoor had hij weer problemen met de bisschop.
Gerard I is de stamvader van de graven van Gelre uit het huis Wassenberg, dat in 1371 in mannelijke lijn uitstierf. Gerard vernoemde zich zowel naar Wassenberg als naar Gelre. Hij had één zoon, die hem opvolgde als Gerard II van Gelre.
Hij wordt in 1096 ook als landgraaf geattesteerd in een keizerlijke oorkonde: MGH Diplomata Henrici IV nr. 459: Gerardus lantgrave, waarschijnlijk met betrekking tot een rijksleen in de Teisterbant.
Toen zijn vader in 1129 overleed volgde hij die op als graaf van Gelre en graaf van Wassenberg. Hij trouwde met Ermgard van Zutphen, de erfdochter van het graafschap Zutphen wier bezittingen bestonden uit gebied ten oosten van de IJssel (Zutphen) en talrijke buitenposten in Friesland, Westfalen en het Rijnland. Gerard handhaafde deze erfenis tegen de bisschop van Münster en kreeg daarbij steun van de hertog van Neder-Lotharingen.
Toen zijn vader in 1129 overleed volgde hij die op als graaf van Gelre en graaf van Wassenberg. Hij trouwde met Ermgard van Zutphen, de erfdochter van het graafschap Zutphen wier bezittingen bestonden uit gebied ten oosten van de IJssel (Zutphen) en talrijke buitenposten in Friesland, Westfalen en het Rijnland. Gerard handhaafde deze erfenis tegen de bisschop van Münster en kreeg daarbij steun van de hertog van Neder-Lotharingen.
Gerard I is de stamvader van de graven van Gelre uit het huis Wassenberg, dat in 1371 in mannelijke lijn uitstierf. Gerard vernoemde zich zowel naar Wassenberg als naar Gelre. Hij had één zoon, die hem opvolgde als Gerard II van Gelre.
Hij wordt in 1096 ook als landgraaf geattesteerd in een keizerlijke oorkonde: MGH Diplomata Henrici IV nr. 459: Gerardus lantgrave, waarschijnlijk met betrekking tot een rijksleen in de Teisterbant.
volgde zijn vader Dirk V op als graaf van Holland 1091, voerde als eerste de titel graaf van Holland 1101 als leenman van de Utrechtse bisschop, nam geen deel aan de eerste kruistocht 1096 maar stimuleerde nieuwe veenontginningen bij de grote rivieren
Gerard I is de stamvader van de graven van Gelre uit het huis Wassenberg, dat in 1371 in mannelijke lijn uitstierf. Gerard vernoemde zich zowel naar Wassenberg als naar Gelre. Hij had één zoon, die hem opvolgde als Gerard II van Gelre.
Hij wordt in 1096 ook als landgraaf geattesteerd in een keizerlijke oorkonde: MGH Diplomata Henrici IV nr. 459: Gerardus lantgrave, waarschijnlijk met betrekking tot een rijksleen in de Teisterbant.
onder voogdij van zijn stiefvader Robrecht de Fries 1061-1071, zag zijn landen bij Rijnland en Westflinge vervallen verklaard aan Utrecht bij oorkonde van keizer Hendrik IV 30 apr. 1064, verdreven uit Kennemerland 1071 doch werd opnieuw aangesteld tot graaf na de moord op hertog Godfried II 'met de Bult' 1076, onttrok de Zuid-Hollandse eilanden aan de macht van de Utrechtse bisschop en nam de sterkte IJsselmonde in juni 1076, steunde in de Constituurstrijd de pauselijke partij (1078)
volgde zijn vader Dirk V op als graaf van Holland 1091, voerde als eerste de titel graaf van Holland 1101 als leenman van de Utrechtse bisschop, nam geen deel aan de eerste kruistocht 1096 maar stimuleerde nieuwe veenontginningen bij de grote rivieren
Door Puas Gregorius VII in 1076 geexcommuniceerd
Stond blootsvoets 3 dagen in de sneeuw as straf
volgde zijn broer Dirk IV op als graaf van Holland 1049-1061, trachtte zijn macht uit te breiden in de Bommelerwaard doch werd vermoord bij Nederhemert 28 juni 1061 door een handlanger van bisschop Willem van Cuijk
onder voogdij van zijn stiefvader Robrecht de Fries 1061-1071, zag zijn landen bij Rijnland en Westflinge vervallen verklaard aan Utrecht bij oorkonde van keizer Hendrik IV 30 apr. 1064, verdreven uit Kennemerland 1071 doch werd opnieuw aangesteld tot graaf na de moord op hertog Godfried II 'met de Bult' 1076, onttrok de Zuid-Hollandse eilanden aan de macht van de Utrechtse bisschop en nam de sterkte IJsselmonde in juni 1076, steunde in de Constituurstrijd de pauselijke partij (1078)
Door Puas Gregorius VII in 1076 geexcommuniceerd
Stond blootsvoets 3 dagen in de sneeuw as straf
volgde zijn vader op als graaf van Holland onder voogdij van zijn moeder 993, koloniseerde de Riederwaard omstr. 1015, versloeg het keizerlijk leger van Hendrik II bij Vlaardingen 1018, maakte een bedevaart naar Jeruzalem, steunde Koenraad II in de strijd om het Duits koningschap na 1024
volgde zijn broer Dirk IV op als graaf van Holland 1049-1061, trachtte zijn macht uit te breiden in de Bommelerwaard doch werd vermoord bij Nederhemert 28 juni 1061 door een handlanger van bisschop Willem van Cuijk
graaf van Holland 988-993, vergezelde keizer Otto II van Duitsland naar Rome 983, breidt zijn gebied uit naar het zuiden, overl. (gesneuveld) 18 sept. 993 (vermoedelijk aan de mond van de Maas), begr. Egmond (abdijkerk), later als heilige vereerd
schenkt het bezit Rugge aan de St.Pieterskerk van Gent voor het zieleheil van haar gemaal 20 sept. 993, verzoende zich met de opstandige West-Friezen juni 1005, overl. 13 mei (na 1005), begr. Egmond (abdijkerk).
volgde zijn vader op als graaf van Holland onder voogdij van zijn moeder 993, koloniseerde de Riederwaard omstr. 1015, versloeg het keizerlijk leger van Hendrik II bij Vlaardingen 1018, maakte een bedevaart naar Jeruzalem, steunde Koenraad II in de strijd om het Duits koningschap na 1024
Dirk II, geb. omstr. 932 (zoon van Dirk I (Bis), vermeld 936-941, en Gerberga (Geva) van Hamalant), graaf in het WestFriese gebied tussen Maas en Vlie 962-988, schonk ter ere van de bijzetting van St.Adalbertus Egmond een stenen kerk 15 juni 950, nam de grafelijke burcht in Gent in (965), bood de Egmondse abdij een evangeliarium aan 975, kreeg zijn lenen in Maasland, Kennemerland en op Texel van koning Otto III in vrij eigendom 25 aug. 985
graaf van Holland 988-993, vergezelde keizer Otto II van Duitsland naar Rome 983, breidt zijn gebied uit naar het zuiden, overl. (gesneuveld) 18 sept. 993 (vermoedelijk aan de mond van de Maas), begr. Egmond (abdijkerk), later als heilige vereerd
schenkt het bezit Rugge aan de St.Pieterskerk van Gent voor het zieleheil van haar gemaal 20 sept. 993, verzoende zich met de opstandige West-Friezen juni 1005, overl. 13 mei (na 1005), begr. Egmond (abdijkerk).
schenkt het bezit Rugge aan de St.Pieterskerk van Gent voor het zieleheil van haar gemaal 20 sept. 993, verzoende zich met de opstandige West-Friezen juni 1005, overl. 13 mei (na 1005), begr. Egmond (abdijkerk).
graaf van Holland 988-993, vergezelde keizer Otto II van Duitsland naar Rome 983, breidt zijn gebied uit naar het zuiden, overl. (gesneuveld) 18 sept. 993 (vermoedelijk aan de mond van de Maas), begr. Egmond (abdijkerk), later als heilige vereerd
VOlgende de legende:
Wiecher versloeg en draak om de hand van MArgaretha te winnen
Hij noemdde zijn kasteel Gelre, naar het geluid van de draak
Dirk II, geb. omstr. 932 (zoon van Dirk I (Bis), vermeld 936-941, en Gerberga (Geva) van Hamalant), graaf in het WestFriese gebied tussen Maas en Vlie 962-988, schonk ter ere van de bijzetting van St.Adalbertus Egmond een stenen kerk 15 juni 950, nam de grafelijke burcht in Gent in (965), bood de Egmondse abdij een evangeliarium aan 975, kreeg zijn lenen in Maasland, Kennemerland en op Texel van koning Otto III in vrij eigendom 25 aug. 985
Arnulf I, bijgenaamd de Grote (889 - 27 maart 965), graaf van Vlaanderen van 918 tot 965, was de oudste zoon van Boudewijn II en van Aelfryth van Wessex.
Van zijn vader erfde hij het grootste (noordelijke) deel van het graafschap. Na de dood van zijn broer Adalolf legde hij wederrechtelijk de hand op diens erfdeel (933), dat de streek van Terwaan en Boulogne omvatte. Hij wist ook Oosterbant, Artesië, Ponthieu en de streek van Amiens te veroveren, waardoor het graafschap Vlaanderen tot voorbij de Somme reikte. Arnulf bereikte deze gebiedsuitbreiding door het listig ombrengen van Willem I van Normandië te Picquigny.
Uit vrees voor de onbestendigheid van zijn territoriale aanwinsten deed Arnulf een beroep op de clerus om zijn veroveringen duurzaam en eenvormig te maken via een sterke religieuze ideologie. Zo wierp hij zich op als verdediger van de hervormingen die Gerardus van Brogne in de abdijen van zijn graafschap wilde doorvoeren. Uit zijn (tweede) huwelijk met Aleidis van Vermandois (910 - Brugge, 10 oktober 958), dochter van Herbert II van Vermandois en van Adela van Frankrijk, had hij een zoon, Boudewijn III, die over een deel van het graafschap regeerde van 958 tot diens vroegtijdige dood in 962.
Een opstand van de zonen van Adalolf veroorzaakte een bestuurlijke crisis die Arnulf dwong het graafschap toe te vertrouwen aan de Franse koning Lotharius tot de meerderjarigheid van zijn kleinzoon Arnulf II van Vlaanderen.
Aleidia werd werd uitgehuwelijkt om de vrede tussen het huis Vlaanderen en de Heribertiner graven te bestendigen
Dirk II, geb. omstr. 932 (zoon van Dirk I (Bis), vermeld 936-941, en Gerberga (Geva) van Hamalant), graaf in het WestFriese gebied tussen Maas en Vlie 962-988, schonk ter ere van de bijzetting van St.Adalbertus Egmond een stenen kerk 15 juni 950, nam de grafelijke burcht in Gent in (965), bood de Egmondse abdij een evangeliarium aan 975, kreeg zijn lenen in Maasland, Kennemerland en op Texel van koning Otto III in vrij eigendom 25 aug. 985
Karel hertog van Neder-Lotharingen,)geb. Laon zomer 953; neemt deel aan de vergeefse poging van Reinier IV van Henegouwen en diens broer Lambert I van Leuven hun vaderlijk erfdeel terug te veroveren 976; wordt verbannen door zijn broer Lotharius IV nadat hij diens gemalin Emma beschuldigd had van een verhouding met de in 977 aangestelde bisschop van Laon.Adalbero;
wendt zich dan tot keizer Otto II die hem aanstelt tot hertog in Lotharingen Diedenhofen/Thionville mei 977 (en daarmee, evenals met het herstel van Reinier en Lambert) een dam wil opwerpen tegen Westfrankische aanspraken op het Karolingische stamland);
neemt deel aan de vergeldingsactie van de keizer tegen West-Francië 978; wordt daarbij (zonder dat zulks veel gevolgen heeft) door bisschop Theudebert van Metz tot koning van Lotharingen
geproclameerd, maar treedt in de eerste jaren daarna niet meer naar voren;
bouwt tussen twee armen van de Zenne een versterkt kamp met aangrenzend bestuurscentrum en geldt daarmee als grondlegger van de stad Brussel; wisselt tijdens de troonstrijd die in het Duitse rijk na de dood van Otto II (7.12.983) uitbreekt herhaaldelijk van partij, waarop het Duitse hof hem laat vallen en hij van die kant voor zijn Westfrankische aspiraties geen enkele steun meer krijgt; wordt mede daardoor na de plotselinge dood van zijn neef Lodewijk V (21.5.987) niet gekozen tot diens opvolger tijdens een door aartsbisschop Adalbero van Reims te Senlis geleide vergadering;
neemt na de verkiezing van Hugo ‘Capet’ tot Frans koning (gekroond 3.7.987), zich beroepend op erfrecht, de strijd op en krijgt door zijn bastaardneef Arnulf de koningsstad Laon in handen gespeeld mei 988 (waar hij zijn schoonzuster, de koningin-weduwe Emma, en bisschop Adalbero van Laon gevangen neemt) en weet deze stad te behouden;
krijgt door Arnulf ook nog de kroningsstad Reims in handen (989) die hem op Palmzondag (29/3) 991 onder ede nogmaals trouw belooft, maar in de daarop volgende nacht uitlevert aan Hugo Capet die hem, met zijn gezin, gevangen zet in Orléans; overl. ald. Tr. ca. 970 NN, dochter van Rodbert van Troyes (?). Tr. voor 979 (ca. 975) Adelheid (van onbekende herkomst).
Boudewijn II de Kale (863 - 10 september 918) was van 879 tot 918 graaf van Vlaanderen en Graaf van Boulogne.
Hij erfde het graafschap van zijn vader op een bijzonder moeilijk moment omdat er een inval van de Vikingen plaatsvond. Dezen zouden nog jaren Vlaanderen en het noorden van Frankrijk onveilig maken. Pas bij de Slag bij de Dijle in 892 werden zij voorgoed verslagen. De onrust die ontstond door het onvermogen van de Karolingers iets tegen de inval te doen, zorgde er in 888 voor dat een niet-Karolinger Odo tot koning gezalfd werd. Boudewijn -zelf een Karolinger- wist dat handig te benutten voor de verdere uitbreiding van zijn grafelijke macht. Hij richtte houten versterkingen op in Sint-Omaars (St. Omer), Brugge en Gent en wist zelfs de abdij van St. Vaast en de streek van Artesië (Artois) onder controle te krijgen. In 902 ruimde hij een belangrijke rivaal Herbert I van Vermandois uit de weg door hem te laten vermoorden. Dit gaf hem meer macht aan de Somme. Hij zorgde bovendien voor een belangrijk politiek bondgenootschap door met de dochter van de Angelsaksische koning Alfred de Grote te trouwen. Bij zijn dood in 918 liet hij dan ook een machtig graafschap na aan zijn zoon Arnulf.
Arnulf I, bijgenaamd de Grote (889 - 27 maart 965), graaf van Vlaanderen van 918 tot 965, was de oudste zoon van Boudewijn II en van Aelfryth van Wessex.
Van zijn vader erfde hij het grootste (noordelijke) deel van het graafschap. Na de dood van zijn broer Adalolf legde hij wederrechtelijk de hand op diens erfdeel (933), dat de streek van Terwaan en Boulogne omvatte. Hij wist ook Oosterbant, Artesië, Ponthieu en de streek van Amiens te veroveren, waardoor het graafschap Vlaanderen tot voorbij de Somme reikte. Arnulf bereikte deze gebiedsuitbreiding door het listig ombrengen van Willem I van Normandië te Picquigny.
Uit vrees voor de onbestendigheid van zijn territoriale aanwinsten deed Arnulf een beroep op de clerus om zijn veroveringen duurzaam en eenvormig te maken via een sterke religieuze ideologie. Zo wierp hij zich op als verdediger van de hervormingen die Gerardus van Brogne in de abdijen van zijn graafschap wilde doorvoeren. Uit zijn (tweede) huwelijk met Aleidis van Vermandois (910 - Brugge, 10 oktober 958), dochter van Herbert II van Vermandois en van Adela van Frankrijk, had hij een zoon, Boudewijn III, die over een deel van het graafschap regeerde van 958 tot diens vroegtijdige dood in 962.
Een opstand van de zonen van Adalolf veroorzaakte een bestuurlijke crisis die Arnulf dwong het graafschap toe te vertrouwen aan de Franse koning Lotharius tot de meerderjarigheid van zijn kleinzoon Arnulf II van Vlaanderen.
Aleidia werd werd uitgehuwelijkt om de vrede tussen het huis Vlaanderen en de Heribertiner graven te bestendigen
Boudewijn I, ook wel Boudewijn I met de IJzeren Arm genoemd, (Laon?, ca. 837/40 - Sint Bertijns/Arras, 2 januari 879), staat bekend als de eerste graaf van Vlaanderen. Hij was de zoon van Odakar III van de Morinen (ook Audacrus, Odocrus, Audacer, Odoscer "van Laon" genoemd).
Over Boudewijn I is weinig overgeleverd. Er wordt wel aangenomen dat hij de eerste graaf van het graafschap Vlaanderen zou zijn.
Hij was een bekwaam militair leider, die een halt wist toe te roepen aan de invallen van de Noormannen. Boudewijn bouwde onder meer burchten te Gent en Brugge.
Boudewijn I trouwde op 13 december 862 met Judith van West-Francië, dochter van Karel de Kale, West-Frankisch koning van 840 tot 877, en van Ermentrudis van Orléans, nadat hij haar in Senlis rond Kerstmis 861 had geschaakt. Ze vluchtten naar Lotharingen en van daar naar Rome. Na twee jaar briefwisseling met de woedende vader kwam de verzoening er via een huwelijk te Auxerre. Het graafschap Vlaanderen (een aantal gouwen langsheen de Noordzeekust) was waarschijnlijk een huwelijksgeschenk. Karel de Kale wist hiermee zijn noordelijke grenzen te beveiligen.
Boudewijn zou uiteindelijk de grondlegger worden van een grafelijke dynastie die gedurende meer dan 500 jaar Vlaanderen zal bezitten en regeren. Het Vlaanderen waarvan Boudewijn I graaf was, had nog niet zo veel om het lijf; het beperkte zich tot een viertal stadjes met hun omgevende land (de pagus Flandrensis): Torhout, Gistel, Oudenburg en Brugge.
Zij trouwde
858 Eathelwulf van Wessex
856 Aethelbald van Wessex (ivm troonsovernamen door broer van Aethelwulf )
Zij wer in de lente van 862 geschaakt, trouwde te Auxerre 13 dec. 863 Boudewijn I IJserenarm, graaf van Terwaan 866, bestuurder van de gouwen Kortrijk, Aardenburg en West Vlaanderen en mogelijk Mempiscus (tussen Gent en Kortrijk),
verloor na de schaking van Judith van West Francië zijn graafschappen 862 maar verzoende zich met Karel de Kale en werd opnieuw aangesteld tot graaf in de gouwen Vlaanderen, Waas en Gent 864 en na 866 in de streek Sint-Omaars (Ternois), leke-abt St. Pietersabdij te Gent 870, toezichthouder en raadgever van kroonprins Lodewijk (de Stamelaar) bij het vertrek van Karel naar Italië, overl. 21 jan. 879
Boudewijn II de Kale (863 - 10 september 918) was van 879 tot 918 graaf van Vlaanderen en Graaf van Boulogne.
Hij erfde het graafschap van zijn vader op een bijzonder moeilijk moment omdat er een inval van de Vikingen plaatsvond. Dezen zouden nog jaren Vlaanderen en het noorden van Frankrijk onveilig maken. Pas bij de Slag bij de Dijle in 892 werden zij voorgoed verslagen. De onrust die ontstond door het onvermogen van de Karolingers iets tegen de inval te doen, zorgde er in 888 voor dat een niet-Karolinger Odo tot koning gezalfd werd. Boudewijn -zelf een Karolinger- wist dat handig te benutten voor de verdere uitbreiding van zijn grafelijke macht. Hij richtte houten versterkingen op in Sint-Omaars (St. Omer), Brugge en Gent en wist zelfs de abdij van St. Vaast en de streek van Artesië (Artois) onder controle te krijgen. In 902 ruimde hij een belangrijke rivaal Herbert I van Vermandois uit de weg door hem te laten vermoorden. Dit gaf hem meer macht aan de Somme. Hij zorgde bovendien voor een belangrijk politiek bondgenootschap door met de dochter van de Angelsaksische koning Alfred de Grote te trouwen. Bij zijn dood in 918 liet hij dan ook een machtig graafschap na aan zijn zoon Arnulf.
Boudewijn II de Kale (863 - 10 september 918) was van 879 tot 918 graaf van Vlaanderen en Graaf van Boulogne.
Hij erfde het graafschap van zijn vader op een bijzonder moeilijk moment omdat er een inval van de Vikingen plaatsvond. Dezen zouden nog jaren Vlaanderen en het noorden van Frankrijk onveilig maken. Pas bij de Slag bij de Dijle in 892 werden zij voorgoed verslagen. De onrust die ontstond door het onvermogen van de Karolingers iets tegen de inval te doen, zorgde er in 888 voor dat een niet-Karolinger Odo tot koning gezalfd werd. Boudewijn -zelf een Karolinger- wist dat handig te benutten voor de verdere uitbreiding van zijn grafelijke macht. Hij richtte houten versterkingen op in Sint-Omaars (St. Omer), Brugge en Gent en wist zelfs de abdij van St. Vaast en de streek van Artesië (Artois) onder controle te krijgen. In 902 ruimde hij een belangrijke rivaal Herbert I van Vermandois uit de weg door hem te laten vermoorden. Dit gaf hem meer macht aan de Somme. Hij zorgde bovendien voor een belangrijk politiek bondgenootschap door met de dochter van de Angelsaksische koning Alfred de Grote te trouwen. Bij zijn dood in 918 liet hij dan ook een machtig graafschap na aan zijn zoon Arnulf.
Hij had een zoon bij een onbekende vrouw
Vazal van Karel de Kale
Karel II, de Kale, koning, daarna keizer, geb. Frankfurt aan de Main 13.6.823, overl. Maurienne op 6.10.877, begr. klooster Nantua, later Saint-Denis. Vormt reeds vanaf 829 het middelpunt van handelen van zijn ouders om hem (in strijd met de als definitief bedoelde Ordinatio Imperii) een eigen rijk te bezorgen; door zijn vader tot koning gekroond en aangesteld tot hertog van Maine, Quierzy sept. 838 en van Aquitanië 13.12.838; strijdt na de dood van zijn vader samen met zijn halfbroer Lodewijk de Duitser tegen hun oudste broer Lotharius I, welke zij verslaan bij Fontenoy (bij Auxerre) 25.6.841; verkrijgt West-Francië bij het verdelingsverdrag van Verdun aug. 843; wordt na jarenlang verzet van de aristocratie in het hem toebedeelde rijksdeel alsnog door ‘bijna alle’ wereldrijke en geestelijke groten van Aquitanië tot koning gekozen en door de aartsbisschop van Sens gezalfd en gekroond, Orléans 848; weet echter (o.a. door de voortdurende Noormannen-invallen) pas vanaf 860 een zekere consolidering te bereiken; schaart zich van dan af, samen met Lodewijk de Duitser, aan de zijde van Theutberga wier huwelijk met hun neef Lotharius II kinderloos is, wat dus tot een komende verwerving, althans deling van het middenrijk kan leiden; laat zich na de plotselinge dood van Lotharius II (8.8.869) tot koning van Lotharingen wijden Metz 9.9.869, doch moet het oostelijke deel daarvan afstaan aan Lodewijk de Duitser bij het verdrag van Meersen 8.8.870; laat zich na de dood van zijn neef Lodewijk 11 door paus Johannes VIII tot keizer kronen, Rome 25.12.875; geacclameerd door een Italiaanse Rijksverzameling als ‘protector et defensor’ (en daarmee feitelijk tot koning) Pavia febr. 876; tracht na de dood van Lodewijk de Duitser (28.8.876) via een bliksemveldtocht naar Aken alsnog het hele middenrijk te verwerven, maar wordt door Lodewijk de Jonge bij Andernach verslagen 8.10.876; treft op een rijksverzameling te Quierzy (waar voor de duur van zijn afwezigheid de erfelijkheid van lenen per cartularium wordt afgekondigd 14.6.877) voorbereidingen om de paus tegen de Saracenen te hulp te komen, maar ziet daartoe in Italië geen kans. Tr. (1) Quierzy 13.12.842 Ermentrudis, geb. ca. 830; overl. 6-10-869; dr. van graaf Odo van Orléans; tr. 2) 12 .10.869, bevestigd Aix-la-Chapelle 22.1.870, een Bosonide vrouw, overl. tussen 910 en 3 febr. 911, dochter van Bivin, graaf en abt van Gorze en van NN, dochter van Boso de Oude, graaf van Italië, en nicht van koningin Theutberga, echtgenote van Lotharius II.
Zij trouwde
858 Eathelwulf van Wessex
856 Aethelbald van Wessex (ivm troonsovernamen door broer van Aethelwulf )
Zij wer in de lente van 862 geschaakt, trouwde te Auxerre 13 dec. 863 Boudewijn I IJserenarm, graaf van Terwaan 866, bestuurder van de gouwen Kortrijk, Aardenburg en West Vlaanderen en mogelijk Mempiscus (tussen Gent en Kortrijk),
verloor na de schaking van Judith van West Francië zijn graafschappen 862 maar verzoende zich met Karel de Kale en werd opnieuw aangesteld tot graaf in de gouwen Vlaanderen, Waas en Gent 864 en na 866 in de streek Sint-Omaars (Ternois), leke-abt St. Pietersabdij te Gent 870, toezichthouder en raadgever van kroonprins Lodewijk (de Stamelaar) bij het vertrek van Karel naar Italië, overl. 21 jan. 879
Boudewijn I, ook wel Boudewijn I met de IJzeren Arm genoemd, (Laon?, ca. 837/40 - Sint Bertijns/Arras, 2 januari 879), staat bekend als de eerste graaf van Vlaanderen. Hij was de zoon van Odakar III van de Morinen (ook Audacrus, Odocrus, Audacer, Odoscer "van Laon" genoemd).
Over Boudewijn I is weinig overgeleverd. Er wordt wel aangenomen dat hij de eerste graaf van het graafschap Vlaanderen zou zijn.
Hij was een bekwaam militair leider, die een halt wist toe te roepen aan de invallen van de Noormannen. Boudewijn bouwde onder meer burchten te Gent en Brugge.
Boudewijn I trouwde op 13 december 862 met Judith van West-Francië, dochter van Karel de Kale, West-Frankisch koning van 840 tot 877, en van Ermentrudis van Orléans, nadat hij haar in Senlis rond Kerstmis 861 had geschaakt. Ze vluchtten naar Lotharingen en van daar naar Rome. Na twee jaar briefwisseling met de woedende vader kwam de verzoening er via een huwelijk te Auxerre. Het graafschap Vlaanderen (een aantal gouwen langsheen de Noordzeekust) was waarschijnlijk een huwelijksgeschenk. Karel de Kale wist hiermee zijn noordelijke grenzen te beveiligen.
Boudewijn zou uiteindelijk de grondlegger worden van een grafelijke dynastie die gedurende meer dan 500 jaar Vlaanderen zal bezitten en regeren. Het Vlaanderen waarvan Boudewijn I graaf was, had nog niet zo veel om het lijf; het beperkte zich tot een viertal stadjes met hun omgevende land (de pagus Flandrensis): Torhout, Gistel, Oudenburg en Brugge.
Terwijl Karel de Grote in Noord-Spanje op veldtocht was, beviel zijn vrouw Hildegarde hetzij op 11 april hetzij in juni/augustus 778 in de palts van Chasseneuil bij Poitiers van een tweeling. Na Karels terugkeer werden ze als Lodewijk en Lothar gedoopt. De karolingische koningsnamen Karel, Karloman en Pepijn waren reeds aan Karels eerder geboren zonen vergeven, zodat men besloot terug te grijpen naar deze van de belangrijkste Merovingische koningen Chlodowech I ofte Clovis, en Chlotarius I. De kleine Lothar stierf reeds in 779, maar Lodewijk overleefde.
Lodewijk I de Vrome (Chasseneuil bij Poitiers, april, juni of augustus 778 - Ingelheim am Rhein, 20 juni 840) volgde zijn vader Karel de Grote na diens dood in 814 op als koning van de Franken, van 814 tot aan zijn eigen overlijden in 840. Zijn vader Karel de Grote kroonde hem op 11 september 813 in Aken tot medekeizer van het Frankische Rijk en op 5 oktober 816 in Reims kroonde Paus Stefanus IV (V) hem tot keizer van het Westen. Hij huwde een eerste maal in 794 met Ermengarde, met wie hij Lothar, Pepijn en Lodewijk de Duitser had, en een tweede keer met Judith, die hem een vierde zoon Karel schonk.
Lodewijk I streefde er naar de erfenis van zijn beroemde vader te bestendigen, in de eerste plaats via het doorvoeren van geloofshervormingen. Maar zelf regelde hij zijn eigen erfopvolging bijzonder ongelukkig, en zijn regering werd door vernederingen en mislukkingen getekend.
Een toeval zorgde ervoor dat hij na de dood van zijn vader Karel de Grote in 814 alleenheerser werd. Zijn beide oudere broers Pepijn en Karel waren namelijk reeds respectievelijk in 810 en 811 overleden. Daarmee verviel ook een in 806 getroffen regeling die het Frankenrijk in 3 stukken zou hebben opgedeeld; het probleem rond de toekenning van de keizerlijke waardigheid, die op zichzelf als ondeelbaar werd beschouwd, was door meer geluk dan wijsheid toch nog opgelost.
Op 11 september 813 waren de rijksgroten te Aken bijeen en waren getuige van de feestelijke verheffing van de zoon van Karel de Grote tot mederegent en exclusieve erfgenaam van het Rijk, met de daaraan verbonden konings- en keizerstitels. Enkele maanden later overleed Karel en liet aan de 36-jarige Lodewijk een reusachtig rijk na.
Lotharius I, koning der Franken en Lombarden, geb. ca. 795, overl. in de abdij te Prum in de nacht van 28 op 29 sept. 855, begr. in de kerk van Saint-Sauveur van deze abdij. Aangesteld tot (onder)koning in Beieren 814; bij de Ordinatio lmperii als opvolger aangewezen en door zijn vader tot keizer gekroond Aken juli 817; bestuurt Italië sinds de herfst van 822; wordt (als ‘Festkrönung’) nogmaals tot keizer gekroond door paus Paschalis I Rome Pasen (8.4.)823 en regelt het bestuur van de Kerkelijke Staat, als onderdeel van het rijk, via de Constitutio Romana; feitelijk mede-regent van zijn vader van 825 tot aug. 829 wanneer deze samenwerking door diens begunstiging van Karel de Kale abrupt eindigt en hij terugkeert naar Italië; keert zich (na diverse, kortstondige verzoeningen) echter samen met zijn broers Pippijn en Lodewijk tegen hun vader begin 833, die nadat zijn leger op het ‘Leugenveld’ bij Colmar naar hen is overgelopen zich door hen gevangen laat nemen en die hij nadien feitelijk laat afzetten (Compiègne; Sois-sons); houdt ook nadien zijn vader in Aken gevangen en beperkt (strevend naar volle uitvoering van de Ordinatio Imperii) invloed en machtsgebied van zijn broers, waarop deze alsnog de kant van hun vader kiezen; verliest een reeks gevechten tegen hen en wordt wederom op Italië beperkt herfst 834; verzoent zich opnieuw met zijn vader op de rijksdag van Worms juni 839 en wordt op diens sterfbed tot opvolger gedesigneerd; verlaat Italië en herneemt de suprematie over zijn broers naar de (nooit opgeheven) Ordinatio, maar verliest een uiterst bloedige veldslag tegen hen bij Fontenoy (bij Auxerre) 25-6-841, hetgeen als een godsoordeel voor een wezenlijke rij ksdeling wordt gezien ten gunste van zijn broers Lodewijk ‘de Duitser’ en Karel ‘de Kale’, die hun bondgenootschap bevestigen door in de wederzijdse talen voor hun aanhang afgelegde eden bij Straatsburg 14.2.842; sluit na langdurige onderhandelingen met hen het verdelingsverdrag van Verdun aug. 843, waarbij hij bij zijn langgerekte middenrijk wel de keizerstitel behoudt, maar daaraan geen suprematie over het West- en Oostfrankische rijk zal kunnen ontlenen; proclameert met beide broers in ‘fraternitas’ te zullen regeren Thionville okt. 844, maar krijgt een heftig geschil met Karel wanneer diens vazal Giselbert zijn dochter ontvoert 846, waarna pas vrede gesloten wordt (met legitimatie van het voltrokken huwelijk) Péronne jan. 849; verdeelt, ziek geworden, zijn rijk over zijn drie zoons; treedt in het klooster te Prüm 23.9, overl. 29.9.855 en begraven aldaar, tr. okt. 821 Ermengard, sticht uit haar morgengave het klooster Erstein; overl. 20.3.851; dr. van Hugo graaf van Tours en Ava N. Voorts had hij voor april 851 een relatie met Doda, overl. na 9.7.855, van onbekende herkomst en tussen 851 en 853 met een onbekende vrouw.
Stichteres van klooster Erstein
IIIC Pippijn I, koning van Aquitanië, geb. ca. 797, overl. Poitiers 13.12.838, begr. in de kerk Sainte-Radegonde te Poitiers. Tr. sept. 822 Ringardis, dochter van Theodebert, graaf van Madrie. Ze werd bij haar man begraven. Uit dit huwelijk: a. Pippijn II, koning van Aquitanië, geb. ca. 823, overl. Senlis na juni 864. Tr. NN, waaruit geen kinderen werden geboren. b. Carolus, aartsbisschop van Mainz, geb. ca. 825/30, overl. Mainz (Duitsland) 4.6.863, begr. in de kerk St. Albanus in Mainz. c. NN, tr.(?) Gerhard, graaf van Limoges(?), gesneuveld te Fontenoy 25.6.841. d. NN, tr. Rathier, graaf van Limoges, overl. 25.6.841.
Lodewijk de Duitser (806 — Frankfurt am Main, 28 september 876) was de zoon van keizer Lodewijk de Vrome en Ermengarde van Haspengouw. Als Lodewijk II was hij koning van Oost-Francië, het latere Duitsland. Later werd hij ook koning van Lotharingen, hier als Lodewijk I. Hij kreeg de bijnaam de Duitser om hem te onderscheiden van zijn neef, Lodewijk II, die koning van Italië was, en ook de keizerskroon droeg.
Bij het Verdrag van Verdun werd het Frankische Rijk van Lodewijk de Vrome verdeeld over zijn drie zonen: Lodewijk de Duitser, Karel de Kale en Lotharius. Lodewijk kreeg Oost-Francië. Na de dood van zijn oudste broer Lotharius I werd diens Middenrijk verder verdeeld onder zijn drie zonen: Lotharius II kreeg Lotharingen, Lodewijk II kreeg Noord-Italië, en Karel de Jonge kreeg Bourgondië. Deze drie neven van Lodewijk bleken niet zo talentrijk te zijn. In 869 pikte Lodewijk ook Lotharingen in. Ook de andere delen zouden via een dynastieke rechtmatige overerving aan Duitsland overgaan, zodat het Middenrijk daarmee helemaal verdwenen was.
Algemeen wordt Lodewijk als de meest bekwame telg van de toenmalige Karolingen beschouwd.
Vazal van Karel de Kale
Karel II, de Kale, koning, daarna keizer, geb. Frankfurt aan de Main 13.6.823, overl. Maurienne op 6.10.877, begr. klooster Nantua, later Saint-Denis. Vormt reeds vanaf 829 het middelpunt van handelen van zijn ouders om hem (in strijd met de als definitief bedoelde Ordinatio Imperii) een eigen rijk te bezorgen; door zijn vader tot koning gekroond en aangesteld tot hertog van Maine, Quierzy sept. 838 en van Aquitanië 13.12.838; strijdt na de dood van zijn vader samen met zijn halfbroer Lodewijk de Duitser tegen hun oudste broer Lotharius I, welke zij verslaan bij Fontenoy (bij Auxerre) 25.6.841; verkrijgt West-Francië bij het verdelingsverdrag van Verdun aug. 843; wordt na jarenlang verzet van de aristocratie in het hem toebedeelde rijksdeel alsnog door ‘bijna alle’ wereldrijke en geestelijke groten van Aquitanië tot koning gekozen en door de aartsbisschop van Sens gezalfd en gekroond, Orléans 848; weet echter (o.a. door de voortdurende Noormannen-invallen) pas vanaf 860 een zekere consolidering te bereiken; schaart zich van dan af, samen met Lodewijk de Duitser, aan de zijde van Theutberga wier huwelijk met hun neef Lotharius II kinderloos is, wat dus tot een komende verwerving, althans deling van het middenrijk kan leiden; laat zich na de plotselinge dood van Lotharius II (8.8.869) tot koning van Lotharingen wijden Metz 9.9.869, doch moet het oostelijke deel daarvan afstaan aan Lodewijk de Duitser bij het verdrag van Meersen 8.8.870; laat zich na de dood van zijn neef Lodewijk 11 door paus Johannes VIII tot keizer kronen, Rome 25.12.875; geacclameerd door een Italiaanse Rijksverzameling als ‘protector et defensor’ (en daarmee feitelijk tot koning) Pavia febr. 876; tracht na de dood van Lodewijk de Duitser (28.8.876) via een bliksemveldtocht naar Aken alsnog het hele middenrijk te verwerven, maar wordt door Lodewijk de Jonge bij Andernach verslagen 8.10.876; treft op een rijksverzameling te Quierzy (waar voor de duur van zijn afwezigheid de erfelijkheid van lenen per cartularium wordt afgekondigd 14.6.877) voorbereidingen om de paus tegen de Saracenen te hulp te komen, maar ziet daartoe in Italië geen kans. Tr. (1) Quierzy 13.12.842 Ermentrudis, geb. ca. 830; overl. 6-10-869; dr. van graaf Odo van Orléans; tr. 2) 12 .10.869, bevestigd Aix-la-Chapelle 22.1.870, een Bosonide vrouw, overl. tussen 910 en 3 febr. 911, dochter van Bivin, graaf en abt van Gorze en van NN, dochter van Boso de Oude, graaf van Italië, en nicht van koningin Theutberga, echtgenote van Lotharius II.
Lotharius I, koning der Franken en Lombarden, geb. ca. 795, overl. in de abdij te Prum in de nacht van 28 op 29 sept. 855, begr. in de kerk van Saint-Sauveur van deze abdij. Aangesteld tot (onder)koning in Beieren 814; bij de Ordinatio lmperii als opvolger aangewezen en door zijn vader tot keizer gekroond Aken juli 817; bestuurt Italië sinds de herfst van 822; wordt (als ‘Festkrönung’) nogmaals tot keizer gekroond door paus Paschalis I Rome Pasen (8.4.)823 en regelt het bestuur van de Kerkelijke Staat, als onderdeel van het rijk, via de Constitutio Romana; feitelijk mede-regent van zijn vader van 825 tot aug. 829 wanneer deze samenwerking door diens begunstiging van Karel de Kale abrupt eindigt en hij terugkeert naar Italië; keert zich (na diverse, kortstondige verzoeningen) echter samen met zijn broers Pippijn en Lodewijk tegen hun vader begin 833, die nadat zijn leger op het ‘Leugenveld’ bij Colmar naar hen is overgelopen zich door hen gevangen laat nemen en die hij nadien feitelijk laat afzetten (Compiègne; Sois-sons); houdt ook nadien zijn vader in Aken gevangen en beperkt (strevend naar volle uitvoering van de Ordinatio Imperii) invloed en machtsgebied van zijn broers, waarop deze alsnog de kant van hun vader kiezen; verliest een reeks gevechten tegen hen en wordt wederom op Italië beperkt herfst 834; verzoent zich opnieuw met zijn vader op de rijksdag van Worms juni 839 en wordt op diens sterfbed tot opvolger gedesigneerd; verlaat Italië en herneemt de suprematie over zijn broers naar de (nooit opgeheven) Ordinatio, maar verliest een uiterst bloedige veldslag tegen hen bij Fontenoy (bij Auxerre) 25-6-841, hetgeen als een godsoordeel voor een wezenlijke rij ksdeling wordt gezien ten gunste van zijn broers Lodewijk ‘de Duitser’ en Karel ‘de Kale’, die hun bondgenootschap bevestigen door in de wederzijdse talen voor hun aanhang afgelegde eden bij Straatsburg 14.2.842; sluit na langdurige onderhandelingen met hen het verdelingsverdrag van Verdun aug. 843, waarbij hij bij zijn langgerekte middenrijk wel de keizerstitel behoudt, maar daaraan geen suprematie over het West- en Oostfrankische rijk zal kunnen ontlenen; proclameert met beide broers in ‘fraternitas’ te zullen regeren Thionville okt. 844, maar krijgt een heftig geschil met Karel wanneer diens vazal Giselbert zijn dochter ontvoert 846, waarna pas vrede gesloten wordt (met legitimatie van het voltrokken huwelijk) Péronne jan. 849; verdeelt, ziek geworden, zijn rijk over zijn drie zoons; treedt in het klooster te Prüm 23.9, overl. 29.9.855 en begraven aldaar, tr. okt. 821 Ermengard, sticht uit haar morgengave het klooster Erstein; overl. 20.3.851; dr. van Hugo graaf van Tours en Ava N. Voorts had hij voor april 851 een relatie met Doda, overl. na 9.7.855, van onbekende herkomst en tussen 851 en 853 met een onbekende vrouw.
Stichteres van klooster Erstein
Vazal van Karel de Kale
Karel II, de Kale, koning, daarna keizer, geb. Frankfurt aan de Main 13.6.823, overl. Maurienne op 6.10.877, begr. klooster Nantua, later Saint-Denis. Vormt reeds vanaf 829 het middelpunt van handelen van zijn ouders om hem (in strijd met de als definitief bedoelde Ordinatio Imperii) een eigen rijk te bezorgen; door zijn vader tot koning gekroond en aangesteld tot hertog van Maine, Quierzy sept. 838 en van Aquitanië 13.12.838; strijdt na de dood van zijn vader samen met zijn halfbroer Lodewijk de Duitser tegen hun oudste broer Lotharius I, welke zij verslaan bij Fontenoy (bij Auxerre) 25.6.841; verkrijgt West-Francië bij het verdelingsverdrag van Verdun aug. 843; wordt na jarenlang verzet van de aristocratie in het hem toebedeelde rijksdeel alsnog door ‘bijna alle’ wereldrijke en geestelijke groten van Aquitanië tot koning gekozen en door de aartsbisschop van Sens gezalfd en gekroond, Orléans 848; weet echter (o.a. door de voortdurende Noormannen-invallen) pas vanaf 860 een zekere consolidering te bereiken; schaart zich van dan af, samen met Lodewijk de Duitser, aan de zijde van Theutberga wier huwelijk met hun neef Lotharius II kinderloos is, wat dus tot een komende verwerving, althans deling van het middenrijk kan leiden; laat zich na de plotselinge dood van Lotharius II (8.8.869) tot koning van Lotharingen wijden Metz 9.9.869, doch moet het oostelijke deel daarvan afstaan aan Lodewijk de Duitser bij het verdrag van Meersen 8.8.870; laat zich na de dood van zijn neef Lodewijk 11 door paus Johannes VIII tot keizer kronen, Rome 25.12.875; geacclameerd door een Italiaanse Rijksverzameling als ‘protector et defensor’ (en daarmee feitelijk tot koning) Pavia febr. 876; tracht na de dood van Lodewijk de Duitser (28.8.876) via een bliksemveldtocht naar Aken alsnog het hele middenrijk te verwerven, maar wordt door Lodewijk de Jonge bij Andernach verslagen 8.10.876; treft op een rijksverzameling te Quierzy (waar voor de duur van zijn afwezigheid de erfelijkheid van lenen per cartularium wordt afgekondigd 14.6.877) voorbereidingen om de paus tegen de Saracenen te hulp te komen, maar ziet daartoe in Italië geen kans. Tr. (1) Quierzy 13.12.842 Ermentrudis, geb. ca. 830; overl. 6-10-869; dr. van graaf Odo van Orléans; tr. 2) 12 .10.869, bevestigd Aix-la-Chapelle 22.1.870, een Bosonide vrouw, overl. tussen 910 en 3 febr. 911, dochter van Bivin, graaf en abt van Gorze en van NN, dochter van Boso de Oude, graaf van Italië, en nicht van koningin Theutberga, echtgenote van Lotharius II.
Picture Keizer Karel de Grote ontmoet Paus Adrianus
Karel de Grote (Duits: Karl der Große; Frans en Engels: Charlemagne; Latijns: Carolus Magnus of Karolus Magnus) (Jupille, (waarschijnlijk) 2 april 742 - Aken, 28 januari 814) was van 771 tot aan zijn dood koning der Franken; daarbovenop werd hij in 800 tot keizer van het Westen gekroond. Karel was de zoon van Pepijn de Korte en Bertrada van Laon bijgenaamd "Bertrada met de grote voeten". Er zijn geen betrouwbaar gelijkende portretten van Karel bekend maar wij weten van zijn biograaf Einhard, en omdat zijn skelet in Aken bewaard bleef, dat hij met een lengte van 1 meter en 93 centimeter - voor die tijd - bijzonder groot van stuk was. Karel was rossig, droeg een snor en had een "vooruitstekende buik". Karel werd in de 12e eeuw officieel zalig verklaard, hoewel hij al langer bij het volk bekendstond als "heilige", maar wordt alleen in Aken als zodanig vereerd; ook in seculiere zin heeft hij door de eeuwen heen tot de verbeelding gesproken, wat geleid heeft tot een zgn. 'karel-epiek'. In de Middelnederlandse literatuur is het voorhoofse ridderverhaal Karel ende Elegast (ca. 1250 op schrift gesteld) hier een voorbeeld van. Karel werd en wordt wel de Vader van Europa genoemd; daarom werd in 1949 de Internationale Karelsprijs Aken in het leven geroepen voor personen die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de Europese eenwording.
Uit gens Nostra:
Karel de Grote, geb. bij Aix-la-Chapelle 2.4.748, gedoopt door Bonefacius aartsbisschop van Mainz
Karel en zijn broer Carloman volgen hun vader Pippijn samen op, waarbij Karel in hoofdzaak Neustrië, Bourgondië en de Provence, en Carloman in hoofdzaak Austrasië krijgen
beiden worden gezalfd op 9.10.768, Karel te Noyon en Carloman te Soissons
Na de dood van Carloman in 771 en onder het passeren van diens minderjarige zonen, wordt Karel de enige koning der Franken; hij wordt dan wederom gezalfd als zodanig te Corbeny; na een geslaagde veldtocht tegen zijn ex-schoonvader de koning der Longobarden, volgt in 774 zijn proclamatie tot koning der Longobarden; Karel was reeds met zijn vader Pippijn gezalfd tot koning, Saint-Denis 28.7.754, en tevens door paus Stephanus II verheven tot ‘patricius Romanorum’, maar deze titel voert hij pas na zijn overwinning op de Longobarden; door paus Leo III tot keizer gekroond, Rome 25.12.800; laat dan zijn ‘patricius’-titel vallen
zijn uiteindelijke titulatuur wordt:
‘Karolus serenissimus augustus a Deo coronatus magnus et pacificus imperator Romanum gubernans imperium et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum’
zijn (westers) keizerschap wordt in 812 door de Oostromeinse ‘basileus’ Michael I Rhangabe erkend; overl. Aken 28.1.814, begr. ald. (Dom).
Pepijn met de Bult (770 - 811) was een zoon van Karel de Grote en diens eerste echtgenote Himiltrude. Pepijn was de eerstgeboren zoon van Karel de Grote, maar zou nooit een rol spelen in de erfopvolging. Wanneer in 781 Karel de Grotes zoon, Karloman, ook Pepijn genoemd wordt verliest Pepijn met de Bult zijn rechten en wordt hij als bastaard aangemerkt, omdat het huwelijk van zijn moeder met Karel de Grote in twijfel getrokken werd. Pepijn bleef echter aan het hof van zijn vader en maakte zich daar populair bij een deel van de adel. Nadat hij in 791-792 met de adellijke oppositie gecomplotteerd had tegen Karel de Grote om zijn opvolgingsrechten veilig te stellen, wordt Pepijn voor de rest van zijn dagen in het klooster van Prüm opgesloten. Pepijn bleef ongehuwd. (Wikipedai
Pepijn van Italië, oorspr. Karloman, (april 773 - 8 juli 810) was (na zijn bastaardzoon Pepijn met de Bult) de oudste wettige zoon van Karel de Grote. Zijn moeder was Karels derde vrouw Hildegard.
In 781 bezocht Karel Italië, officieel als bedevaartganger, maar mede om er orde op zaken te stellen en het land beter onder Karolingisch gezag te brengen. Hij stelde er zijn zoon Pepijn aan als koning. Hij brak met opzet met de traditie door hem tot koning van Italië en niet van het nog maar net veroverde Lombardije te maken, hoewel Pepijn zich wel vestigde in de oude hoofdstad van de Langobarden, Pavia. Karel was bezorgd dat hij wanneer hij elders nodig was er weer opstanden zouden komen in dit gebied. Deze vrees bleek niet ongegrond.
In 793 vielen moslimtroepen uit Spanje het gebied rond Narbonne aan en Benevento -van oudsher een Langobardisch hertogdom- nam de gelegenheid te baat om in opstand te komen. Pepijn wist echter de opstand de kop in te drukken. Ook in de oorlog met de Avaren werd Karels aandacht afgeleid door een opstand in Saksen. Het was Pepijn, gesteund door hertog Eric van Friuli en de Kroatische leider Vojnomir die in 795 en 796 door wist te dringen in het gebied tussen Tisa en Donau (nu Hongarije) waar het Avaarse hoofdkwartier de Ring gelegen was. Het werd verwoest. Pepijn keerde terug met zo veel goud en zilver dat Einhard beweert dat dit de meest winstgevende onderneming van de Franken ooit was.
In 806 verdeelde Karel de Grote zijn rijk onder zijn zoons in de Divisio regnorum om na zijn dood onenigheid onder zijn erfgenamen te voorkomen. Aan het al bestaande gebied van het Italiaanse koninkrijk voegde hij Beieren, Karinthië en de helft van Alemannië toe. Vreemd genoeg werd er niet gezegd wat er met de keizerstitel ging gebeuren, mogelijk omdat er daarover met Byzantium nog steeds onenigheid was. Het zou echter allemaal anders lopen.
Pepijn stierf voortijdig in 810. Met instemming van Karel de Grote volgde zijn bastaardzoon Bernard hem op als koning van Italië. Ook Pepijns jongere broer Karel stierf voortijdig. De keizer maakte daarom zijn derde wettige zoon Lodewijk tot zijn enige erfgenaam, met inbegrip van keizerstitel. De bedoeling was dat Bernard van Italië -die dus als opvolger voor de keizerstitel gepasseerd werd- zijn oom net zo trouw zou dienen als Pepijn zijn vader gediend had, maar dat bleek al snel een vrome wens.
Terwijl Karel de Grote in Noord-Spanje op veldtocht was, beviel zijn vrouw Hildegarde hetzij op 11 april hetzij in juni/augustus 778 in de palts van Chasseneuil bij Poitiers van een tweeling. Na Karels terugkeer werden ze als Lodewijk en Lothar gedoopt. De karolingische koningsnamen Karel, Karloman en Pepijn waren reeds aan Karels eerder geboren zonen vergeven, zodat men besloot terug te grijpen naar deze van de belangrijkste Merovingische koningen Chlodowech I ofte Clovis, en Chlotarius I. De kleine Lothar stierf reeds in 779, maar Lodewijk overleefde.
Lodewijk I de Vrome (Chasseneuil bij Poitiers, april, juni of augustus 778 - Ingelheim am Rhein, 20 juni 840) volgde zijn vader Karel de Grote na diens dood in 814 op als koning van de Franken, van 814 tot aan zijn eigen overlijden in 840. Zijn vader Karel de Grote kroonde hem op 11 september 813 in Aken tot medekeizer van het Frankische Rijk en op 5 oktober 816 in Reims kroonde Paus Stefanus IV (V) hem tot keizer van het Westen. Hij huwde een eerste maal in 794 met Ermengarde, met wie hij Lothar, Pepijn en Lodewijk de Duitser had, en een tweede keer met Judith, die hem een vierde zoon Karel schonk.
Lodewijk I streefde er naar de erfenis van zijn beroemde vader te bestendigen, in de eerste plaats via het doorvoeren van geloofshervormingen. Maar zelf regelde hij zijn eigen erfopvolging bijzonder ongelukkig, en zijn regering werd door vernederingen en mislukkingen getekend.
Een toeval zorgde ervoor dat hij na de dood van zijn vader Karel de Grote in 814 alleenheerser werd. Zijn beide oudere broers Pepijn en Karel waren namelijk reeds respectievelijk in 810 en 811 overleden. Daarmee verviel ook een in 806 getroffen regeling die het Frankenrijk in 3 stukken zou hebben opgedeeld; het probleem rond de toekenning van de keizerlijke waardigheid, die op zichzelf als ondeelbaar werd beschouwd, was door meer geluk dan wijsheid toch nog opgelost.
Op 11 september 813 waren de rijksgroten te Aken bijeen en waren getuige van de feestelijke verheffing van de zoon van Karel de Grote tot mederegent en exclusieve erfgenaam van het Rijk, met de daaraan verbonden konings- en keizerstitels. Enkele maanden later overleed Karel en liet aan de 36-jarige Lodewijk een reusachtig rijk na.
Lotharius I, koning der Franken en Lombarden, geb. ca. 795, overl. in de abdij te Prum in de nacht van 28 op 29 sept. 855, begr. in de kerk van Saint-Sauveur van deze abdij. Aangesteld tot (onder)koning in Beieren 814; bij de Ordinatio lmperii als opvolger aangewezen en door zijn vader tot keizer gekroond Aken juli 817; bestuurt Italië sinds de herfst van 822; wordt (als ‘Festkrönung’) nogmaals tot keizer gekroond door paus Paschalis I Rome Pasen (8.4.)823 en regelt het bestuur van de Kerkelijke Staat, als onderdeel van het rijk, via de Constitutio Romana; feitelijk mede-regent van zijn vader van 825 tot aug. 829 wanneer deze samenwerking door diens begunstiging van Karel de Kale abrupt eindigt en hij terugkeert naar Italië; keert zich (na diverse, kortstondige verzoeningen) echter samen met zijn broers Pippijn en Lodewijk tegen hun vader begin 833, die nadat zijn leger op het ‘Leugenveld’ bij Colmar naar hen is overgelopen zich door hen gevangen laat nemen en die hij nadien feitelijk laat afzetten (Compiègne; Sois-sons); houdt ook nadien zijn vader in Aken gevangen en beperkt (strevend naar volle uitvoering van de Ordinatio Imperii) invloed en machtsgebied van zijn broers, waarop deze alsnog de kant van hun vader kiezen; verliest een reeks gevechten tegen hen en wordt wederom op Italië beperkt herfst 834; verzoent zich opnieuw met zijn vader op de rijksdag van Worms juni 839 en wordt op diens sterfbed tot opvolger gedesigneerd; verlaat Italië en herneemt de suprematie over zijn broers naar de (nooit opgeheven) Ordinatio, maar verliest een uiterst bloedige veldslag tegen hen bij Fontenoy (bij Auxerre) 25-6-841, hetgeen als een godsoordeel voor een wezenlijke rij ksdeling wordt gezien ten gunste van zijn broers Lodewijk ‘de Duitser’ en Karel ‘de Kale’, die hun bondgenootschap bevestigen door in de wederzijdse talen voor hun aanhang afgelegde eden bij Straatsburg 14.2.842; sluit na langdurige onderhandelingen met hen het verdelingsverdrag van Verdun aug. 843, waarbij hij bij zijn langgerekte middenrijk wel de keizerstitel behoudt, maar daaraan geen suprematie over het West- en Oostfrankische rijk zal kunnen ontlenen; proclameert met beide broers in ‘fraternitas’ te zullen regeren Thionville okt. 844, maar krijgt een heftig geschil met Karel wanneer diens vazal Giselbert zijn dochter ontvoert 846, waarna pas vrede gesloten wordt (met legitimatie van het voltrokken huwelijk) Péronne jan. 849; verdeelt, ziek geworden, zijn rijk over zijn drie zoons; treedt in het klooster te Prüm 23.9, overl. 29.9.855 en begraven aldaar, tr. okt. 821 Ermengard, sticht uit haar morgengave het klooster Erstein; overl. 20.3.851; dr. van Hugo graaf van Tours en Ava N. Voorts had hij voor april 851 een relatie met Doda, overl. na 9.7.855, van onbekende herkomst en tussen 851 en 853 met een onbekende vrouw.
Stichteres van klooster Erstein
IIIC Pippijn I, koning van Aquitanië, geb. ca. 797, overl. Poitiers 13.12.838, begr. in de kerk Sainte-Radegonde te Poitiers. Tr. sept. 822 Ringardis, dochter van Theodebert, graaf van Madrie. Ze werd bij haar man begraven. Uit dit huwelijk: a. Pippijn II, koning van Aquitanië, geb. ca. 823, overl. Senlis na juni 864. Tr. NN, waaruit geen kinderen werden geboren. b. Carolus, aartsbisschop van Mainz, geb. ca. 825/30, overl. Mainz (Duitsland) 4.6.863, begr. in de kerk St. Albanus in Mainz. c. NN, tr.(?) Gerhard, graaf van Limoges(?), gesneuveld te Fontenoy 25.6.841. d. NN, tr. Rathier, graaf van Limoges, overl. 25.6.841.
Lodewijk de Duitser (806 — Frankfurt am Main, 28 september 876) was de zoon van keizer Lodewijk de Vrome en Ermengarde van Haspengouw. Als Lodewijk II was hij koning van Oost-Francië, het latere Duitsland. Later werd hij ook koning van Lotharingen, hier als Lodewijk I. Hij kreeg de bijnaam de Duitser om hem te onderscheiden van zijn neef, Lodewijk II, die koning van Italië was, en ook de keizerskroon droeg.
Bij het Verdrag van Verdun werd het Frankische Rijk van Lodewijk de Vrome verdeeld over zijn drie zonen: Lodewijk de Duitser, Karel de Kale en Lotharius. Lodewijk kreeg Oost-Francië. Na de dood van zijn oudste broer Lotharius I werd diens Middenrijk verder verdeeld onder zijn drie zonen: Lotharius II kreeg Lotharingen, Lodewijk II kreeg Noord-Italië, en Karel de Jonge kreeg Bourgondië. Deze drie neven van Lodewijk bleken niet zo talentrijk te zijn. In 869 pikte Lodewijk ook Lotharingen in. Ook de andere delen zouden via een dynastieke rechtmatige overerving aan Duitsland overgaan, zodat het Middenrijk daarmee helemaal verdwenen was.
Algemeen wordt Lodewijk als de meest bekwame telg van de toenmalige Karolingen beschouwd.
Stichteres van klooster Erstein
Lotharius I, koning der Franken en Lombarden, geb. ca. 795, overl. in de abdij te Prum in de nacht van 28 op 29 sept. 855, begr. in de kerk van Saint-Sauveur van deze abdij. Aangesteld tot (onder)koning in Beieren 814; bij de Ordinatio lmperii als opvolger aangewezen en door zijn vader tot keizer gekroond Aken juli 817; bestuurt Italië sinds de herfst van 822; wordt (als ‘Festkrönung’) nogmaals tot keizer gekroond door paus Paschalis I Rome Pasen (8.4.)823 en regelt het bestuur van de Kerkelijke Staat, als onderdeel van het rijk, via de Constitutio Romana; feitelijk mede-regent van zijn vader van 825 tot aug. 829 wanneer deze samenwerking door diens begunstiging van Karel de Kale abrupt eindigt en hij terugkeert naar Italië; keert zich (na diverse, kortstondige verzoeningen) echter samen met zijn broers Pippijn en Lodewijk tegen hun vader begin 833, die nadat zijn leger op het ‘Leugenveld’ bij Colmar naar hen is overgelopen zich door hen gevangen laat nemen en die hij nadien feitelijk laat afzetten (Compiègne; Sois-sons); houdt ook nadien zijn vader in Aken gevangen en beperkt (strevend naar volle uitvoering van de Ordinatio Imperii) invloed en machtsgebied van zijn broers, waarop deze alsnog de kant van hun vader kiezen; verliest een reeks gevechten tegen hen en wordt wederom op Italië beperkt herfst 834; verzoent zich opnieuw met zijn vader op de rijksdag van Worms juni 839 en wordt op diens sterfbed tot opvolger gedesigneerd; verlaat Italië en herneemt de suprematie over zijn broers naar de (nooit opgeheven) Ordinatio, maar verliest een uiterst bloedige veldslag tegen hen bij Fontenoy (bij Auxerre) 25-6-841, hetgeen als een godsoordeel voor een wezenlijke rij ksdeling wordt gezien ten gunste van zijn broers Lodewijk ‘de Duitser’ en Karel ‘de Kale’, die hun bondgenootschap bevestigen door in de wederzijdse talen voor hun aanhang afgelegde eden bij Straatsburg 14.2.842; sluit na langdurige onderhandelingen met hen het verdelingsverdrag van Verdun aug. 843, waarbij hij bij zijn langgerekte middenrijk wel de keizerstitel behoudt, maar daaraan geen suprematie over het West- en Oostfrankische rijk zal kunnen ontlenen; proclameert met beide broers in ‘fraternitas’ te zullen regeren Thionville okt. 844, maar krijgt een heftig geschil met Karel wanneer diens vazal Giselbert zijn dochter ontvoert 846, waarna pas vrede gesloten wordt (met legitimatie van het voltrokken huwelijk) Péronne jan. 849; verdeelt, ziek geworden, zijn rijk over zijn drie zoons; treedt in het klooster te Prüm 23.9, overl. 29.9.855 en begraven aldaar, tr. okt. 821 Ermengard, sticht uit haar morgengave het klooster Erstein; overl. 20.3.851; dr. van Hugo graaf van Tours en Ava N. Voorts had hij voor april 851 een relatie met Doda, overl. na 9.7.855, van onbekende herkomst en tussen 851 en 853 met een onbekende vrouw.
Picture Keizer Karel de Grote ontmoet Paus Adrianus
Karel de Grote (Duits: Karl der Große; Frans en Engels: Charlemagne; Latijns: Carolus Magnus of Karolus Magnus) (Jupille, (waarschijnlijk) 2 april 742 - Aken, 28 januari 814) was van 771 tot aan zijn dood koning der Franken; daarbovenop werd hij in 800 tot keizer van het Westen gekroond. Karel was de zoon van Pepijn de Korte en Bertrada van Laon bijgenaamd "Bertrada met de grote voeten". Er zijn geen betrouwbaar gelijkende portretten van Karel bekend maar wij weten van zijn biograaf Einhard, en omdat zijn skelet in Aken bewaard bleef, dat hij met een lengte van 1 meter en 93 centimeter - voor die tijd - bijzonder groot van stuk was. Karel was rossig, droeg een snor en had een "vooruitstekende buik". Karel werd in de 12e eeuw officieel zalig verklaard, hoewel hij al langer bij het volk bekendstond als "heilige", maar wordt alleen in Aken als zodanig vereerd; ook in seculiere zin heeft hij door de eeuwen heen tot de verbeelding gesproken, wat geleid heeft tot een zgn. 'karel-epiek'. In de Middelnederlandse literatuur is het voorhoofse ridderverhaal Karel ende Elegast (ca. 1250 op schrift gesteld) hier een voorbeeld van. Karel werd en wordt wel de Vader van Europa genoemd; daarom werd in 1949 de Internationale Karelsprijs Aken in het leven geroepen voor personen die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de Europese eenwording.
Uit gens Nostra:
Karel de Grote, geb. bij Aix-la-Chapelle 2.4.748, gedoopt door Bonefacius aartsbisschop van Mainz
Karel en zijn broer Carloman volgen hun vader Pippijn samen op, waarbij Karel in hoofdzaak Neustrië, Bourgondië en de Provence, en Carloman in hoofdzaak Austrasië krijgen
beiden worden gezalfd op 9.10.768, Karel te Noyon en Carloman te Soissons
Na de dood van Carloman in 771 en onder het passeren van diens minderjarige zonen, wordt Karel de enige koning der Franken; hij wordt dan wederom gezalfd als zodanig te Corbeny; na een geslaagde veldtocht tegen zijn ex-schoonvader de koning der Longobarden, volgt in 774 zijn proclamatie tot koning der Longobarden; Karel was reeds met zijn vader Pippijn gezalfd tot koning, Saint-Denis 28.7.754, en tevens door paus Stephanus II verheven tot ‘patricius Romanorum’, maar deze titel voert hij pas na zijn overwinning op de Longobarden; door paus Leo III tot keizer gekroond, Rome 25.12.800; laat dan zijn ‘patricius’-titel vallen
zijn uiteindelijke titulatuur wordt:
‘Karolus serenissimus augustus a Deo coronatus magnus et pacificus imperator Romanum gubernans imperium et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum’
zijn (westers) keizerschap wordt in 812 door de Oostromeinse ‘basileus’ Michael I Rhangabe erkend; overl. Aken 28.1.814, begr. ald. (Dom).
Picture Keizer Karel de Grote ontmoet Paus Adrianus
Karel de Grote (Duits: Karl der Große; Frans en Engels: Charlemagne; Latijns: Carolus Magnus of Karolus Magnus) (Jupille, (waarschijnlijk) 2 april 742 - Aken, 28 januari 814) was van 771 tot aan zijn dood koning der Franken; daarbovenop werd hij in 800 tot keizer van het Westen gekroond. Karel was de zoon van Pepijn de Korte en Bertrada van Laon bijgenaamd "Bertrada met de grote voeten". Er zijn geen betrouwbaar gelijkende portretten van Karel bekend maar wij weten van zijn biograaf Einhard, en omdat zijn skelet in Aken bewaard bleef, dat hij met een lengte van 1 meter en 93 centimeter - voor die tijd - bijzonder groot van stuk was. Karel was rossig, droeg een snor en had een "vooruitstekende buik". Karel werd in de 12e eeuw officieel zalig verklaard, hoewel hij al langer bij het volk bekendstond als "heilige", maar wordt alleen in Aken als zodanig vereerd; ook in seculiere zin heeft hij door de eeuwen heen tot de verbeelding gesproken, wat geleid heeft tot een zgn. 'karel-epiek'. In de Middelnederlandse literatuur is het voorhoofse ridderverhaal Karel ende Elegast (ca. 1250 op schrift gesteld) hier een voorbeeld van. Karel werd en wordt wel de Vader van Europa genoemd; daarom werd in 1949 de Internationale Karelsprijs Aken in het leven geroepen voor personen die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de Europese eenwording.
Uit gens Nostra:
Karel de Grote, geb. bij Aix-la-Chapelle 2.4.748, gedoopt door Bonefacius aartsbisschop van Mainz
Karel en zijn broer Carloman volgen hun vader Pippijn samen op, waarbij Karel in hoofdzaak Neustrië, Bourgondië en de Provence, en Carloman in hoofdzaak Austrasië krijgen
beiden worden gezalfd op 9.10.768, Karel te Noyon en Carloman te Soissons
Na de dood van Carloman in 771 en onder het passeren van diens minderjarige zonen, wordt Karel de enige koning der Franken; hij wordt dan wederom gezalfd als zodanig te Corbeny; na een geslaagde veldtocht tegen zijn ex-schoonvader de koning der Longobarden, volgt in 774 zijn proclamatie tot koning der Longobarden; Karel was reeds met zijn vader Pippijn gezalfd tot koning, Saint-Denis 28.7.754, en tevens door paus Stephanus II verheven tot ‘patricius Romanorum’, maar deze titel voert hij pas na zijn overwinning op de Longobarden; door paus Leo III tot keizer gekroond, Rome 25.12.800; laat dan zijn ‘patricius’-titel vallen
zijn uiteindelijke titulatuur wordt:
‘Karolus serenissimus augustus a Deo coronatus magnus et pacificus imperator Romanum gubernans imperium et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum’
zijn (westers) keizerschap wordt in 812 door de Oostromeinse ‘basileus’ Michael I Rhangabe erkend; overl. Aken 28.1.814, begr. ald. (Dom).
Terwijl Karel de Grote in Noord-Spanje op veldtocht was, beviel zijn vrouw Hildegarde hetzij op 11 april hetzij in juni/augustus 778 in de palts van Chasseneuil bij Poitiers van een tweeling. Na Karels terugkeer werden ze als Lodewijk en Lothar gedoopt. De karolingische koningsnamen Karel, Karloman en Pepijn waren reeds aan Karels eerder geboren zonen vergeven, zodat men besloot terug te grijpen naar deze van de belangrijkste Merovingische koningen Chlodowech I ofte Clovis, en Chlotarius I. De kleine Lothar stierf reeds in 779, maar Lodewijk overleefde.
Lodewijk I de Vrome (Chasseneuil bij Poitiers, april, juni of augustus 778 - Ingelheim am Rhein, 20 juni 840) volgde zijn vader Karel de Grote na diens dood in 814 op als koning van de Franken, van 814 tot aan zijn eigen overlijden in 840. Zijn vader Karel de Grote kroonde hem op 11 september 813 in Aken tot medekeizer van het Frankische Rijk en op 5 oktober 816 in Reims kroonde Paus Stefanus IV (V) hem tot keizer van het Westen. Hij huwde een eerste maal in 794 met Ermengarde, met wie hij Lothar, Pepijn en Lodewijk de Duitser had, en een tweede keer met Judith, die hem een vierde zoon Karel schonk.
Lodewijk I streefde er naar de erfenis van zijn beroemde vader te bestendigen, in de eerste plaats via het doorvoeren van geloofshervormingen. Maar zelf regelde hij zijn eigen erfopvolging bijzonder ongelukkig, en zijn regering werd door vernederingen en mislukkingen getekend.
Een toeval zorgde ervoor dat hij na de dood van zijn vader Karel de Grote in 814 alleenheerser werd. Zijn beide oudere broers Pepijn en Karel waren namelijk reeds respectievelijk in 810 en 811 overleden. Daarmee verviel ook een in 806 getroffen regeling die het Frankenrijk in 3 stukken zou hebben opgedeeld; het probleem rond de toekenning van de keizerlijke waardigheid, die op zichzelf als ondeelbaar werd beschouwd, was door meer geluk dan wijsheid toch nog opgelost.
Op 11 september 813 waren de rijksgroten te Aken bijeen en waren getuige van de feestelijke verheffing van de zoon van Karel de Grote tot mederegent en exclusieve erfgenaam van het Rijk, met de daaraan verbonden konings- en keizerstitels. Enkele maanden later overleed Karel en liet aan de 36-jarige Lodewijk een reusachtig rijk na.
Versloeg het leger van de Saracenen on de slag van Balat Al-Shuhada
Versloeg het leger van de Saracenen on de slag van Balat Al-Shuhada
Flavius Valerius Aurelius Constantinus[2] (Naissus, 27 februari ca. 280[1] - Ancyrona, 22 mei 337), bekend als Constantijn I de Grote, was keizer van Rome. In juli 306 werd hij door zijn troepen uitgeroepen tot imperator en Augustus. Maar pas vanaf 308 werd hij als zodanig erkend. Door zijn militaire overwinningen zou hij een steeds groter deel van het Romeinse Rijk gaan regeren tot hij vanaf 324 alleenheerser werd over heel het uitgestrekte Romeinse Rijk. Hij is vooral bekend als de eerste Romeinse keizer die zich zou hebben uitgesproken voor het christendom (de zogenaamde Constantijnse wende rond 313), want door zijn ondertekening van het edict van Milaan maakte hij een definitief einde aan de christenvervolgingen (die hadden plaats gevonden onder Decius, Diocletianus en Galerius).
De Byzantijnse liturgische kalender, gevolgd door de Oosters-Orthodoxe Kerk en Oosters-Katholieke Kerken met Byzantijnse ritus, nam zowel Constantijn als zijn moeder Helena op als heiligen. Hoewel hij, anders dan een heel aantal andere Constantijnen, niet is opgenomen in de Latijnse lijst van heiligen, wordt hij in de Westerse kerktraditie geëerd met de titel "de Grote" voor zijn bijdrage aan het christendom.
Om de omslag die zijn regering betekende kracht bij te zetten, kondigde Constantijn in 324/326 aan Byzantium om te vormen tot een Nova Roma (Nieuw Rome). Op 11 mei 330 riep hij de stad officieel uit tot nieuwe hoofdstad van het Romeinse Rijk, dit ten nadele van het reeds in verval zijnde Rome. Na Constantijns dood in 337 werd de stad naar hem omgedoopt tot Constantinopel (Constantijns stad). Het zou nog ongeveer duizend jaar de hoofdstad blijven van het Byzantijnse Rijk, slechts kortstondig onderbroken door de val van Constantinopel in 1204 tijdens de Vierde kruistocht, om in 1453 tenslotte weer te vallen en de nieuwe hoofdstad te worden van het Ottomaanse Rijk.
int-Helena of Flavia Julia Helena of Helena van Constantinopel (circa 248 – circa 329) was de moeder van de Romeinse keizer Constantijn de Grote. Zij wordt binnen het Oosters-orthodoxe en rooms-katholieke christendom als heilige vereerd.
Helena wordt waarschijnlijk in Drepanum geboren. Haar zoon Constantijn verandert de naam van die stad later in Helenopolis. Volgens sommigen is ze de dochter van een herbergier. In elk geval stamt ze uit een lage sociale klasse.
Ze maakt kennis met de Romeinse militair Constantius Chlorus en baart diens zoon Constantijn. Constantius trouwt vervolgens met de stiefdochter van keizer Maximianus en wordt later zelf keizer. Na zijn dood in 306 volgt zoon Constantijn hem op en Helena wordt, als moeder van de keizer, een belangrijke figuur aan het keizerlijk hof. In het jaar 324 verkrijgt ze van Constantijn de eretitel Augusta.
Evenals haar zoon bekeert Helena zich tot het christendom. Omstreeks het jaar 325 onderneemt ze een reis door het oosten van het Romeinse Rijk. Volgens de beschrijving die kerkvader Eusebius van haar omzwervingen door Palestina geeft in zijn Vita Constantini houdt ze zich voortdurend bezig met bidden, het uitreiken van aalmoezen, het bezoeken van heilige plaatsen en het stichten van kerken. Verder ontdekt ze het graf van Jezus. En passant neemt ze ook de stoffelijke resten van de Drie Koningen mee terug naar Constantinopel, waarna deze relikwieën aan de stad Milaan worden geschonken in 344. Hoewel de feiten in Vita Constantini de waarheid lijken te spreken, moet niet vergeten worden dat Eusebius een Christenlijke invalshoek had.
Volgens de overlevering brengt Helena tevens het kruis waaraan Jezus stierf mee. De vindplaats van het Heilige Kruis werd haar in een droom aangewezen. Dit kruis krijgt, nog steeds volgens de overlevering, een plaats in de Heilige Grafkerk terwijl de bijbehorende spijkers worden verwerkt in het bit van Constantijns favoriete paard.
Volgens de "Gesta Treverorum" zou Helena de Heilige Rok naar Trier hebben gebracht. Ze had daar een paleis, waarschijnlijk op de plaats waar Constantijn in 326 begon met de bouw van de St. Petersdom.
Kort na haar terugkeer uit het Heilige Land sterft Helena.
Dankzij de verslagen van Eusebius verleent de Kerk haar de status van heilige. Haar naamdag valt op 18 augustus in de Rooms-katholieke Kerk, op 19 en 21 mei in de Lutherse Kerk en op 21 mei in de Orthodoxe Kerk.
Flavius Valerius Aurelius Constantinus[2] (Naissus, 27 februari ca. 280[1] - Ancyrona, 22 mei 337), bekend als Constantijn I de Grote, was keizer van Rome. In juli 306 werd hij door zijn troepen uitgeroepen tot imperator en Augustus. Maar pas vanaf 308 werd hij als zodanig erkend. Door zijn militaire overwinningen zou hij een steeds groter deel van het Romeinse Rijk gaan regeren tot hij vanaf 324 alleenheerser werd over heel het uitgestrekte Romeinse Rijk. Hij is vooral bekend als de eerste Romeinse keizer die zich zou hebben uitgesproken voor het christendom (de zogenaamde Constantijnse wende rond 313), want door zijn ondertekening van het edict van Milaan maakte hij een definitief einde aan de christenvervolgingen (die hadden plaats gevonden onder Decius, Diocletianus en Galerius).
De Byzantijnse liturgische kalender, gevolgd door de Oosters-Orthodoxe Kerk en Oosters-Katholieke Kerken met Byzantijnse ritus, nam zowel Constantijn als zijn moeder Helena op als heiligen. Hoewel hij, anders dan een heel aantal andere Constantijnen, niet is opgenomen in de Latijnse lijst van heiligen, wordt hij in de Westerse kerktraditie geëerd met de titel "de Grote" voor zijn bijdrage aan het christendom.
Om de omslag die zijn regering betekende kracht bij te zetten, kondigde Constantijn in 324/326 aan Byzantium om te vormen tot een Nova Roma (Nieuw Rome). Op 11 mei 330 riep hij de stad officieel uit tot nieuwe hoofdstad van het Romeinse Rijk, dit ten nadele van het reeds in verval zijnde Rome. Na Constantijns dood in 337 werd de stad naar hem omgedoopt tot Constantinopel (Constantijns stad). Het zou nog ongeveer duizend jaar de hoofdstad blijven van het Byzantijnse Rijk, slechts kortstondig onderbroken door de val van Constantinopel in 1204 tijdens de Vierde kruistocht, om in 1453 tenslotte weer te vallen en de nieuwe hoofdstad te worden van het Ottomaanse Rijk.
int-Helena of Flavia Julia Helena of Helena van Constantinopel (circa 248 – circa 329) was de moeder van de Romeinse keizer Constantijn de Grote. Zij wordt binnen het Oosters-orthodoxe en rooms-katholieke christendom als heilige vereerd.
Helena wordt waarschijnlijk in Drepanum geboren. Haar zoon Constantijn verandert de naam van die stad later in Helenopolis. Volgens sommigen is ze de dochter van een herbergier. In elk geval stamt ze uit een lage sociale klasse.
Ze maakt kennis met de Romeinse militair Constantius Chlorus en baart diens zoon Constantijn. Constantius trouwt vervolgens met de stiefdochter van keizer Maximianus en wordt later zelf keizer. Na zijn dood in 306 volgt zoon Constantijn hem op en Helena wordt, als moeder van de keizer, een belangrijke figuur aan het keizerlijk hof. In het jaar 324 verkrijgt ze van Constantijn de eretitel Augusta.
Evenals haar zoon bekeert Helena zich tot het christendom. Omstreeks het jaar 325 onderneemt ze een reis door het oosten van het Romeinse Rijk. Volgens de beschrijving die kerkvader Eusebius van haar omzwervingen door Palestina geeft in zijn Vita Constantini houdt ze zich voortdurend bezig met bidden, het uitreiken van aalmoezen, het bezoeken van heilige plaatsen en het stichten van kerken. Verder ontdekt ze het graf van Jezus. En passant neemt ze ook de stoffelijke resten van de Drie Koningen mee terug naar Constantinopel, waarna deze relikwieën aan de stad Milaan worden geschonken in 344. Hoewel de feiten in Vita Constantini de waarheid lijken te spreken, moet niet vergeten worden dat Eusebius een Christenlijke invalshoek had.
Volgens de overlevering brengt Helena tevens het kruis waaraan Jezus stierf mee. De vindplaats van het Heilige Kruis werd haar in een droom aangewezen. Dit kruis krijgt, nog steeds volgens de overlevering, een plaats in de Heilige Grafkerk terwijl de bijbehorende spijkers worden verwerkt in het bit van Constantijns favoriete paard.
Volgens de "Gesta Treverorum" zou Helena de Heilige Rok naar Trier hebben gebracht. Ze had daar een paleis, waarschijnlijk op de plaats waar Constantijn in 326 begon met de bouw van de St. Petersdom.
Kort na haar terugkeer uit het Heilige Land sterft Helena.
Dankzij de verslagen van Eusebius verleent de Kerk haar de status van heilige. Haar naamdag valt op 18 augustus in de Rooms-katholieke Kerk, op 19 en 21 mei in de Lutherse Kerk en op 21 mei in de Orthodoxe Kerk.